ΤΟ ΚΑΡΦΙ
Κάθε μέρα ο γείτονας
άκουγε
στον επάνω όροφο
ένα καρφί απεγνωσμένα
να χτυπά,
ουρλιαχτά και κλάματα
κι ύστερα κενό,
μετά,
η σιωπή
και το καρφί στο πάτωμα,
μαζί και οι φωνές
των παιδιών.
Μια μέρα
δεν άντεξε,
χτύπησε το κουδούνι
κι άνοιξε η σύζυγος
αιματοβαμμένη,
ξαναμμένη,
με ένα χαμόγελο
αυταρέσκειας
και το καρφί
στην αριστερή παλάμη,
σαν του Χριστού
το αθάνατο σημάδι.
Αν μπορώ να φανώ χρήσιμος
σε κάτι μην διστάσεις
σε παρακαλώ, της είπε,
μα αυτή, γελώντας δυνατά,
πιο δυνατά απ’ το καρφί,
σαν πέφτει στο πάτωμα,
πιο δυνατά κι
απ’ τα γέλια των παιδιών της,
όταν έλειπε ο πατέρας τους,
τον έδιωξε και είπε:
Πάρε τα παιδιά
και σκούπισε τα αίματα,
το καρφί είναι ολοδικό μου,
δεν εξαργυρώνεται.
Χρύσα Νικολάκη
(Από την επερχόμενη ποιητική συλλογή μου)
(Από την επερχόμενη ποιητική συλλογή μου)
26.1.2023
Γεννήθηκα στην Αθήνα και από όταν θυμάμαι τον εαυτό μου γράφω, όπως οι περισσότεροι από εμάς. Αγαπώ την γραφή. Εκφράζω όλα μου τα συναισθήματα. Γράφω παντού εκτός από το σπίτι μου. Συνήθως στα Μ.Μ.Μ , σε καφετέριες, πάρκα ακόμα και καταμεσής του δρόμου. Περισσότερο γράφω στην θάλασσα με την ελευθερία που προσδίδει.