Χαράζει η μέρα,
και με βρίσκει καθισμένη στο τραπέζι
μ’ ένα χαρτί κι ενα στυλό στο χέρι…
Λες και ξυπνάω από λήθαργο βαθύ,
ανοίγω τα μάτια μου στο χάδι του ήλιου
και το αεράκι που φυσά τριγύρω
Φέρνει στα ρουθούνια,
οσμές από χλωρό χορτάρι,
βασιλικό κι άγρια μέντα
από το ρυάκι που κυλάει παρακάτω…
Το γιασεμί ψήλωσε,
ξεπέρασε το μπόι μου,
γέμισε άσπρα μυρωδάτα άνθη…
Η ελπίδα μου άρχισε δειλά
να μπουσουλάει και πάλι γύρω μου…
Όμορφα που μυρίζει το καλοκαίρι
γιέ μου…
Είχα μέρες να σου γράψω…
Η αυλή μας γέμισε τριαντάφυλλα,
έχω φυτέψει σε όλα τα χρώματα…
Πάντα σου άρεσαν τα τριαντάφυλλα…
Στα κλαδιά της γέρικης μουριάς
φτιάξαν φωλιά δυο άγρια περιστέρια…
Αχ! Γιέ μου…τι όμορφα που είναι…
Όχι δεν κλαίω, κοίτα με, να, δεν κλαίω,
Άρχισε σιγά σιγά να ξημερώνει
μέσα μου,
κι εκεί στον ουρανό,
δύο ήλιους τα μάτια σου
μου χαμογελούν…
Βγαίνω περίπατο στη φύση,
κάνω σαν παιδί δειλά
τα πρώτα βήματα,
μαθαίνω απ’ την αρχή
ξανά να χαμογελώ…
Τώρα είσαι εσύ αυτός
που με παίρνει από το χέρι
και μου δείχνει απ’ την αρχή τον κόσμο,
ας έφυγες μακριά μου,
πάντα θα απλώνεις το χέρι σου
κι απ’ το σκοτάδι μου
θα με βγάζεις στο φως…
Κοίτα με…δεν κλαίω…
Χαμογελάω…
Σου χαμογελάω γιέ μου…
Το βίντεο που ακολουθεί περιλαμβάνει την απαγγελία της ίδια της ποιήτριας!
Ελένη Ταϊφυριανού
Είμαι η Ελένη Ταϊφυριανού…
Δεν ακολουθούν τίτλοι, πτυχία και περγαμηνές…
Μόνο μια ατίθαση φαντασία που δεν κατάφερα ποτέ να της βάλω χαλινάρι…και έτσι της επέτρεψα να φαντάζεται πως είναι ποιήτρια….