Πάμε δε θα βγει
28/2/2023
Πριν λίγο καιρό άκουσα έναν πατέρα να λέει πως η περιουσία του όλη ήταν ένα τσαντάκι που είχε στη μέση του. Όταν του είπα η περιουσία σου περπατάει πίσω σου, δείχνοντάς του τα δυο του παιδιά, μου απάντησε πως αυτά θα πάρουν τον δρόμο τους σε λίγα χρόνια και θα κάνουν την ζωή τους, εγώ θα χρειαστώ τα χρήματα που έχω στο τσαντάκι μου. Εκεί τελείωσε η κάθε προσδοκία επικοινωνίας μου μαζί του.
Σήμερα είδα έναν μπαμπά να κλαίει για άγνωστα προς αυτόν παιδιά κρατώντας στους ώμους του την δική του κόρη.
Η χώρα μου είναι νεκρή.
Ακούω γύρω μου διάφορα. Όπως πάντα συμβαίνει σε τραγωδίες. Δεν αλλάζει τίποτε. Το ξέρουμε όλοι αλλά κανείς μας δεν κάνει τίποτε. ΠΟΤΕ. Ξέρω έκλαψες για τα χαμένα παιδιά, ανατρίχιασες με το «πάρε με μόλις φτάσεις», θέλησες να ουρλιάξεις (ίσως να το έκανες κιόλας), άλλαξες και την φωτογραφία του προφίλ σου, έβρισες στα social, έκατσες μπροστά σε μια από τις οθόνες και είδες σε απευθείας μετάδοση όλες τις εικόνες της φρίκης.
KAI;
Οι οικογένειες των νεκρών μείναν με κάποια πολύχρωμα χαρτιά που απεικονίζουν τους δικούς τους ανθρώπους. Θα κλαίνε για πάντα, μ΄ ακούς ρε ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ!
Άδειασαν οι ψυχές τους. Δεν μπορείς να νοιώσεις τον πόνο τους, μόνο εάν τον έχεις ζήσει. Δεν υπάρχει τίποτε που θα τους παρηγορήσει. Ούτε η κατηγορία του υπευθύνου, ούτε η καταδίκη του, ούτε αν βγεις να κάψεις τα τρένα.
Έμπειροι, γνώστες, ανίδεοι, πρώην και νυν σε ατελείωτες συζητήσεις … ποιος φταίει;
Ο σταθμάρχης, η εταιρία, ο ΟΣΕ, ο υπουργός, ο πρωθυπουργός, οι τώρα, οι πριν, ο αριστερός, ο δεξιός… εσύ είσαι που ζεις σε μια άναρχη χώρα.
Κόμματα, πολιτικοί, δημοσιογράφοι Α- Νόητοι, τους ακούς μέρα νύχτα να μιλάν για ένα τρένο που δεν έχουν μπει ποτέ οι ίδιοι ούτε τα παιδιά τους. Τα δικά σου μπήκαν και δεν έφτασαν ποτέ. Κάθεσαι και τσακώνεσαι για κόκκινους, μπλε και πολύχρωμους.
Τι έγινε; Την αλήθεια δεν θα την μάθεις ποτέ, άλλωστε πότε την έμαθες;
Από τύχη ζούμε και όχι γιατί μόνο δεν μπήκαμε στο συγκεκριμένο τρένο αλλά ΄να…
Άλλο προαναγγελθέν δυστύχημα;
Μη μου πείς ότι δεν έχεις δει τον οδηγό του ΚΤΕΛ ή του αστικού να μιλάει χαλαρά στο τηλέφωνο ή πολλές φορές να στρίβει και τσιγάρο, να κάθεσαι απλά να τον κοιτάς και να το σχολιάζεις ενώ το όχημα το ακούς να αγκομαχάει να βγάλει το δρομολόγιο με το ζόρι.
Μη μου πείς πως δεν έχεις πάει εσύ ή το παιδί σου σε αυτά τα κλαμπάκια ή και καφέ ή και παιδότοπο, που λειτουργούν χωρίς έξοδο κινδύνου, σε κάποιο υπόγειο ή σε κάποιον όροφο όπου η μόνη είσοδος – έξοδος είναι ένα ασανσέρ.
Μη μου πεις πως δεν έχεις μπει να ψωνίσεις σε πολυκατάστημα που έτσι και μπείς από την είσοδο για να φτάσεις στην έξοδο θέλεις μισή ώρα χωρίς έξοδο και πάλι κινδύνου.
Μη μου πείς πως έχεις ελέγξει το σχολείο του παιδιού σου ή τον δικό σου χώρο εργασίας αν είναι ασφαλής.
Μη μου πεις πως εσύ (ή κάποιος δικός σου) δεν πήρες πιωμένος/νη το αυτοκίνητο για να πας σπίτι σου.
Μη μου πείς πως ξέρεις πραγματικά κάποιο σημείο σε αυτή τη χώρα που είσαι ασφαλής.
Το μόνο που ίσως άλλαξε για κάποιους είναι η έννοια του «πάρε με όταν φτάσεις» .
Σε λίγο καιρό θα στεγνώσουν τα δικά μας δάκρυα, όχι όμως των γονιών και των συγγενών που χάσαν τα παιδιά τους, όπως δεν στέγνωσαν και εκείνων από το Μάτι, των άλλων από τα δυστυχήματα πάλι στα Τέμπη.
Ο σταθμάρχης σκόνταψε, κουτρουβαλιάστηκε και πιάστηκε από την κουρτίνα να μην πέσει, εκείνη έπεσε και φάνηκε η γύμνια της χώρας. Αυτό έγινε.
Ούτε εξωγήινοι χτύπησαν το τρένο, ούτε ο Θεός θέλησε να πάρει τα παιδιά, ούτε άγγελοι τα τράβηξαν στον ουρανό.
Όσο υπάρχουν πατεράδες θα κλαίμε, όσο υπάρχουν μπαμπάδες θα ελπίζουμε.
Όσο υπάρχουν καναπέδες θα κλαίμε, όσο υπάρχουν παιδιά θα χαμογελάμε.
Συλλυπητήρια σε όσους χάσαν δικούς τους ανθρώπους.
Μαριαλένα Δισακιά
Ακολουθεί ένα ποίημα της Λίνας Βαταντζή, λίγα τα λόγια αφού ο πόνος δεν εκφράζεται.
“Με το δάκρυ της παραμυθίας“
Όταν φοβάμαι
κλείνω τις πόρτες
τα παράθυρα αμπαρώνω
μην έρθει το σύννεφο βαρύ
μην πλημμυρίσει το δωμάτιο
με την ύλη της βροχής
πυκνή, ψυχρή
αρματωμένη ολολυγμούς
σπαρακτικούς
όσων αγωνιούν
και προσεύχονται για ελπίδα
από τα απαρηγόρητα ουράνια.
Λίνα Βαταντζή
Γεννήθηκα στην Αθήνα και από όταν θυμάμαι τον εαυτό μου γράφω, όπως οι περισσότεροι από εμάς. Αγαπώ την γραφή. Εκφράζω όλα μου τα συναισθήματα. Γράφω παντού εκτός από το σπίτι μου. Συνήθως στα Μ.Μ.Μ , σε καφετέριες, πάρκα ακόμα και καταμεσής του δρόμου. Περισσότερο γράφω στην θάλασσα με την ελευθερία που προσδίδει.