ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΠΙΣΩ ΑΠO ΤΟ ΕΠΙΜΑΧΟ ΖΗΤΗΜΑ ΤΩΝ ΗΜΕΡΩΝ;
«Ορθόν η αλήθεια αεί», λέει ο Σοφοκλής και ακολουθεί ο Ηρόδοτος με το «Το αλήθειαν ασκέειν αγών μέγιστος». «Ο εγωισμός σκοτίζει τον νου του ανθρώπου, τον μπερδεύει, τον οδηγεί στην πλάνη, την αίρεση. Είναι σπουδαίο να κατανοήσει ο άνθρωπος την αλήθεια» μας λέει ο Άγιος Πορφύριος ενώ ο Thomas Flynn γράφει πως «Η Αλήθεια είναι περισσότερο ζήτημα απόφασης, παρά ανακάλυψης». Ποια είναι η αλήθεια των ημερών; Επιμένω να ασκώ την θεωρία μου, η οποία προτάσσει να εξετάζουμε 4 “στρώματα” αντίληψης:
- Να ακούμε και να εξετάζουμε την άποψη με ψυχραιμία
- Να αναζητούμε με υγιή σκεπτικισμό την αλήθεια που βρίσκεται πίσω από την άποψη,
- Να επιμένουμε στην έρευνα και να αμφισβητούμε ακόμη και την αλήθεια που φαινομενικά βρίσκεται πίσω από την άποψη. Και τέλος,
- Να συνδέσουμε το πόρισμα μας με στοιχεία και επιχειρήματα.
Όσο περισσότερα υπηρετούν την αλήθεια που έχουμε βρει, τόσο περισσότερο θα σημαίνει ότι βρισκόμαστε κοντά στην αλήθεια. Όσο περισσότερο η αλήθεια αναιρείται από επιχειρήματα ή δεν βασίζεται στα στοιχεία, τόσο περισσότερο έχουμε απομακρυνθεί από αυτή. Ας το δοκιμάσουμε. Η πεμπτουσία του υγιούς σκεπτικισμού είναι η αμφισβήτηση, η οποία βασίζεται σε ευρήματα, τα οποία είναι έτοιμα για ακόμη μία φορά να αναιρεθούν. Κάπως σαν την επιστήμη. Μόλις ανακαλύψουμε κάτι σπουδαίο, οφείλουμε να το προκαλέσουμε, να το δοκιμάσουμε, να βρούμε τα οφέλη ή τις παρενέργειες και μέσα από το πρίσμα της διαρκούς δοκιμής να πάμε ένα βήμα παραπέρα. Τίποτα και κανένας δεν προχώρησε, έχοντας «καθίσει στις δάφνες του». Χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι κάθε τόσο θα περνάμε μια λεπτή κόκκινη γραμμή: Ο σκεπτικισμός ή η κριτική να σκοτώνει την ίδια την κριτική. Ο Michael Shermer γράφει πως «Ουσία του σκεπτικισμού είναι το να αποφύγει κανείς τον κίνδυνο τόσο του ακραίου αγνωστικισμού όσο και της πλήρους ευπιστίας, μέσω της συνεχούς και αυστηρής εφαρμογής των μεθόδων της επιστήμης. Το σφάλμα του καθαρού σκεπτικισμού είναι ότι, όταν ωθήσεις την συλλογική του στα άκρα, η θέση του αυτοαναιρείται. Αν είσαι σκεπτικιστής στα πάντα, θα πρέπει να αμφισβητήσεις και τον ίδιο σου τον σκεπτικισμό».
Με αυτά τα πορίσματα στο «μπροστινό μέρος» του μυαλού, θα εξετάσουμε το επίμαχο σημείο των καιρών.
