Το κασκόλ που χορεύει…
Δρόμοι υγροί
από το κλάμα της βροχής
Χώμα που στενάζει διψασμένο
Θέλει κι άλλο δάκρυ να χορτάσει
Ρόδες αυτοκινήτων
που αφήνουν τα ίχνη τους στην άσφαλτο
Τα δικά μου βήματα
αφήνουν το σχεδιάγραμμα τους στο χώμα
Τοπίο γκρίζο
Καμινάδες που φυσούν προκλητικά τον καπνό τους
κατά πως παίζει ο αγέρας την φλογέρα του
Όπως η Κόμπρα που λικνίζεται στη μελωδία του γητευτή της
κοιτώντας τον συνεχώς κατάματα
Το δικό μου κασκόλ πάλι
δεν με κοιτάει στα μάτια
Κουνιέται ανέμελα σύμφωνα με το περπάτημά μου
Ρίχνω την μία άκρη του στην πλάτη
αλλά αυτό γλιστράει σιγά-σιγά και πάλι εμπρός μου πέφτει
Το ρίχνω ξανά στην πλάτη και αυτό γίνεται πολλές φορές
Αναρωτιέμαι αν παίζω στο παιχνίδι του εγώ ή παίζει αυτό στο δικό μου
Κάποια στιγμή το αφήνω να πέσει μπροστά και του ψιθυρίζω πονηρά
Ωραία…
Και τώρα επιτρέπω στις άκρες σου να αγκαλιάσουν το στήθος μου
Νομίζω πώς τα κρόσσια του
κουνιούνται πιο προκλητικά καθώς
χορεύουν το δικό τους χορό
πάνω σε σύνθεση του βηματισμού μου
κοιτάζοντας κατάματα τα πόδια μου
Σαν Κόμπρα τον γητευτή της…
Ελένη Ταϊφυριανού
Είμαι η Ελένη Ταϊφυριανού…
Δεν ακολουθούν τίτλοι, πτυχία και περγαμηνές…
Μόνο μια ατίθαση φαντασία που δεν κατάφερα ποτέ να της βάλω χαλινάρι…και έτσι της επέτρεψα να φαντάζεται πως είναι ποιήτρια….
Ανώνυμος 21 Ιανουαρίου 2024
Καλημέρα Ελένη μου!!
Το ποίημα σού, Τό κασκόλ πού χορεύει τό λάτρεψα … Έχεις υπέροχη γραφή.. μπράβο σου..
Μαριαλένα Δισακιά 21 Ιανουαρίου 2024
Σας ευχαριστούμε πολύ για το σχόλιο και τον χρόνο στην ανάγνωση της ιστοσελίδας μας!