Ρωγμές
Με επισκέπτονται συχνά οι δαίμονες μου. Το σπίτι πολλές φορές καταλαμβάνει από δαύτους και νιώθω πως δεν χωρώ εντός του, Στη τελευταία εισβολή τα πράγματα άλλαξαν. Ο χώρος έγινε τεράστιος και ο δαίμονας είχε δύναμη. Στην αρχή κάρφωσε ένα μεγάλο καρφί στη λεκάνη μου και ο πόνος παρέλυσε το μυαλό μου. Η φωτιά του με έψηνε σιγά και βασανιστικά από τα ρουθούνια του που κραυγαλέα ανοιγόκλειναν ειρωνικά. Η μάχη ήταν άνιση και η παραίτηση μου κούναγε κοροϊδευτικά τα χέρια. Αρνήθηκα να το δεχτώ. Σήκωσα το κεφάλι μα τα πόδια μου δεν ακολουθούσαν. Το σπίτι έγινε τεράστιο και η απόσταση από το κρεβάτι στη κουζίνα απροσπέλαστο μονοπάτι. Το νερό ήταν τόσο μακριά μου και η φωτιά μεγάλωνε… Δεν θα παραδοθώ, ούρλιαξα και άρχισα να ανεβαίνω το πιο δύσβατο βουνό που οδηγούσε στο νερό. Ώρες πάλευα να φτάσω. Ο δαίμονας παραιτήθηκε από το να με κάψει μιας και του απέδειξα πως δεν είχε πια τίποτε άλλο για να κάψει, στις στάχτες Τότε άρπαξε στα δόντια του τα κόκαλα μου και άρχισε να τα ροκανίζει γρήγορα, αχόρταγα, χωρίς σταματημό τα έσπαγε ένα – ένα, τον άφησα ανίκανη να τον σταματήσω, άφησα τη μάχη, τότε τον είδα να χάνει το ενδιαφέρον του για τα κόκαλα μου έπιασε το κεφάλι μου. Το πίεσε το γύρναγε άρχισε με τα νύχια του να κάνει ρωγμές και να ρουφάει κάθε ίχνος ζωής. Νομίζω πως τότε ήταν που οι δυνάμεις μου ξαφνικά σαν αυτοκίνητο δίχως φρένα επέστρεψαν. Το ουρλιαχτό της ψυχής έδωσε καύσιμη ύλη στη δύναμη και το τίναγμα ήταν άνευ προηγουμένου. Δεν ξέρω αν η δύναμη τον νίκησε ή η φωνή μα το σίγουρο είναι πως έχασα τις μάχες μου μα κέρδισα τον γαμημένο τον πόλεμο. Στα τσακίδια και αυτός μαζί με τους άλλους!
Μαριαλένα Δισακιά
Γεννήθηκα στην Αθήνα και από όταν θυμάμαι τον εαυτό μου γράφω, όπως οι περισσότεροι από εμάς. Αγαπώ την γραφή. Εκφράζω όλα μου τα συναισθήματα. Γράφω παντού εκτός από το σπίτι μου. Συνήθως στα Μ.Μ.Μ , σε καφετέριες, πάρκα ακόμα και καταμεσής του δρόμου. Περισσότερο γράφω στην θάλασσα με την ελευθερία που προσδίδει.