- Γάμος Ομοφυλόφιλων και απόψεις. Το θέμα είναι προφανώς πολυσχιδές. Ξεκινώ με την άποψη ότι ο καθένας οφείλει να επιθυμεί αυτά που επιθυμεί. Ο καθένας είναι ελεύθερος να επιλέγει τον σύντροφο του και να εκφράζει το δικό του σεξουαλικό προσανατολισμό. Δεν τολμώ να σκεφτώ ότι, ως ετεροφυλόφιλος, θα ζούσα σε μια κοινωνία στην οποία δεν θα μπορούσα να αγαπώ τον άνθρωπο που επιλέγω να αγαπώ, και ότι θα ήμουν αντικείμενο σκεπτικισμού ή χλευασμού για τις επιλογές μου. Η κοινωνία που ορέγομαι, οφείλει να είναι μια κοινωνία αρωγής, συμπερίληψης, κατανόησης και αγάπης. Μια κοινωνία ελευθερίας, που όλες οι απόψεις είναι αποδεκτές, και που η ελευθερία του ενός σταματάει εκεί που ξεκινά η ελευθερία του άλλου. Σε αυτό το σημείο ωστόσο, στο τελευταίο σχόλιο, ξεκινά και το μεγάλο πρόβλημα, το οποίο και εξελίσσεται σε μια θλιβερή, πολύμηνη διαμάχη που προβάλλεται αναίσχυντα από όλα τα συστημικά ΜΜΕ. Που σταματάει η ελευθερία του ενός και που ξεκινάει του άλλου; Θεωρώ ότι τα τελευταία έτη γίνεται μια σκληροπυρηνική «διαπραγμάτευση», στην οποία η κάθε πλευρά πηγαινοέρχεται στα άκρα. Και όπως είναι φυσικό, «χάνει το δίκιο» της. Από την μία πλευρά, έχουμε μια μεγάλη μερίδα του λαού η οποία απαρτίζεται από συντηρητικούς, παραδοσιακούς ή φανατικούς θρησκόληπτους, οι οποίοι χλευάζουν την ομοφυλοφιλία, την θεωρούν μιαρή και βέβηλη ψυχολογική ασθένεια, και σπρώχνουν την LOATKI κοινότητα στον ηθικό Καιάδα. Από την άλλη, έχουμε την ίδια την LOATKI κοινότητα, και κυρίως αρκετούς ακραίους θερμόαιμους οπαδούς της, οι οποίοι προσπαθούν ποικιλοτρόπως να προκαλέσουν με διάφορες αισχρότητες την κοινή γνώμη, και να πείσουν ότι η ομοφυλοφιλία είναι κατάσταση που προκύπτει από την φύση, και όχι από την επιλογή. Κάθε αντίθετη άποψη δε, συχνά και σχεδόν μόνιμα, οροθετείται ως ομοφοβική, απαρχαιωμένη, πουριτανιστική κλπ. Ευτυχώς, κάπου στην μέση, υπάρχουν άτομα και των δύο πλευρών, όπου και προσεγγίζουν το ζήτημα ψύχραιμα, έχοντας μέσα τους την απαραίτητη ωριμότητα και υπομονή. Η προσωπική μου άποψη είναι ότι η φύση έχει ήδη πάρει θέση, εδώ και χιλιάδες χρόνια. Το θετικό αντισταθμίζεται από το αρνητικό, το μαύρο συντροφεύει αποτελεσματικά το άσπρο, το γιν συνυπάρχει με το γιάνκ, ο άνδρας σμίγει με την γυναίκα. Η φύση έχει προβλέψει ότι μονάχα αυτή η ένωση δίνει καρπούς. Διαιωνίζει με τρόπο μοναδικό, και ιδιαίτερα θαυματουργό, το ανασφαλές μα ταυτόχρονα ευγενές και εύθραυστο, είδος μας. Δεν πρέπει όμως να παραβλέπουμε, ή και να αδιαφορούμε, ότι στην φύση υπάρχουν και εξαιρέσεις. Είναι κάμποσες, και δεν υπάρχει λόγος να τις απαριθμήσουμε εδώ. Αυτές οι εξαιρέσεις μας δίνουν λόγο να σεβόμαστε και να εναγκαλίζουμε την υπέροχη ποικιλομορφία του πλανήτη και του είδους μας. Ωστόσο, θα πρέπει να μην βιαζόμαστε να στηριχθούμε πάνω σε αβάσιστα συμπεράσματα και να μην μπερδευόμαστε από τις εικόνες που προβάλει η νέα εποχή: Ατενίζουμε τους παγκόσμιους νόμους, τους οποίους η φύση έχει προβλέψει, και αποδεχόμαστε τις εξαιρέσεις γύρω από αυτούς. Η μία πλευρά, θα πρέπει να κατανοήσει ότι η διαφορετικότητα υφίσταται. Υπάρχει, ζει και ονειρεύεται ανάμεσα μας. Έχει την άποψη και τις επιθυμίες της. Η άλλη πλευρά θα πρέπει να κατανοήσει και εν τέλει να αποδεχτεί η ίδια την διαφορετικότητα της, ως διαφορετικότητα. Να πάψει να επιμένει για την αποδοχή των άλλων, καθώς δεν θα έπρεπε να χρειάζεται την αποδοχή κανενός. Άλλωστε, σε μια κοινωνία που καθημερινά γκρεμίζεται από την διαφορετικότητα απόψεων και ρευμάτων, θα πρέπει να υπάρξουν κάποιες παραδοχές. Και μία από αυτές είναι, ότι σε κάποια δογματικά θέματα, δεν θα βρεθούν εύκολα οι γέφυρες και οι συγκλίσεις. Θα χρειαστεί όλοι να δουλέψουμε μέσα μας για αυτό. Και κάπου εκεί, να συνυπάρχουμε αρμονικά.
