Η Φθήνια
Πλήγωσες τα νοήματα, πάλι
και η φθήνια τρέχει σε γκρι αποχρώσεις στο αίμα σου
σαν μια αδρεναλίνη τεχνητή, σαν μια καρδιά από μπαλόνι
που έσκασε μπρος στης φωτιάς μου την δίνη.
Πλήγωσες τις χειρονομίες που υποσχόντουσαν θαύματα,
τώρα πια από της κόλασης τα σκαλιά αμαρτίες καθαρίζουν
και ψεύτικα δάκρυα.
Πλήγωσες τα «σ’ αγαπώ» μου τα αμέτρητα και έγιναν πουλιά ταξιδιάρικα
που έφυγαν μακριά από τον δικό σου τόπο διαπαντός
Και τι κρίμα, είχα σκοπό να φτιάξουν τη φωλιά τους κάτω από το δικό σου
ουρανό μονάχα.
Βάγια Μπαλή
