Γεννήθηκε ένα βράδυ Σαββάτου από μια μικρή ιδεούλα, η Κοπελίτσα που το γέννησε, την ονόμασε έμπνευση. Και Κυριακή πρωί άρχισε η δημιουργία του. Η Κοπελίτσα παιδευόταν ώρες πάνω από το λάπτοπ, μανουριάζοντας λίγο που δεν της έβγαινε αυτό που αρχικά επεδίωκε να γράψει. Του φαινόταν λίγο αστεία, έτσι που πάλευε με τα μάτια σφιγμένα, τα μαλλιά πιασμένα με μολύβι σε έναν ετοιμόρροπο κότσο, δαγκώνοντας τα χείλια της. Το Κείμενό μας γέλασε. Η Κοπελίτσα νόμιζε πως το ελέγχει η ίδια, ότι επειδή εκείνη το δημιούργησε, ήταν και καλά δικό της και τάχα μπορούσε να το χειριστεί όπως θέλει. Μα όχι. Το Κείμενο ήταν ανεξάρτητο, αυτόνομο, δεν ανήκε σε κανέναν, πάρα μόνο στον εαυτό του. Γι’ αυτό και η Κοπέλα έγραφε κι έσβηνε ξανά και ξανά, θέλοντας να το αναπτύξει. Επειδή το Κείμενο δεν ήξερε τι ήθελε να γίνει όταν μεγαλώσει.
Θα μπορούσε να ξεδιπλωθεί σε στίχους και να το αποκαλούν ποίημα, ή να κρατήσει σοβαρό ύφος και να γίνει ένα ενδιαφέρον, περιεκτικό άρθρο. Θα μπορούσε να διαλέξει λέξεις αφηρημένες για στολίδια και ν’ αποκτήσει κάτι από λογοτεχνία, ή να κουλουριάσει τα νοήματά του και ν’ αποτελέσει ένα πετυχημένο χαϊκού. Αλλά δεν είχε αποφασίσει ακόμα. Κι έτσι το Κείμενο, παρά τις απέλπιδες προσπάθειες της Κοπελίτσας με τον ετοιμόρροπο κότσο, αρνιόταν πεισματικά να μεγαλώσει.
Ήξερε ωστόσο σε τι δεν θα ήθελε να καταλήξει. Σίγουρα όχι σε έναν εκβιαστή συναισθήματος, να κάνει άτιμα τεχνάσματα για να κερδίσει το ενδιαφέρον των αναγνωστών. Ούτε ήθελε να μιλήσει για την επικαιρότητα και να μπει στη χορωδία όλων αυτών των ψευτοεπιστημονικών αναλύσεων για τον covid-19, ένα ακόμα παπαγαλάκι που αναπαράγει τα ίδια και τα ίδια σχετικά με τα τεκταινόμενα των ημερών. Αν γινόταν ποίημα δεν ήθελε με τίποτα να του φορτωθεί η ομοιοκαταληξία. Κι αν ανατρεφόταν σε στυλ αυτοβιογραφικό για την Κοπελίτσα, δεν ήθελε να έχει γεύση υπερβολικά γλυκανάλατη, όχι, μελούρα δεν θα κατέληγε ποτέ.
Οι ώρες περνούσαν και η Κοπελίτσα με τον ετοιμόρροπο κότσο πάλευε, κι άλλαζε συνεχώς θέσεις, ενώ το Κείμενο προσπαθούσε ν’ αποφασίσει τι πορεία να πάρει για να γίνει σπουδαίο, να μη καταντήσει μια στοίβα λέξεων, να μη θυμίζει αυτά τα φαγητά που, επειδή είναι μάπα οι πρώτες ύλες, ρίχνεις ένα σωρό μπαχαρικά για να καλύψεις την άνοστη πλαστικίλα των υλικών. Αλλά δύσκολο, πολύ δύσκολο να διαλέξει το δρόμο του, ειδικά όταν έχει πάνω απ’ το κεφάλι του μια Κοπελίτσα να το τραβά από ‘δω κι από ‘κει προσπαθώντας να το φτάσει εκεί που θέλει. Ήθελε να της φωνάξει να το αφήσει EλΕυθΕρο, γι’ αυτό έκανε τα “Ε” του κεφαλαία, μπας κι αυτή πιάσει το μήνυμα, αλλά η καημένη ούτε που καταλάβαινε τι προσπαθούσε να της πει.
Κάποια στιγμή, η Κοπελίτσα, που πια δεν είχε έναν ετοιμόρροπο κότσο στο κεφάλι, τον γκρέμισε μ’ ένα τράβηγμα του μολυβιού, σηκώθηκε να γεμίσει την κούπα της με φρέσκο καφέ. Το Κείμενο είχε την ευκαιρία του, τη μοναδική του ευκαιρία ίσως να πράξει αυτοβούλως, να μετουσιωθεί πια σε αυτό που ήθελε, αν και δεν ήταν απολύτως σίγουρο ακόμα για το τι είναι αυτό. Ας είναι. Πήρε μια βαθιά ανάσα και βούτηξε στην πραγμάτωση. Η Κοπελίτσα επέστρεψε στη θέση της και ξανάβαλε το λάπτοπ στα γόνατα και χαμογελούσε κοιτώντας την οθόνη, χαμογελούσε γιατί κατάλαβε. Κι υποσχέθηκε από’ δω και μπρος ν’αφήνει τα κείμενα ελεύθερα.
[Τι επέλεξε τελικά το κείμενο να γίνει; Θα μπορούσαμε να το αφήσουμε στη φαντασία του αναγνώστη. Αλλά το Κείμενο αυτό δε φτιάχτηκε για να ικανοποιήσει την προσωπική οπτική κανενός. Το Κείμενο δεν κατατάχτηκε σε καμία κατηγορία ακριβώς. Το κείμενο δεν μεγαλώσε καν πολύ. Εξελίχθηκε απλώς σε:
Απ’όλα τα μπερδεμένα,
ας κρατήσουμε τον τρόπο που μπερδεύονται
τα δάχτυλα στο άλλο χέρι,
η γλώσσα στο άλλο στόμα,
απ’όλα τα μπερδεμένα ας διαλέξουμε
να μπλεχτούμε περισσότερο μέσα στο άλλο.
Θα νικήσουμε. ]
Η τρυφεράδα θα σώσει τον κόσμο.
Γράφω γιατί αλλιώς θα σκάσω.