ΓΕΡΝΑΩ ΜΑΜΑ
Φεύγοντας
πήρες μαζί σου τη νιότη μου
και άφησες πίσω
τις ρυτίδες να σκληραίνουν
στου χρόνου το κύλισμα
ανέγγιχτες πια
απ’ το δικό σου χάδι
Η σχεδόν παιδική σου φωνή έσβησε
βουβός αντίλαλος
στης λήθης το κενό
Ο αποχωρισμός
λεπίδα κοφτερή
που αιμορραγεί στην εικόνα σου
Γερνάω μαμά
στο μέτρημα της απουσίας σου
Οι χαμένες στιγμές
τιμωρούν τη σκέψη
Η ανάγκη ανηφορίζει στους στίχους κρεμιέται στις λέξεις
ματώνει στη σιωπή
Σκυφτές στοιχίζονται οι συλλαβές φορτωμένες το βάρος της πίκρας
Μορφή γλυκιά, ζεστή αγκαλιά
παγώνω στην έρημο της έλλειψής σου
Γερνάω μαμά
από εκείνο το ξημέρωμα του Γενάρη
που έπαψα να είμαι το κοριτσάκι σου.
(20-4-2020)
Σοφία Κοντογεώργου
Είμαι η Σ….Κ….
Η ποίηση υπήρξε το καταφύγιό μου . Ώσπου ξεμάκρυνα και χάθηκα .
Για χρόνια περιπλανήθηκα στους δρόμους .
Με βρήκε με περιμάζεψε και μου πρόσφερε στέγη . Ξαναβρήκα το καταφύγιό μου .