- Τεκνοθεσία. Μιλώντας για ανθρώπινα δικαιώματα, κανένας μας δεν έχει δικαίωμα να στερεί ή να προκαλεί τα δικαιώματα του άλλου. Είδαμε πολλές θηριωδίες τα τελευταία έτη. Στο επίμαχο, η μία πλευρά θεωρεί ότι έχει δικαίωμα στην τεκνογονία, μέσω της παρένθετης μητέρας ή της υιοθεσίας. Η άλλη πλευρά επιμένει ότι τα παιδιά χρειάζονται πατέρα και μητέρα, και δεν τίθεται θέμα δικαιωμάτων. Ακόμα δεν υπάρχουν πειστικές μελέτες έτσι ώστε να ανατρέξουμε και να βρούμε ικανά στοιχεία για το τι μπορεί να συμβεί σε ένα παιδί όταν μεγαλώνει με άτομα ιδίου φύλου. Η πορεία ωστόσο της ανθρωπότητας ως τώρα μας έχει διδάξει ότι τα παιδιά, παραδοσιακά και φυσιολογικά, χρειάζονται και τα δύο φύλα, τόσο ως γονείς όσο και ως πρότυπα. Ο ρόλος της μητέρας, ο οποίος κατά την ταπεινή μου άποψη εδώ ευτελίζεται, είναι απόλυτα σημαντικός για την ανατροφή και την γαλουχία ενός παιδιού. Η μαμά, είναι άγιο πράγμα. Τόσο ευλογημένο από την φύση. Προσωπικά, το έχω βιώσει διότι έγινα, ο ελάχιστος εγώ, πατέρας. Είδα από κοντά τι σημαίνει μαμά, είδα τι σημαίνει θυσία εαυτού και ψυχής. Είδα πόσο μικρός και ασήμαντος γίνεται ένας άνδρας μπροστά σε αυτό το συγκλονιστικό φαινόμενο. Δεν μπορεί να επεξεργαστεί εύκολα ο νους μου λοιπόν, πως κάποιοι επιλέγουν να σχηματίσουν την γυναίκα ως ένα «όχημα» μηχανικής τεκνοποίησης, έτσι ώστε να ικανοποιήσουν το «προοδευτικό» θέλημα τους. Αυτό, το προοδευτικό θέλημα, τείνει περισσότερο να θυμίζει «μεσαιωνικές» πρακτικές, μέσα από τις οποίες, οι γυναίκες θεωρούνταν τα «πράγματα». Τα μέσα, και όχι σκοποί. Ο Καντ αναφέρει ξεκάθαρα, (και λίγο αργότερα ο δικός μας, Ευάγγελος Παπανούτσος) ότι ο άνθρωπος πρέπει να είναι πάντα σκοπός, και ποτέ μέσο. Με τον ίδιο τρόπο, υπό το ίδιο πρίσμα, δεν μπορώ να κατανοήσω τον εθελοντισμό κάποιων γυναικών για αυτό. Η δημιουργία ζωής δεν μπορεί να είναι κάτι το εμπορεύσιμο. Το ίδιο και η αγάπη φυσικά, όπως και ορθώς το περιγράφει ο Κρισναμούρτι. Ο πατέρας κατέχει εξίσου τον δικό του αξιοσημείωτο ρόλο. Είναι, μεταξύ άλλων, ο προμηθευτής των υλικών αγαθών και της ασφάλειας. Υφαίνει ένα δίχτυ προστασίας και δημιουργίας γύρω από τον πυρήνα της οικογένειας. Το ένα φύλο συμπληρώνει μοναδικά το άλλο. Αυτή η απαραίτητη ισορροπία τίθεται υπό ερώτημα εδώ. Και εκεί, βρίσκονται οι δικές μου, σημαντικές επιφυλάξεις. Πόσο το ανθρώπινο θέλημα για την τεκνοποίηση και ανατροφή επηρεάζει την ευρύτερη ψυχοσωματική εξέλιξη ενός παιδιού; Πάνω σε αυτό έχουν εκφραστεί κάποιες απόψεις, επιστημονικές ή μη. Και από τις δύο πλευρές. Πριν από κάποια χρόνια, διαβάσαμε την άποψη των Dolce Cabbana που υποστηρίζει την σπουδαιότητα και των δύο φύλων για την τεκνοποίηση και γαλουχία των παιδιών. Πρόσφατα, ο Λάκης Γαβαλάς, τοποθετήθηκε εξίσου επί του θέματος. Συντάσσομαι απόλυτα και με τις δύο αναφορές. Αλλά, μια από τις απόψεις που κρατάω βαθιά μέσα μου, έρχεται από την Αμερική. Ένα παιδί που μεγάλωσε ανάμεσα σε δύο μπαμπάδες. Και όπως το ίδιο ομολογεί, πέρασε ζοφερά παιδικά χρόνια με την ψυχή του κλονισμένη από την σχέση και τις πρακτικές των γονιών του, αναφορικά με την ευρύτερη ανατροφή που έλαβε. Μάλιστα, για τους λόγους που ανέφερε στο συγκεκριμένο άρθρο που διάβασα, ψήφισε αρνητικά σε ανάλογο δημοψήφισμα που είχε γίνει για γάμο και τεκνοθεσία, στην Πολιτεία που διαμένει. Πράγματι, ο προβληματισμός μου είναι μεγάλος. Είναι διαφορετικό πράγμα να μιλάς ελεύθερα και να υποστηρίζεις τον σεξουαλικό προσανατολισμό σου, διαφορετικό ωστόσο να επιμένεις ή να επιβάλλεις τις επιθυμίες σου στους άλλους. Δίχως κιόλας να είσαι και σίγουρος, για το το πως, οι επιλογές σου θα επηρεάσουν ευρύτερα το κοινωνικό σύνολο, και ειδικότερα τα παιδιά μέσα σε αυτό. Τέτοιες επιλογές εκφράζουν περισσότερο το «εγώ», και λιγότερο το «εμείς». Και αυτή η πρακτική, είναι ξένη, ως προς την ουσία της κοινωνίας.
