ΟΝΕΙΡΟ ΠΟΛΗΣ
Ο άνεμος φυσάει μπούκλες,
όπως ο ήλιος φιλάει παπαρούνες.
Αυτές που έβαψαν τα μάγουλα σου άλικα.
Γάργαρο το γέλιο κελαρύζει,
αντηχεί μέσα στο μυαλό.
Κάλεσμα σε αταξία.
Ο λήθαργος σπά’ σε γυάλινο χαρτοπόλεμο.
Η φωνή σου οδηγεί σε εξέγερση.
Όχι πια μπροστά, πήγαινε πίσω
στην απαρχή της παιδικότητας.
Δεν χωράς στους κανόνες τους
κι εγώ ασφυκτιώ εδώ.
Βυθοί από όνειρα μας περιμένουνε
να τραγουδήσουμε φάλτσα τον δικό μας ρυθμό.
Τι κι αν δεν ταιριάζουμε στις μέρες των άλλων;
Το φεγγάρι θα φωτίζει τα βράδια μας,
ολόγιομο, κλέβοντας τους φόβους και τις αγωνίες.
Κι εμείς θα πλάσουμε το μέλλον με ότι μπορούμε
κι ας είναι μονάχα με σκιόφως.
Θα μπούμε ληστές
να διεγείρουμε τα δαμασμένα πλήθη.
Να φοβούνται οι παραδομένες καρδιές
γιατί θα προδώσουμε την παραίτησή τους.
Η επανάσταση θα φυτέψει τον σπόρο και
θα αναγεννηθούμε ένας ένας τη φορά.
Εγώ κι εσύ… Εμείς…
Η κραυγή μας θα συνθλίψει την παραίσθηση
της ευημερίας του υλισμού.
Θα ζητάμε αγάπη και θα χρωστάμε αγκαλιές.
Θα πατήσουμε την αναλγησία και
θα αναγεννηθούμε ονειροπόλοι,
άγνωστοι στον φόβο με μόνη εμμονή τη Λύτρωση.
Αρχοντούλα Βαλλιάνου
Γεννήθηκα στην Αθήνα και από όταν θυμάμαι τον εαυτό μου γράφω, όπως οι περισσότεροι από εμάς. Αγαπώ την γραφή. Εκφράζω όλα μου τα συναισθήματα. Γράφω παντού εκτός από το σπίτι μου. Συνήθως στα Μ.Μ.Μ , σε καφετέριες, πάρκα ακόμα και καταμεσής του δρόμου. Περισσότερο γράφω στην θάλασσα με την ελευθερία που προσδίδει.