Περνώντας
Γίναν οι φλέβες σκοινιά
ρυτίδιασε το κόκκαλο του χρόνου
ράγισε ο ουρανίσκος
στο χάδι του καφέ
κι αυτή η μαύρη τρύπα του χάους
σε κρατά αιχμάλωτο στην πνοή της
πνίγοντας σε
κάθε φόρα
σε απαισιόδοξες χάρες βροχής κι αχαριστίας
άλλες φορές αυτός ο πόνος
στο πάνω μέρος του κεφαλιού
σε τρυγά σαν μέλισσα πολύβουου χρόνου
καθορίζοντας την τελευταία στιγμή
της ανάμνησης.
Δισακιά Μαριαλένα
Γεννήθηκα στην Αθήνα και από όταν θυμάμαι τον εαυτό μου γράφω, όπως οι περισσότεροι από εμάς. Αγαπώ την γραφή. Εκφράζω όλα μου τα συναισθήματα. Γράφω παντού εκτός από το σπίτι μου. Συνήθως στα Μ.Μ.Μ , σε καφετέριες, πάρκα ακόμα και καταμεσής του δρόμου. Περισσότερο γράφω στην θάλασσα με την ελευθερία που προσδίδει.