- Συσχετισμοί με την θρησκεία. Ο Bob Dylan κάποτε έγραψε ένα τραγούδι με τίτλο «You Gotta serve somebody» (Πρέπει να υπηρετείς κάποιον). Μέσα σε αυτό ακούμε, «πρέπει να υπηρετείς κάποιον – μπορεί να είναι ο διάολος, ή μπορεί να είναι ο Κύριος – αλλά πρέπει να διαλέξεις ποιον από τους δύο υπηρετείς». Επί της ουσίας κάνει χρήση του λόγου του Αγίου Χρυσοστόμου «Ουδείς δύναται δυσί κυρίοις δουλεύειν». Δεν μπορεί κανείς να διαστρεβλώνει την αλήθεια. Καμία πλευρά φυσικά. Ο Χριστός δέχεται ΟΛΟΥΣ τους ανθρώπους. «Βρέχει επί δικαίοις και αδίκοις». Ήρθε στον κόσμο για να δώσει στην ανθρωπότητα το σπουδαιότερο δώρο – την ελπίδα της επόμενης, αιώνιας ζωής. Να σώσει το δημιούργημα του από την αμαρτωλότητα. Ευλόγησε τον Γάμο της Κανά όπου εκεί πραγματοποίησε το πρώτο Του θαύμα, μετατρέποντας το νερό σε κρασί. Ο Γάμος είναι ένα ιερό μυστήριο κατά την Ορθόδοξη (και όχι μόνο) παράδοση και την Πατερική διδασκαλία. Αποτελεί την ένωση δύο ψυχών σε μία, είναι η επίσημη ευλογία για τεκνοποίηση και συμπόρευση στην επίγεια, σύντομη ζωή. Όλα αυτά ισχύουν, για όσους τα πιστεύουν, και βάζω τον εαυτό μου ανάμεσα στο σύνολο των ανθρώπων που τα πιστεύουν. Δεν πρέπει ωστόσο να μπλέκουμε τα του Θεού, με τα της κοινωνίας. Ποτέ μου, δεν μου άρεσε η σύγχηση ή η διαστρεύλωση. Ποτέ μου, δεν βρήκα ελκυστική την συζήτηση περί κράτους και εκκλησίας. Τα πράγματα, και οι έννοιες αυτές, οφείλουν να είναι ξεχωριστές. Όταν μιλάμε για γάμο ομοφυλοφίλων, μιλάμε υπό το πρίσμα της κοινωνίας, μιλάμε για πολιτικό γάμο. Η εκκλησία, ο Χριστός δηλαδή, δεν ευλόγησε ποτέ, πολλά από όσα ο άνθρωπος επιθύμησε να «απολαμβάνει» ιδιωτικά ή κοινωνικά. Ορισμένα από αυτά είναι ο πολιτικός γάμος, η αποποινικοποίηση της μοιχείας, των εκτρώσεων, των προγαμιαίων σχέσεων, του συμφώνου συμβίωσης, της ομοφυλοφιλίας ευρύτερα. Πολλά από αυτά (όχι μόνο αυτά, βέβαια) έχουν οδηγήσει πλέον στην έκρηξη των διαζυγίων στην χώρα μας τα τελευταία έτη (επίσημα στοιχεία ΕΛΣΤΑΤ). Σε πολλές καταστροφές και τρικυμίες, και πολλά παιδιά «στην μέση». Όλα αυτά ωστόσο, δεν έχουν να κάνουν με τον νόμο του Θεού στην Γη. Έχουν να κάνουν με τους νόμους και τις πρακτικές επιθυμίες των ανθρώπων. Και φυσικά, δεν μπορούν να συνυπάρχουν. Η γέφυρα είναι μόνο μία – η πίστη και η μετάνοια! Και εκεί, υπάρχει η αήττητη πιθανότητα να συνυπάρξουν. Ο Χριστός περιμένει, χτυπάει την πόρτα. Είναι εδώ για όλους. Θέτει το μέτρο, δεν τίθεται όμως, ως το ανθρώπινο μέτρο. Ας τα σκεφτούμε αυτά. Η σημερινή ηγεσία της εκκλησίας, ορθώς κάνει, και βάζει αυτή την κόκκινη γραμμή στο φλέγον ζήτημα. Ο άνθρωπος αποφασίζει. Αλλά δεν θα πρέπει να ξεχνά ποιον υπηρετεί. Δεν γίνεται να υπηρετεί και τους δύο. Ούτε να περιμένει ότι η γέφυρες θα ενωθούν δίχως πίστη, πνευματική ορατότητα και μετάνοια.
