*γράφτηκε μετά από πάρτυ, στις έξι και κάτι λεπτά το χάραμα, σε φιλικό καναπέ, για τους ανθρώπους*
Έχεις μιλήσει πότε με άνθρωπο για τα πιο βαθιά τραύματά του; Το λεξιλόγιό του παλινδρομεί στη διάλεκτο του χωριού, κόβει καταλήξεις, λέει “χάμω”, βάζει προσθετικό έψιλον στον αόριστο, κάνει τα ίδια σαρδάμ που έκανε μωρό παιδί, αλλάζει η προφορά των λέξεων του, να θυμίζει η ομιλία του την γιαγιά του. Έχεις ακούσει σε ποιο γλωσσικό παρελθόν επιστρέφουμε κάθε που κάτι μας φοβίζει;
Έχεις δει μήνυμα γραμμένο σε ταραχή; Ορθογραφικά λάθη γεμίζουν την εικόνα, η σύνταξη να εξαφανίζεται.
Άκουσες την κραυγή του δειλού, την ασυναρτησία του τρελού, τα παρατσούκλια των ερωτευμένων; Είδες άνθρωπο να ουρλιάζει σε κηδεία, σημείωμα αυτόχειρα, μάνα να βάζει το παιδί σε χειρουργείο, δυσλεκτικό να γράφει αφιέρωση;
Ύστερα έλα και μίλα μου για εκείνους που πάρκαραν την χιλιάρα μηχανή έξω από ξενυχτάδικα, μέχρι εκείνη να σχολάσει, προσπαθώντας να μαντέψουν ποιος πελάτης της έπιασε τον κώλο σήμερα. Όσους χτύπησαν το χέρι στο τραπέζι δηλώνοντας αθεΐα στην γιαγιά, για να επισκεφτούν τον επιτάφιο λίγα χρόνια μετά · αλώνισαν τις Κυκλάδες σε πληρωμένες φοιτητικές διακοπές κι έμειναν στην πόλη δεκαπενταύγουστο για να πληρώσουν το νοίκι. Νοσταλγώντας τον πάτερα, τον οποίο κατηγόρησαν για σεξισμό, πριν κάνουν οι ίδιοι ίδια και χειρότερα, με την γροθιά επαναστατικά σηκωμένη.
Μετά έλα και πες για εκείνες που έφυγαν στα δεκαέξι από το σπίτι, για να φτάσουν στα τριάντα να συζητούν τα όρια της βίας -πολιτικά, ηθικά, οικονομικά- μήπως δικαιολογηθεί η σφαλιάρα που τους έδωσε. Αυτές που έπαθαν κρίση μέσης ηλικίας στα είκοσι πέντε και τα έφτιαξαν με μικρότερους και κατάπιναν αντικαταθλιπτικά χάπια, γυρίζοντας την πρώτη μικρού μήκους ταινία· και χτύπησαν σμούθι πριν πιουν πέντε καφέδες και καπνίσουν μισό πακέτο, χωρίς να είναι ακόμα δώδεκα. Για ‘κείνες που αμφισβήτησαν την Σταχτοπούτα και ορκίστηκαν αιώνια αφοσίωση στο δεύτερο φιλί, που τσακώθηκαν με εργοδότες και χρώσταγαν χιλιάρικα σε φίλες, μέχρι να γίνει ξανά της μόδας ο sugardaddy.
Ύστερα βγάλε φωνή για όσους το “ξεσκάω” έγινε η δεύτερη φύση τους, την ώρα που ξέρναγαν πάνω στην κολλητή τους φίλη μεθυσμένοι από τον εγωισμό τους, που δεν τους επέτρεψε να κυνηγήσουν έρωτες. Έκαναν την φάση τους κι η φάση έγινε η δεύτερη φύση τους. Για όσους φόρεσαν ψηλοτάκουνες γόβες, ψεύτικες βλεφαρίδες ή σακάκια και τσάκιση στα παντελόνια για μια συνέντευξη δουλειάς/δουλείας, όπου τους απέρριψαν λόγω ελλιπούς βιογραφικού και από την ντροπή τους είπαν “δεν ξεπουλιέμαι”· που πούλησαν φίλους και γκόμενους για δυο παραπάνω μεροκάματα στο freepress.
Μίλα για τις κάποιες που τις είχαν να φτιάχνουν καφέ, που ζήλεψαν την Κέιτ Μος και σχολίασαν την πλαστή αυτοπεποίθηση της φεμινιστικά, την ώρα που μέτραγαν τις θερμίδες για το δεύτερο πότο. Και χλεύασαν τις θείες που διάβαζαν τον ελληνικό, για να ξενυχτήσουν διαβάζοντας ζώδια, περιμένοντας να στείλει.
Ύστερα κάνε λόγο γι’ αυτούς που εξιδανίκευσαν έρωτες και υπερεκτίμησαν ανθρώπους, που εξομολογήθηκαν καψούρες σε σουβλατζίδικα κι έπαθαν ψυχωτικά επεισόδια στην τουαλέτα, που διέγραψαν φίλους για το δημοψήφισμα του ’15 κι έκαναν πλάτες σε ρουφιάνους συναδέλφους· που μπήκαν σε κτελ, αεροπλάνα και πλοία για το γαμώτο, αλλά πνίγηκαν στην διαφορά της λύπης
-και του λείπεις-
Και έμειναν να δαγκώνουν τα χείλη μέχρι να ματώσουν, ή έγραφαν κακία ποίηση στις τρεις το ξημέρωμα, γιατί δεν ήξεραν τι να κάνουν με την ζωή που τους απέμεινε.
Ύστερα μίλα και για τους υπόλοιπους, δηλαδή πάλι για εκείνους όλους, δηλαδή για εμάς.
Η τρυφεράδα θα σώσει τον κόσμο.
Γράφω γιατί αλλιώς θα σκάσω.