Στενυγρό και το Βιβλίο της Ζωής
Ο δρόμος είναι μακρύς και άηχος,
μοναχικός και σκοτεινός
και όταν βαδίζεις νιώθεις
έρημος και μελαγχολικός
και βλέπεις ότι όσο προχωράς
ο δρόμος στενεύει και μικραίνει,
ώσπου ο αέρας που περνάει
σφυρίζει και στροβιλίζεται
και καθώς ανασαίνεις
νιώθεις ότι καταπίνεις σκόνη –
μα, αντιλαμβάνεσαι ότι δεν είναι σκόνη
αυτό που αιωρείται μαζί με το οξυγόνο
είναι γύρη
και σκέφτεσαι ότι κάπου
μπροστά υπάρχει ένα λουλούδι,
ή ένα ανθισμένο δέντρο
ή μια μέλισσα που μόλις τρύγησε
την άνοιξη –
και παίρνεις μια ανάσα που περιέχει
αισιοδοξία και χαρά
γιατί κάπου στον ορίζοντα
υπάρχει ένας κήπος
και νιώθεις ότι ο δρόμος φαρδαίνει
και φωτίζεται και αντηχεί
ζουζουνίσματα –
έτσι, ακολουθείς το δρόμο
που είναι μακρύς και φωτεινός
και πλημμυρισμένος παρουσίες
ορατές και αόρατες –
και αναρωτιέσαι πόσα λάθη υπάρχουν
πόσα διορθώνονται και πόσα σφραγίζουν
τη ζωή σαν βιβλίο που ενημερώνεται
καθημερινά και αέναα
με καμπύλες λευκές ή μελανές
ή ακόμη λάμψεις πρισματικές
ή θολές γραμμές παράλληλες
και τεμνόμενες
σαν σελίδες διπλωμένες
που έχουν ήδη κρύψει
και έχουν ήδη φυλάξει
την εμπειρία που επιφυλάσσει
η πορεία σου.
Λίνα Βαταντζή
Η Λίνα Βαταντζή, εκπαιδευτικός Αγγλικής Γλώσσας στη Νάουσα Ημαθίας, έχει εκδώσει την ποιητική συλλογή «Χρόνος Προσέγγισης – Χώρος Απομάκρυνσης» (2018). «Η ποίηση εναρμονίζει, αγαπά και καλεί, ελευθερώνει και ενώνει, κόσμους δημιουργεί».