Σύννεφα
Χωρίς φωνή.
Χωρίς βάρος.
Μεγάλες χρωματιστές σιωπές.
Πότε φωτεινές πότε σκοτεινές σαν μικρά θαύματα μεγάλα.
Αλωνίζουν αυθαίρετα απ’άκρη σ’ άκρη τον ουρανό.
Αλλάζουν σχήματα.
Χρώματα.
Πορεία.
Κάποτε σαν μεγάλα κλειδιά ανοίγουν πύλες.
Και άλλοτε σαν μαύροι δράκοι με ουρά χάνονται σε λαγούμια βαθιά.
Κάποτε λευκά πούπουλα απαλά διάφανα.
Σαν το λινό καινούργιο σου πουκάμισο στο σύρμα της μπουγάδας.
Άλλοτε βαριά.
Μολυβένια.
Λυπημένα.
Κατάμαυρα.
Σκεπάζουν τον ήλιο σαν ηπειρώτικο μοιρολόι.
Ακούω τη φωνή τους σαν κλαρίνο κομμένο στα τρία.
Παρατηρώ την κίνηση.
Τον όγκο.
Το Φώς.
Ταξιδεύω στις ιστορίες τους στις φιγούρες τους στις μύριες εικόνες τους.
Θέλω να δω που ξεκουράζουν τις ανάσες τους.
Πότε πότε με ψάχνουν εκείνα.
Με βρίσκουν.
Με κυνηγάνε.
Έρχονται ξοπίσω μου.
Με σκεπάζουν.
Πέφτουν πάνω στα σπίτια.
Μου κρύβουν τη θάλασσα.
Αχχ δεν βρίσκω το δρόμο να γυρίσω πίσω.
Απλώνουν γύρω μου μιά απουσία μέχρι που στάζουν τα σωθικά τους.
Σύννεφα χτισμένα από φώς.
Οφείλει να είναι ευγενικό το φώς.
Γι’αυτό παραχωρεί τη θέση του στο σκοτάδι.
Γενναιόδωρη πάλη.
Ατελείωτη Ζωή.
Η ομορφιά δεν είναι εικόνα.
Είναι ήχος.
Είναι ψίθυρος.
Είναι σιωπή.
Σαν τους χορτασμένους εραστές..!!
Ελένη Κιούπη
Ελένη Κιούπη
Γεννήθηκα στην Αθήνα και από όταν θυμάμαι τον εαυτό μου γράφω, όπως οι περισσότεροι από εμάς. Αγαπώ την γραφή. Εκφράζω όλα μου τα συναισθήματα. Γράφω παντού εκτός από το σπίτι μου. Συνήθως στα Μ.Μ.Μ , σε καφετέριες, πάρκα ακόμα και καταμεσής του δρόμου. Περισσότερο γράφω στην θάλασσα με την ελευθερία που προσδίδει.