Θέλω να πάμε σε εκείνο το πάρκο…
Θυμάσαι;
Στα βράχια,
να κάτσεις επάνω τους
και να μιλάς… να μιλάς….
Να πάψεις να με τιμωρείς …
και εγώ… εγώ να κάθομαι στο χώμα
να σ ακούω ….να σ ακούω!
Και να…. εκεί που όλα θα είναι όνειρο
θα πιάσει μια βροχή ,
από αυτές που σε μαστιγώνουν,
Να ξεγυμνώσω την ψυχή μου
ξαπλώνοντας στο χώμα.
Η βροχή να γίνει ένα με τη γη ,
ένα με μένα ,
ένα με τα μάτια σου.
Η απόλυτη αγκαλιά.
Να χαθώ στη φωνή σου,
βλέποντας στα μάτια σου ,
πως με έχεις συγχωρέσει.
Να βουλιάξω μέσα τους και να σβήσω,
ακούγοντας σε να μου τραγουδάς!
Θα άντεχες;
Το ποίημα μου «Πάρκο»
θα συμπεριληφθεί στην ποιητική μου συλλογή
που είναι υπό έκδοση.
Γεννήθηκα στην Αθήνα και από όταν θυμάμαι τον εαυτό μου γράφω, όπως οι περισσότεροι από εμάς. Αγαπώ την γραφή. Εκφράζω όλα μου τα συναισθήματα. Γράφω παντού εκτός από το σπίτι μου. Συνήθως στα Μ.Μ.Μ , σε καφετέριες, πάρκα ακόμα και καταμεσής του δρόμου. Περισσότερο γράφω στην θάλασσα με την ελευθερία που προσδίδει.