Μας ξεφουσκώνουν μέρα τη μέρα σαν ρόδες από φορτηγό που διασχίζει τη νύχτα την εθνική με οδηγό πιωμένο.
Μας σκάνε σαν μπαλόνια μετά από πάρτυ γενεθλίων που ενοχλούν τον πατέρα που διασχίζει εκνευρισμένος το σαλόνι
Μας πουλάνε όλους και δεν μας αγοράζει κανείς και έτσι μας χαρίζουν σαν παιδικό παιχνίδι σπασμένο που η μοίρα του είναι κανείς να μην το θέλει .
Μας χτυπάνε με σφαίρες αληθινές και σαν πυροτεχνήματα ξεσκίζονται τα είναι μας. Είμαστε μόνο σάρκα και οστά και διόλου δεν διαφέρουμε απ τα ζώα αν δεν κάνουμε κάτι για να αποτρέψουμε τη σφαγή.
Μας κλέβουν τις λέξεις και τις κλειδώνουν μες στην τηλεόραση,
μας πήραν τις λέξεις και τους δώσαν σημασίες νέες
μέρα τη μέρα και οι πράξεις γίνανε σκέψεις πριν απ τον ύπνο
και λέμε αγάπη μα εννούμε πηδήματα τακτικά,
λέμε επανάσταση μα το μόνο που έχουμε είναι φόβος
και μερικές οθόνες να κρυβόμαστε πίσω τους.
Μιλάμε για παιδιά και στα παιδιά δεν μιλάμε, δεν ξυπνάμε τα παιδιά μα τα κοιμίζουμε καλά
να μην ξυπνάνε και μας ζητάν να φάνε.
Και μας σκοτώνουνε με σφαίρες αληθινές, μας πνίγουνε σε ανήλιες θάλασσες
και εμείς
γελάμε ·
δεν βλέπουμε πως είναι η σειρά μας να πεθάνουμε.
Δίπλα σε πορνόγερους
και οινοπνεύματα
στο σκοτεινό Τέξας,
στα μπορντό ηλιοβασιλέματα.
Δίπλα στα μεγαλύτερα όργια,
στις πιο μικρές καρδούλες,
στα πιο γλοιώδη φιλιά.
Στα πατώματα που κολλάνε από μπύρα,
στους καθρέφτες γεμάτα αποτυπώματα.
Δίπλα σε ανήλικα που βρίζουν,
σε εσώρουχα που φαίνονται
εκπληκτικά πρόστυχα,
στα παραισθησιογόνα βλέμματα,
στα φτηνά ναρκωτικά.
Δίπλα σε ανθρώπους που παίζουν κυνηγητό,
σε φανάρια χαλασμένα,
σε σφηνάκια αγκαλιάς.
Δίπλα σ’ όλ’ αυτά
εγώ θα χαμογελάω.
Καλά, εσύ
δεν βλέπεις
πόσο δεν έχει πεθάνει ο ρομαντισμός
ακόμα;
Η τρυφεράδα θα σώσει τον κόσμο.
Γράφω γιατί αλλιώς θα σκάσω.