- Ανθρώπινα δικαιώματα. Εγείρεται προφανώς ζήτημα «ίσων δικαιωμάτων για όλους». Όπως ακριβώς και με τον ίδιο τρόπο τίθεται ζήτημα ανάγνωσης των δικαιωμάτων. Το άρθρο 21 του συντάγματος μας γράφει ξεκάθαρα ότι «η οικογένεια, ως θεμέλιο της συντήρησης και προαγωγής του Έθνους, καθώς και ο γάμος, η μητρότητα και η παιδική ηλικία τελούν υπό την προστασία του Κράτους». Πως άραγε προστατεύεται η οικογένεια και η μητρότητα, όταν επί της ουσίας αναιρείται; Αυτό είναι ένα ερώτημα. Κάποιοι φυσικά θα αναγνώσουν το άρθρο διαφορετικά. Τα ανθρώπινα δικαιώματα τίθενται υπό ερώτημα καθημερινά. Από αυτό της ελευθερίας του λόγου, μέχρι εκείνο της ίσης αντιμετώπισης ή του αποκλεισμού από την κοινωνία. Οι αναγνώσεις πολλές και διάφορες δυστυχώς. Μας δίνουν την ευκαιρία, να μαχόμαστε καθημερινά για αυτά. Θα επιθυμούσα ωστόσο, όταν μιλάμε για ανθρώπινα δικαιώματα, να βάζαμε μέσα στην συζήτηση όλα τα δικαιώματα και να μην δρούμε επιλεκτικά. Όπως ακριβώς αυτά προβλέπονται από το Σύνταγμα των Ελλήνων, από τα άρθρα 4,5 και 14 συγκεκριμένα. Για παράδειγμα, βρίσκω εντελώς παράλογο (και αρκετά υποκριτικό) όταν η LOATKI κοινότητα θέτει θέμα ίσων δικαιωμάτων σε αυτά τα ζητήματα, αλλά αντίστοιχα δεν σέβεται το δικαιώμα των άλλων να έχουν αντίθετη άποψη, και να τους κατατάσσει σε ομοφοβικούς. Μάλιστα, στο κομμάτι αυτό, θεωρώ πλέον ότι η επόμενη έννοια που θα πρέπει πλέον να μας απασχολεί είναι η ετεροφοβία και ο όρος «ετεροφοβικός». Δηλαδή, το άλλο άκρο. Εκείνος δηλαδή, που όχι μόνο δεν αποδέχεται την άποψη του άλλου περί αποδοχής της ομοφυλοφιλίας, αλλά τον κατατάσσει κιόλας σε ένα μη-φυσιολογικό, πουριτανιστικό πλαίσιο. Ταυτόχρονα, μιλώντας για δικαιώματα, δεν είδα την LOATKI κοινότητα να κατεβαίνει διαμαρτυρόμενη στους δρόμους όταν αποκλείστηκαν από την κοινωνία οι υγειονομικοί (επειδή οι καψεροί δεν ήθελαν να μεταλάβουν το αμφίβολο, μη ελεγμένο τότε, «θαυματουργό» εμβόλιο). Ούτε όταν παραπάνω από τα μισά από τα ανθρώπινα δικαιώματα καταλύθηκαν από τους περιοριστικούς ψευδονόμους της Κυβέρνησης κατά την διάρκεια της πανδημίας. Αυτή η «επιλεκτική» επιλογή ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της εφαρμογής αυτών, με εκπλήσσει πάντα δυσάρεστα. Η θα παλεύεις για όλα τα δικαιώματα, η καλύτερα να μην παλέψεις για τίποτα. Αναφορικά δε με τα Gay Pride, δεν βρίσκω καθόλου ελκυστική την εικόνα ορισμένων «διαφορετικών» ανθρώπων που χλευάζουν τα «ιερά και τα όσια» κάποιων άλλων συμπολιτών τους ή όταν σηκώνουν πανό εξυβρίζοντας την Πατρίδα. Ακόμη χειρότερα, όταν κάποιος βάζει, για παράδειγμα, την εικόνα ενός Αγίου ανάμεσα στα σκέλια του, θέλοντας να υποστηρίξει που τον «κατατάσσει», ταυτόχρονα δεν μπορεί να περιμένει ο άλλος να αποδεχτεί αυτή την συμπεριφορά, και φυσικά να τον πάρει «στα σοβαρά». Η ελευθερία, είναι δικαίωμα όλων. Η ασυδοσία ή η επιβολή, κανενός. Ταυτόχρονα, θα ήθελα να δω και την άλλη πλευρά να εναγκαλίζει, όπως έγραψα και στην αρχή, το δικαίωμα των ανθρώπων να επιλέγουν τον σύντροφο τους, το δικαίωμα στην διαφορετικότητα, το δικαίωμα της αποδοχής και της ισότητας. Το οποίο και δεν αντιλαμβάνομαι, όταν βλέπω διάφορες καρικατούρες, τύπου «Ελένης Λουκά» να προπηλακίζουν τον Κασσελάκη στον δρόμο, και να τον «αφορίζουν» για τις απόψεις του. Με αυτό τον τρόπο, τον δικαιώνουν. Οι περιπτώσεις ακραίων συντηρητικών ευρύτερα, δεν βοηθούν την κουβέντα να πάει παραπέρα. Το αντίθετο, δηλητηριάζουν την ίδια πλευρά και τα πράγματα παραμένουν άλυτα. Και το χειρότερο, γίνονται πιο φανατισμένα.
