ΑΝΤΙ- ΣΚΕΨΕΙΣ
Το μίσος είναι γρηγορούν στοιχείο. Αφιερώνεις χρόνο στις προσωποποιήσεις και στα αποτελέσματα (ή τα επιτεύγματά του), ανάλογα βέβαια το πνεύμα που διαθέτει ο καθένας και τα μισούμενα πρόσωπα (δεν έχουν όλοι την ίδια αξία).
Ο μισανθρωπισμός εμφιλοχωρεί στις χρονικές διαβαθμίσεις και εκεί περιμένει ως έπαθλο: το κύρος, η αυτογνωσιακή γύμνια και η γελοιότητα. Περιποιημένα παράσημα για ζωντανούς ρόλους. Ενώ αντίθετα η αγάπη απαιτεί εγωιστικές απομονώσεις, γίνεσαι ληστής της ομορφιάς, προδίδοντας τις αδυναμίες σου, γυρεύοντας αναπληρώσεις και στοχοθεσίες. Κατ’ επέκταση η ερωτική πράξη, στερούμενη ελέους και φόβου, είναι ο σφαγιασμός της αθωότητας, σκέτη και περιχαρής ακολασία, ισχνή ικμάδα σθένους πέρα απ’ την επαναλαμβανόμενη τεκνογονία, αποκλειστικότητα για συνεχείς απογοητεύσεις.
Ως διέγερση τής πνευματικής στειρότητας, καταφθάνουν οι γλίσχρες διαδικασίες της ηδονής, (ελλιπής τελικά ο σχεδιασμός της ανθρώπινης σάρκας). Ατέρμονες οι παρηγορίες, εν μέσω αναζητήσεων για νοήματα, κυρίως όμως πρόκειται για λεκτικές ακροβασίες πάνω σε ανέφικτα κατορθώματα και εφικτά δρώμενα, στη δύναμη και την αδυναμία, στην ασθένεια και την ανάνηψη, στην προσευχή και την απιστία, στο σύνολο και τον εαυτό μας, τον λαμβανόμενο ως μοναδικό σύνολο. Δηλαδή, σβησμένα δεκάδες φανάρια στη σειρά, παρατημένα στον δρόμο της θλίψης. Και πριν γίνει ο κόσμος, η θλίψη ήταν κυρίαρχη στις άκρες της αβύσσου και στο κέντρο του σύμπαντος. Η μελαγχολία του Θεού έφτιαξε τον κόσμο, και η απραξία του δημιούργησε την ηδονή: βασιλιά και δούλου, πόρνης και νοικοκυράς.
Από την άλλη, η χαρά είναι το ανταλλάξιμο είδος για να υπάρχει κίνηση προς όλες τις κατευθύνσεις, ισοζύγιο για αποδώσεις και πληρωμές (σε στιγμές του βίου), λανθάνουσα αναφορά για απολογισμούς στη μέση του τίποτα. Θεωρητικά και πρακτικά ως συμπέρασμα, έρχεται (ή αναζητείται καλύτερα) ο λήθαργος. Είναι η πιο ωραία στάση του σώματος και ψυχής. Αν το σκηνικό έχει και μια φυσική εικονοποιία, τότε αποκτά ψήγματα σύντομης αιωνιότητας και ατομικού παραδείσου. Όλο το σύμπαν είναι ένας άνθρωπος, ο κάθε άνθρωπος (μικρός ή μεγάλος), και σβήνει, όταν σβήσει κι αυτός.
Τριάντης Χριστόφορος
Ο Χριστόφορος Τριάντης είναι εκπαιδευτικός και γράφει!
Γεννήθηκα στην Αθήνα και από όταν θυμάμαι τον εαυτό μου γράφω, όπως οι περισσότεροι από εμάς. Αγαπώ την γραφή. Εκφράζω όλα μου τα συναισθήματα. Γράφω παντού εκτός από το σπίτι μου. Συνήθως στα Μ.Μ.Μ , σε καφετέριες, πάρκα ακόμα και καταμεσής του δρόμου. Περισσότερο γράφω στην θάλασσα με την ελευθερία που προσδίδει.