Συγγνώμη
Οι λέξεις χαρακώνουν τη γλώσσα
και πέφτουν αιμορραγώντας στο πάτωμα.
Κόκκινες κηλίδες που απλώνονται
αγκαλιάζουν τα πόδια
βάφουν τα χέρια
εισχωρούν ξανά στο λαρύγγι
με πνίγουν
Μια αδύναμη συγγνώμη
κολυμπά απεγνωσμένα
στα αιμάτινα κύματα
παίρνει βαθιά ανάσα σκαρφαλώνει
στα μάτια γαντζώνεται σ’ ένα δάκρυ
κατρακυλά ασυγκράτητη στο χλωμό πρόσωπο
Πλημμυρίζει απαλά το πικρό στόμα
με τη γλυκιά γεύση της εξιλέωσης
Συγγνώμη .
Αφιερωμένο
Σοφία Κοντογεώργου
Είμαι η Σ….Κ….
Η ποίηση υπήρξε το καταφύγιό μου . Ώσπου ξεμάκρυνα και χάθηκα .
Για χρόνια περιπλανήθηκα στους δρόμους .
Με βρήκε με περιμάζεψε και μου πρόσφερε στέγη . Ξαναβρήκα το καταφύγιό μου .