- Το «σύνδρομο» Κασσελάκη – δύο σκέψεις. Μιλώντας ωστόσο για Κασσελάκη, δεν θεωρώ διόλου τυχαίο που ο κομήτης με το όνομα του προσγειώθηκε από τον γαλαξία «πουθενά» τόσο απότομα, τόσο αναπάντεχα, και τόσο απροσδόκητα στα πρωτοσέλιδα της ζωής μας. Αν ερευνήσει δε, κανείς το παρελθόν του προσεχτικά, είναι πιθανό, να σχηματίσει πολλά ερωτήματα. Ας δούμε όμως μερικά από τα σημαντικά «ορόσημα» του, μέσα σε μόλις 6 μήνες παρουσίας, στην πολιτική σκηνή της χώρας. Πρώτα από όλα, κατάφερε να «κλέψει» την προεδρία του κόμματος του, προφανώς με την στήριξη ενός μεγάλου αριθμού της LOATKI κοινότητας, καθώς η ίδια βρήκε στο πρόσωπο του, το πολιτικό βήμα που χρειαζόταν. (και η ακροδεξιά πλευρά του φιλελευθερισμού δεν της παρείχε) Και τί βήμα, φυσικά! Ακόλουθη των εκλογών, ήταν η σχεδόν προβλέψιμη διάλυση του κόμματος που «ηγήθηκε». Η «ομπρέλα» τελικά, δεν φαίνεται να ήταν και τόσο «προοδευτική», όπως άλλοτε η συμμαχία της διατυμπάνιζε. Δεν βοήθησε φυσικά, και το γεγονός ότι ο νέος και ωραίος Πρόεδρος του κόμματος Σύριζα, σχεδόν ουδέποτε, εξέφρασε και κατέθεσε πολιτική άποψη και επιχειρηματικό σχεδιασμό. Αντιθέτως, αρκέστηκε σε κάποιες φιλοαμερικανικές, προοδευτικές ρήσεις και θεωρήσεις. Το αμέσως επόμενο ορόσημο του ήταν να ενημερώσει τον λαό για τον σεξουαλικό του προσδιορισμό. Και με αρκετά εμφατικό, digital media τρόπο. Μάλιστα ο ίδιος, έσπευσε να δηλώσει ότι κάποτε «προσευχόταν» να μην ήταν gay, το οποίο και βέβαια δεν δικαιώνει και πολύ την ευρύτερη συζήτηση, όντας διπολικό. Λίγο αργότερα, κατέφυγε στην Αμερική, για να παντρευτεί τον σύντροφο του. Το γεγονός, φυσικά, αποτέλεσε το καυτό «νεό» πολυάριθων εβδομάδων, και δόθηκε το απαραίτητο «ψωμί» τόσο στα συστημικά ΜΜΕ, και άλλο τόσο στις μεσημεριανές εξωφρενικές τηλεμπουγάδες. Η συζήτηση για γάμους ομοφυλοφίλων πήρε φωτιά. Ανάμεσα στα ορόσημα του οφείλουμε να αναφέρουμε και την πρόσφατη τοποθέτηση περί διδασκαλίας της Αλβανικής γλώσσας στα ελληνικά σχολεία. Αυτό, φυσικά, με ξεπερνάει. Αντί να ασχοληθούμε με το τεράστιο πρόβλημα αναλφάβητων και ανεκπαίδευτων Ελλήνων, που βγαίνουν χειρότεροι από Πεντελικό νταμάρι από το σχολείο, πλήρως αλάξευτοι, και αντί να ασχοληθούμε με την σταδιακή (και μελετημένη) εξαφάνιση της αρχαίας ελληνικής γλώσσας, εμείς ακούμε, για την εισροή της γείτονος γλώσσας στα ελληνικά σχολεία. Ουδέν άλλον σχόλιον, από εμένα. Τέλος, το επόμενο ορόσημο είναι και το πιο επιβλαβές, τόσο για την μία πλευρά, τόσο και για την άλλη. Ο κύριος Κασσελάκης ομολογεί ότι ονειρεύεται να «παραγγείλει» τα παιδιά του σε μια παρένθετη μητέρα. Ωστόσο, επιθυμεί, όπως δήλωσε, αγόρια, καθώς θα του ήταν δύσκολο να εξηγήσει τι σημαίνει «έμμηνος ρήση», αν αποκτούσε κορίτσια. Σε αυτό συμφωνούμε. Είναι το μόνο σίγουρο. Και θα του ήταν εξίσου δύσκολο να εξηγήσει πολλά ακόμα από τα υπέροχα και σπουδαία της μοναδικότητας της γυναικείας φύσης. Κάπου εδώ σταματώ. Όταν σκευτούμε περί αλήθειας, θα βρούμε ότι η χώρα μας όχι μόνο δεν έχει αντιπολίτευση, αλλά το επικίνδυνο αντίθετο. Έχει δώσει «λευκή επιταγή» στην ΕΛΙΤ που δυναστεύει τους πολίτες της. Και ο εν λόγω «κομήτης» έπεσε πάνω στην ακριβώς πιο κατάλληλη στιγμή! Εντείνοντας το χάος της απροσδιοριστίας και της ευρύτερης αβεβαιότητας επί του θέματος. Λίγο βολικό ή λίγο περίεργο; Το αφήνω στην κρίση του καθενός.
