Κάθε φορά που μικρά κορίτσια μου στέλνουν μηνύματα θαυμασμού γελάω, όχι μ’ εκείνα, μα με τον εαυτό μου. Με σκέφτομαι από την απ’ έξω κι είναι αστείο που τα κείμενα μπορούν να γίνουν τόσο καλό κρησφύγετο για την αγοραφοβική πλευρά μας. Αναρωτιέμαι πως θα τους φαινόταν αν ήξεραν πως πολλές φορές τρώω τη σούπα απευθείας από το κατσαρολάκι γιατί δε θέλω να λερώσω και πιάτο, αν μπορούν να φανταστούν πως υπάρχουν μέρες που μοιάζω να μεταλλάσσομαι σ’ έναν κανονικότατο άνθρωπο της γύρω μέτριας κανονικότητας.
Σ’ έναν κανονικό άνθρωπο που κοιμάται κανονικά νιώθοντας τα βλέφαρα του όχι βαριά, αλλά αιμάτινες κουρτίνες, που ξυπνάει κανονικά νιώθοντας τα ίδια του τα χέρια να σφίγγουν τον λαιμό του. Έχει ενήλικες κρίσεις πανικού, πίνει την μπύρα του, παρακολουθεί το μάθημα πίνοντας κανονικό καφέ, τελειώνει κανονικά τη δουλειά του πριν λήξουν οι προθεσμίες, ενώ εντός σφάζεται η υφήλιος. Ένας κανονικός άνθρωπος· ξυπνάει σκεπτόμενος τις δημόσιες υπηρεσίες πριν την ευτυχία, χαμογελά σε ανθρώπους ενώ θέλει να τους ανοίξει το κεφάλι· κάνει δώρα, συγκρατεί τα δάκρυα του, τηλεφωνεί τυπικά.
Tο προτελευταίο του κίνητρο για να κάνει κάτι καλά, είναι ο εκνευρισμός του. Στο χαζό γραφείο του, έχει μια λαχανί καρέκλα καφενείου, ωραιότατη μα άβολη, κι έτσι, πάντα κάθεται λιγότερο απ’ όσο θα ήθελε. Κι αυτό το σχέδιο εξοικονόμησης χρόνου, αν και εις βάρος της πλάτης του, αποδίδει. Δε βαριέσαι, αποδίδει. Τελεία. Καθισμένος εκεί, κάνει πολλές φορές με τον ώμο του την κίνηση που λίγες φορές είχε εκνευρισμένα κάνει για να διώξει κάποιο χέρι από πάνω του. Το τίναγμα αυτό, ήταν το τελευταίο κίνητρο. Κι ως κανονικός ανθρωπάκος, θα ήθελε, μέσα σ’ όλη αυτή τη μοναχικότητα, να έχει βρει, ως το τέλος της ζωής, δυο πράγματα να τα συστήσει ανεπιφύλακτα.
Ένας κανονικός άνθρωπος που όταν γελάει, το γέλιο του ακούγεται σα ντουμπλαρισμένο, όπως όποτε γελάνε οι μεγάλοι με τα παιδιά, όταν δεν ξέρουν πως ο μικρός Κωστάκης θα γίνει χρυσαυγίτης, η μικρή Γεωργία θα ψηφίσει νέα δημοκρατία γιατί της το’ πε ο αρραβωνιάρης και θα ρωτάει αν φοβόμαστε στα Εξάρχεια, ο Γιαννάκης θα είναι ίδιος ο πατέρας του και η Σοφούλα θα φωνάζει “δεν θέλω” όποτε ο γκόμενος τής πιέζει το κεφάλι και την χτυπά στο πρόσωπο.
Ο κανονικός άνθρωπος στον οποίο μεταλλάσσομαι είναι ενήλικας μα φέρεται σαν κακομαθημένο κωλοπαίδι, παρεξηγεί τα λόγια γύρω του, παίρνει τα χάδια για νυχιές κι έχει εκπαιδευτεί να εντοπίζει τις κακοτοπιές ακόμα κι εκεί που δεν υπάρχουν, οι γύρω του δεν ξέρουν πώς να του μιλήσουν κι όλοι τον βρίσκουν ανυπόφορο, μα δεν του το λένε, γιατί φοβούνται μήπως σ’αυτόν αντικατοπτρίζονται χαρακτηριστικά από το δικό τους προσωπικό κανονικό ανθρωπάριο.
Ένας κανονικότατος άνθρωπος, που ρουφάει τις μύξες των λυγμών του και βάζει κι άλλη ένταση στο κλάμα, μπας κι ακουστεί απ’έξω κι ανοίξει αυτή η διαολεμένη η πόρτα και κάποιος ρωτήσει αν είναι καλά.
Ναι κάτι μέρες, το δέρμα μου το παρακολουθώ να αλλάζει, σέρνεται μπροστά στον καθρέφτη· κάτι τέτοιες ώρες, “τώρα είναι μια ώρα δύσκολη”, λέει το μεταλλαγμένο μου στόμα, “πάλι καλά”, απαντώ. Όμως κάπως έτσι κιτρίνισαν οι όψεις μας, κατάπιαμε κάμποσα ξεφυσήματα, ξεγλίστρησε απ’ τα χέρια μας άλλος ένας χρόνος.
Άλλος ένας κανονικότατος άνθρωπος, πληγώνει άθελά του και σφιχταγκαλιάζεται με το φόβο, πίνει τσάι με την ηττοπάθεια, γυρνά εδώ κι εκεί ψάχνοντας ελπίδες και όνειρα. Κρεμιέται από στόματα βρώμικα και τους χαρίζει τον χώρο του. Είναι τέλειος μόνο για ποδοπάτημα, είναι πάντα στημένος στο ραντεβού, πάντα προδομένος αλλά έτοιμος να ξαναπαίξει το παιχνίδι του θιγομένου, της υποταγής.
Όταν μικρά κορίτσια μου στέλνουν μηνύματα θαυμασμού, γελάω με την αφεντιά μου και τις ρωτάω αν θέλουν να τους προτείνω κάποιο πραγματικά σπουδαίο κορίτσι για να θαυμάσουν και όχι κάποια που σημειώνει γραμμές στους απλήρωτους λογαριασμούς, όχι κάποια που μοιάζει τόσο πολύ στον καθρέφτη που συνεχώς αποφεύγουν.
Η τρυφεράδα θα σώσει τον κόσμο.
Γράφω γιατί αλλιώς θα σκάσω.