Εκεί στα δεκαπέντε, που τα κορίτσια ανθίζουν και γίνονται γυναίκες,
πρωτογνώρισα τον Μέλιο Καδρά!
Αυτόν που μετρούσε τ’ άστρα κάθε βράδυ και τα έβρισκε σωστά!!!
Ο πλάστης του ήρωα μου, έγινε ο αγαπημένος μου συγγραφέας!
Ξετρελάθηκα με τον τρόπο σκέψης και γραφής του.
Ο Μενέλαος Λουντέμης, μου έμαθε πως μια Άνοιξη μπορεί να είναι αγέλαστη!
Και πως είναι να κυνηγάς τους ανέμους!
Πόση ομορφιά κρύβουν οι κερασιές όταν ανθίζουν!
Ακόμη κι όταν Συννεφιάζει!
Και μετά όταν το ρολόι του κόσμου χτυπάει μεσάνυχτα!
Οι ήρωες κοιμούνται ανήσυχα!
Κι έρχεται Ο Άγγελος με τα γύψινα φτερά!
Από τη φυλακή του κάτω κόσμου!
Και ξαπλώνει κάτω από τα κάστρα της ελπίδας!
Και με Λύσσα!
Κοιτάζοντας την οδό Αβύσσου αριθμός μηδέν!
Ψιθυρίζει σφίγγοντας τα δόντια
Καληνύχτα ζωή!
Κι ύστερα υπήρξαν κι άλλοι
που μου έμαθαν πολλά!
Έμαθα πως δενόταν το ατσάλι!
Και πόση οργή κρύβουν μέσα τους τα σταφύλια!
Τι σημαίνει να λέγεσαι Μάνα!
Αλλά και να είσαι.
Και πως ένας Ηλίθιος! Μπορεί να είναι ομορφότερος από δέκα έξυπνους.
Πως μια Άννα! Έριξε το κορμί της μπροστά σε ένα τρένο!
Και πως μπορεί να πεθάνει από έρωτα κάποιος που προσπαθεί να κόψει ένα λουλούδι στην άκρη του γκρεμού!
Και μετά ήρθαν κι άλλοι κοντά μου,
Μιλούσαν διάφορες γλώσσες,
Μου μάθανε πως είναι Ο Έρωτας στα Χρόνια της Χολέρας!
Και τη ήχο κάνει η Καμπάνα όταν χτυπάει για κάποιον!
Και πως μπορεί να μοιάζει μια Κόλαση σαν Θεία Δίκη!
Όταν ένας Τζόνι παίρνει το όπλο του!
Κι άλλα…κι άλλα…
Τελειωμό δεν έχουν….
Ελένη Ταϊφυριανου
Είμαι η Ελένη Ταϊφυριανού…
Δεν ακολουθούν τίτλοι, πτυχία και περγαμηνές…
Μόνο μια ατίθαση φαντασία που δεν κατάφερα ποτέ να της βάλω χαλινάρι…και έτσι της επέτρεψα να φαντάζεται πως είναι ποιήτρια….