- Ορισμένα υστερόγραφα, περί της αλήθειας. Να μην κουράσω άλλο. Κάποιοι ίσως στεναχωρηθούν, κάποιοι άλλοι ίσως διαφωνήσουν. Κάποιοι ενδεχομένως να προβληματιστούν ή και να συνταχθούν με όσα γράφω. Τα γράφω όμως με το θάρρος της γνώμης, και είναι ανάμεσα στα δικαιώματα μου να εκφέρω την άποψη μου ελεύθερα, την οποία θα ήθελα ο καθένας να σεβαστεί, με τον ίδιο τρόπο που και εγώ σέβομαι την άποψη του. Είτε είναι ίδια, είτε διαφορετική από την δική μου. Το επίκαιρο θέμα έρχεται να προστεθεί ή μάλιστα εν πολλοίς να συγκαλύψει σχεδόν μια τεράστια λίστα από όλα τα υπόλοιπα φλέγοντα ζητήματα που αυτή την στιγμή απασχολούν ή θα έπρεπε να απασχολούν την ελληνική κοινωνία. Θέματα όπως η φτώχεια και ο κοινωνικός αποκλεισμός, η ακρίβεια που έχει φτάσει στον ουρανό, τα νοικοκυριά που δεν έχουν τα βασικά για να ζεστάνουν τα παιδιά τους (κάποια δεν έχουν την δεινότητα να τα θρέψουν όπως πρέπει). Θέματα όπως είναι η δίκη των υπευθύνων / ανευθύνων στα Τέμπη (πόσες ψυχές χάθηκαν άραγε εκεί – Που είναι τα ανθρώπινα δικαιώματα, όπως αυτά της δικαίωσης των οικογενειών των θυμάτων που χάθηκαν;) Θέματα όπως τα πράσινα – κίτρινα – μπλε και πορτοκαλί τιμολόγια του ρεύματος, τα οποία και έχουν τρελάνει τον κοσμάκη, τα κόκκινα δάνεια, οι πληστηριασμοί κατοικιών, θέματα όπως τα τόσα ορφανά που περιμένουν στο μαιευτήριο Αλεξάνδρα. Θέματα όπως η απερίγραπτη άνοδος των ξαφνικών θανάτων (η λεγόμενη ξαφνικίτιδα) οι οποίοι εγείρουν ερωτήματα περί των παρενεργειών των εμβολίων που επί της ουσίας επιβλήθηκαν στους πολίτες της χώρας (και τα καναλάκια διατηρούν στάση «μούγκας»). Θέματα όπως οι γυναικοκτονίες, τα διαζύγια, η βία, το bullying, οι ΑΜΕΑ, οι νέες ηλεκτρονικές ταυτότητες, τα σκάνδαλα predator (σαν να μην είχαμε άλλωστε αρκετά μέσα παρακολούθησης) η καταβύθιση του ελληνικού ποδοσφαίρου και του αθλητισμού ευρύτερα, οι καθημερινές αιματοχυσίες και δολοφονίες, η κατρακύλα της παιδείας, η ατιμωρησία και η διαπλοκή, και τόσα ακόμα. Θέματα όπως η καθημερινή λοιδορία ευτελών θεμάτων όπως τι φόρεσε ή πως βάφτηκε, ή με ποιον συνευρίσκεται η «σάρα και η μάρα» μέσω των μεσημεριανών τηλεδικαστών, για τους οποίους και ορθώς (αν και σχετικά αργά) μίλησε ο Γιώργος Νταλάρας, πρόσφατα. (Τρέμουν βέβαια, τα κοκαλάκια του Τζίμη Πανούση, από εκεί που βρίσκεται). Θέματα όπως η έλλειψη αντιπολίτευσης και η κυριαρχία του ολοκληρωτισμού δια των πρακτικών της παρούσας κυβερνήσεως…. Και πολλά ακόμα, αγαπητοί αναγνώστες της ανάρτησης μου.
