Σοφία
Τώρα που σβήσανε τα φώτα της γιορτής
και μείναμε μοναχές πες μου
Πότε σκοτώθηκε η μέρα στα μάτια σου
Πότε οι δειλές άθλιες αντοχές σου
εξαφανίστηκαν και σ’ άφησαν
αφύλαχτη πόλη στον εχθρό παραδομένη
Πότε η ελπίδα σου κόπηκε
στα δυό και το χαμόγελο σκίστηκε στη μέση …
Ήταν την ώρα που ήρθες
στο κρεβάτι μου με λευκό μακρύ φόρεμα
και μου κούνησες το χέρι
Ήταν την ώρα που οι ανατριχίλες
άνοιγαν λαγούμια στον τοίχο και
έπεφταν με τρομακτικό θόρυβο στο κενό
Ήταν εκείνη η ώρα που ένας λυγμός
με ξερίζωνε αφήνοντάς με στον αέρα
Ανέβαινε από τον Άδη
και πέρασε σα μούδιασμα χειρουργικό
το φράγμα των δοντιών μου
και τραβώντας με απ’ τα μαλλιά με γκρέμισε
και ζω ακρωτηριασμένη
Πως να τον ζεστάνω αυτόν τον θάνατο πες μου!
Ελένη Κιούπη
Γεννήθηκα στην Αθήνα και από όταν θυμάμαι τον εαυτό μου γράφω, όπως οι περισσότεροι από εμάς. Αγαπώ την γραφή. Εκφράζω όλα μου τα συναισθήματα. Γράφω παντού εκτός από το σπίτι μου. Συνήθως στα Μ.Μ.Μ , σε καφετέριες, πάρκα ακόμα και καταμεσής του δρόμου. Περισσότερο γράφω στην θάλασσα με την ελευθερία που προσδίδει.