Σπασμένοι θεοί
σε ερείπια μέσα πεταμένοι,
και η εφηβική ματωμένη μορφή
σκοτώνει την ψυχή των λίγων στην Δύση
ανθρώπων.
Στους πολλούς μικρά σκουπιδάκια στα μάτια
τους φέρνει για να έχουν λόγο για ένα δάκρυ μόνο,
και μέσα στα σπίτια τους κρυφές παράκλησης
στο θεό τους,
η σφαίρα της τρέλας την χώρα και το σπίτι τους να μην βρει.
Όλων των ειδών παπάδες αγιάζουν τα όπλα
και το παιδί ματώνει στον κόρφο.
Φεγγοβολιές των καιρών οι πολιτικοί
ρητορεύουν ,αποφασίζουν και διαβάζουν
αποσπάσματα των αφεντικών τους.
Πόσο ζεστή είναι η αγκαλιά σου Μάνα
στα νερά του Αιγαίου,
όλα μια αγκαλιά
και σκόρπια τα σπλάχνα μου
τροφή των πλούσιων.
Θάλασσα γαλάζια
σου χαρίζω τα κόκκαλα μου,
να ξεπετάξεις μαύρο υγρό
να έχουν να πίνουν να τρώνε
οι ελάχιστοι, που γεννάνε
πολιτικές, θρησκείες, πολέμους, φονιάδες.
Με το αίμα μου θα ζωγραφίσω θεούς
και σε κάθε πλευρά τους
θα βάλω φονιάδες λεφτάδες
να ζυγιάζουν τους πόνους που δίνουν
σε τόσους λαούς.
Κρυφή μου ελπίδα οι λαοί ενωμένοι
τα όπλα να στρέψουν σε αυτούς
που τους τα δίνουν,
και έτσι μοναχά θα έρθει η ειρήνη στην γη.
Καρατζούδης Γιάννης
Αρχιτέκτονας