Ποια είναι η αλήθεια τελικά πίσω, και πιο πίσω, από όλα αυτά; Μήπως κάτι το οποίο φωνάζουμε κάποιοι καιρό; «Μήπως ο εγωισμός σκοτίζει το νου του ανθρώπου;» Ας εξετάσουμε λοιπόν την άποψη με ψυχραιμία, και ας αναζητήσουμε την αλήθεια με υγιή σκεπτικισμό, θέτοντας ορισμένα, όπως τα ακόλουθα ερωτήματα: Μήπως όλα αυτά που συμβαίνουν και κρύβονται πίσω από το επίμαχο ζήτημα είναι τα έργα και τα πάρεργα ενός εκπληκτικά μελετημένου σχεδίου εξόντωσης κάθε είδους (είτε Χριστιανικής, είτε Καντικής) ηθικής των ημερών μας, με σκοπό τον αφανισμό της; Μήπως η σημερινή συζήτηση ανοίγει το κουτί της Πανδώρας, το οποίο και μελλοντικά ενέχει και άλλες συζητήσεις περί κλωνοποίησης ή «τσιπαρίσματος» και πολλών ακόμα δογματικών θεμάτων; Μήπως, η αλήθεια είναι, ότι όσο πιο γρήγορα κατρακυλάμε στα σπλάχνα της εποχής του Υδροχόου, άλλο τόσο εξευτελίζουμε το είδος μας, και εξοντώνουμε το μέλλον των παιδιών μας; Μήπως εν τέλει, ο προοδευτισμός μας είναι μια μεταμφιεσμένη ολίσθηση στην παράνοια του Μεσαίωνα; Μήπως τελικά, ο προοδευτισμός αυτός, είναι επί της ουσίας, οπισθοδρομισμός; Η αλήθεια, λοιπόν, είναι περισσότερο ζήτημα απόφασης, παρά ανακάλυψης. Ας αρχίσουμε να σκεφτόμαστε. Ας ασκήσουμε υγιή σκεπτικισμό ο οποίος θα οδηγήσει στην γνώση της αλήθειας, και η γνώση της αλήθειας θα οδηγήσει στον αγώνα και την δράση. «Το αλήθειαν ασκέειν αγών μέγιστος»… Η ευκαιρία προφανής, και αναγκαία όσο ποτέ άλλοτε. Ή μήπως όχι;
Σταμάτης Γαλάνης, Ιανουάριος 2024.
Ο Σταμάτης Γαλάνης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1982. Έχει σπουδάσει Ευρωπαικές σπουδές και Career Management στο πανεπιστήμιο του CENTRAL LANCASHIRE και κατέχει μεταπτυχιακό τίτλο στις Διεθνείς Σχέσεις από το πανεπιστήμιο του LANCANSTER. Έχει εργαστεί στο Ηνωμένο Βασίλειο και την Αυστρία, αντίστοιχα. Από το 2011 ζει, εργάζεται και ονειρεύεται στην Ελλάδα. Ταυτόχρονα, από παιδική ηλικία γράφει στίχους, κείμενα, πεζά και ποιήματα, και παράλληλα συνθέτει μουσική. Σχετικά με την μουσική, ενίοτε κυκλοφορεί αποσπάσματα από τις παραγωγές του στο διαδίκτυο και έχει δημιουργήσει δικό κανάλι στο YouTube. Παράλληλα μελοποιεί ποίηματα ομότεχνων συναδέλφων και συμμετέχει σε δικά του μουσικά σχήματα. Το 2015 ολοκλήρωσε κύκλο μαθημάτων του Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών με θέμα την «ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΗ ΓΡΑΦΗ», από το οποίο επιτυχώς αποκόμισε πιστοποιητικό επιμόρφωσης με άριστη επίδοση. Το συγγραφικό του έργο ξεκίνησε το 2012, με την έκδοση της πρώτης ποιητικής συλλογής του, με τίτλο «ΑΤΛΑΝΤΙΔΑ». Μια συλλογή που απαρτίστηκε από σκέψεις, ποιήματα και έμμετρες διηγήσεις από τα ταξίδια του στο εξωτερικό. Το 2016, ακολούθησε η έκδοση της δεύτερης ποιητικής συλλογής του, με τίτλο «ΤΟ ΑΥΡΙΟ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΑΡΓΑ». Μια συλλογή ποιημάτων και μικρών πεζών κειμένων, που προσπαθούν να εκθέσουν τα συναισθήματα της επιστροφής του στην Ελλάδα όπου βρίσκεται στην θύελλα της οικονομικής κρίσεως. Παράλληλα, από το 2016 διατηρεί μηνιαία στήλη αφιερωμάτων μουσικού περιεχομένου στο ηλεκτρονικό περιοδικό «ΑΦΙΕΡΩΜΑΤΑ» και ενίοτε δημοσιεύει ποιήματα του σε αντίστοιχα ηλεκτρονικά περιοδικά, όπως το «POLISPOST». Τον Μάρτιο του 2019, τα πρώτα δύο έργα του πέρασαν από την αρμόδια κριτική επιτροπή και έγινε μέλος της ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΑΣ ΕΝΩΣΗΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΩΝ. Η «ΑΤΕΡΜΟΝΗ ΣΧΑΣΗ» είναι η τρίτη ποιητική συλλογή του, στην οποία συνεχίζει την συνεργασία, με τον ζωγράφο και φίλο του, Οδυσσέα Άννινο. Τέλος, συμμετείχε πρόσφατα στα ανθολόγια «Συνομιλώντας με τον Τάσο Λειβαδίτη» (2019) και «Συνομιλώντας με τον Arthur Rimbaud». (2020) Έχει τιμηθεί με διάφορα βραβεία από λογοτεχνικούς διαγωνισμούς, με τιμητική διάκριση για την συμμετοχή του στους 34ους Δελφικούς αγώνες ποίησης της ΠΕΛ, και τελευταία με το βραβείο ποίησης «ΕΛΙΚΩΝ», από το λογοτεχνικό περιοδικό ΚΕΦΑΛΟΣ, τον Νοέμβριο του 2019. Η «Ατέρμονη Σχάση», ήταν μεταξύ των βραβευμένων βιβλίων του 2019, από τον ΕΠΟΚ. Είναι παντρεμένος από το 2015 και έχει μία κόρη.