Κάθε γενιά που ακολουθεί περιορίζεται ακόμα περισσότερο στο μικρόκοσμό της, την αφορούν μόνο τα πάρτυ, τα ξενύχτια ,οι εκδρομές φαινομενικά γεμάτη ζωή και αφήνει την πραγματική ζωή βορά στα χέρια άλλων, εκείνων των «κακών-άλλων» που ευθύνονται για τα λάθη της αλλά και η ίδια δεν γνωρίζει καλά-καλά ποιοι είναι.
Και εκεί που θα περίμενε κανείς να ξυπνήσει το επαναστατικό της πνεύμα, να αισθανθεί την ανάγκη να αντιδράσει, να αλλάξει ,να παλέψει για κάτι, εκείνη στέκεται αποχαυνωμένη. Οι νέοι της μένουν να κοιτούν σαν ηλίθιοι μια κοινωνία πλαστική, αριθμητική και απόλυτη. Και όπως δεν αναγνωρίζουν το παρόν ως και δικό τους σφάλμα και απόρροια και της δικής τους μη δράσης, αντίστοιχα αποφεύγουν να αντικρίσουν το μέλλον ως δική τους ευθύνη. Το πιο τρομακτικό ωστόσο είναι ότι ορισμένες φορές δε βλέπεις ζωή στα μάτια τους. Είναι λες και δεν παθιάζονται με τίποτα.
Σφαλιάρα στον εαυτό μου. Εσύ είσαι η νεολαία για την οποία παραπονιέσαι. Αυτή, η δική σου γενιά είναι.
Από τη μέσα πλευρά οι παρατηρήσεις παρακαλώ.
Το αμφιλεγόμενο πριν και το εκκωφαντικό μετά, η αίσθηση ότι ο χρόνος μολύνεται, ότι αυτό που κάνει τσουλήθρα στους εγκεφάλους μας δεν είναι εχθρός αλλά εμείς. Ίσως ο φόβος να μας κάνει παράλογους, όλη αυτή η οργή του σήμερα να μας οδηγεί σαν νέους στο πρωταρχικό συναίσθημα του φόβου. Στο φόβο, όχι στην υγιή ανησυχία, στο φόβο που ακυρώνει τη φαντασία, την περιέργεια, τη δημιουργία, την εκτόνωση. Ίσως να είμαστε θυμωμένοι με τους εαυτούς μας.
Προφανώς δε μας ενοχλεί. Και δε μας ενοχλεί γιατί αν όντως μας ενοχλούσε, αν μας θύμωνε, αν ήμασταν ικανοί να νιώσουμε κάτι και να διεκδικήσουμε θα αντιδρούσαμε. Αλλά επιλέγουμε την απάθεια. Και την επιλέγουμε συνειδητά γιατί η επανάσταση του καναπέ καλά κρατεί και η δικτατορία της τεχνολογίας όλο και μεγαλώνει και η ρουτίνα του συστήματος μας επιτάσσει σε ένα ατελεύτητο κυνηγητό χωρίς τελικό νόημα, όπου δεν ξέρεις ποιος κυνηγάει ποιόν.
Έτσι απλά και καθημερινά συνηθίζει καθένας από μας αυτή τη ρουτίνα της απραξίας, μαθαίνει να νταντεύει τη συνείδησή του και να παραμυθιάζει τον εαυτό του ότι προσπαθεί ,ότι προσφέρει, ότι αγωνίζεται. Στην πραγματικότητα εθελοτυφλεί και δέχεται μια πραγματικότητα που όχι δεν μπορεί αλλά δεν θέλει να αλλάξει. Όλα πιο βολικά έτσι. Και ζεις τη ζωή σου κύριος.
Παράλληλα βέβαια βάζει και ο ρουφιάνος του υπολογιστή το χεράκι του. Σε κατασκοπεύει συνεχώς και φροντίσει να κατευνάσει κάθε σου ανησυχία και προβληματισμό .Θες να αντιδράσεις; Πολύ ωραία! Ρίξε ένα ποστάρισμα και καθάρισες. Τόσο απλουστευμένα, τόσο εύκολα, τόσο ηλίθια και ανούσια.
Όλοι τρώμε το παραμύθι και το απολαμβάνουμε. Γιατί μάθαμε να μας κανακεύουν. Γιατί αδυνατούμε να παραδεχτούμε ότι τα μυαλά μας έγιναν αλοιφή, ότι όλες οι ιδέες,οι φιλοσοφίες, οι ιδεολογίες αλέστηκαν και κατέληξαν κάτι ασήμαντο ,μηδαμινό, παρωχημένο. Και ο άνθρωπος κάτι παρόμοιο θα καταλήξει. Νομίζεις ότι κυβερνάς αλλά απλώς κυβερνιέσαι.
Ο καθένας ακούει αυτό που θέλει και στέκεται σε αυτό που θέλει. Ακόμα χειρότερα μένει σε αυτό που τον βολεύει. Μα το συνηθισμένο όταν βολεύεσαι είναι να μένεις στάσιμος. Και η στασιμότητα αργά ή γρήγορα θα σε κάνει να βαλτώσεις.
Ίσως ο εχθρός να μην είναι ο μπάτσος, η ανεργία, τα σχολεία, η εξουσία, τα ψυχιατρεία, ίσως ο χειρότερος εχθρός να είναι η ασημαντότητα της ψυχής σου στην αποξένωση της μεγαλούπολης.
Η τρυφεράδα θα σώσει τον κόσμο.
Γράφω γιατί αλλιώς θα σκάσω.
Ανώνυμος 9 Αυγούστου 2018
Ένα Μάτριξ η καθημερινότητα…