Χαραυγή
Ακούω πέτρες να μιλούν και βράχια να φωνάζουν
Το μέσα μου ταράζεται και τα βουνά μεριάζουν
Σε ψάχνω τώρα από καιρό και να ‘σαι που διαβαίνεις
Αγέρωχη και λαμπερή και το μυαλό μου παίρνεις
Μαύρα μαλλιά, κορμί λευκό κύκνου λαιμός κι ακόμα
Ξεχωριστή περπατησιά, τραντάζεται το χώμα
Με τα λεπτά σου δάκτυλα χαϊδεύεις το αγέρα
Και η γλυκιά σου η λαλιά του θάνατου φοβέρα
Με κεια τα χείλη τα γλυκά, κείνα τα φιλντισένια
Να μου μιλείς και να γελάς κόρη μου κρουσταλένια
Δε το μπορώ το βάσανο και σκίζεται η καρδιά μου
Τυφλώνομαι στο βλέμμα σου, φωτιά στα όνειρά μου
Σκοτάδι τώρα χύθηκε και σέρνομαι στο χώμα
Και το φεγγάρι φάνηκε, αναλαμπή στο γιόμα
Γυρνώ τυφλός και ψηλαφώ το μέσα της καρδιάς μου
Δε βρίσκω σένα πουθενά, κραυγή τα όνειρά μου
Έψαξ’ αστέρι να σε δω κάποια βραδιά του Μάρτη
Μα πέθανα τη χαραυγή και σβήστηκα απ’ το χάρτη
Άγγελος Μαρίνος
Γεννήθηκα στην Αθήνα και από όταν θυμάμαι τον εαυτό μου γράφω, όπως οι περισσότεροι από εμάς. Αγαπώ την γραφή. Εκφράζω όλα μου τα συναισθήματα. Γράφω παντού εκτός από το σπίτι μου. Συνήθως στα Μ.Μ.Μ , σε καφετέριες, πάρκα ακόμα και καταμεσής του δρόμου. Περισσότερο γράφω στην θάλασσα με την ελευθερία που προσδίδει.