“Κάθε φορά που επιστρέφω στο παρελθόν κι εξετάζω το κυνήγι των μαγισσών του 16ου και 17ου αιώνα, η μελέτη μου διακόπτεται από την πιεστική ανάγκη να κατανοήσω τις αιτίες της νέας έξαρσης βίας κατά των γυναικών που βιώνουμε σήμερα.”
Με αυτό το βιβλίο η Silvia Federici μας ταξιδεύει σε μια ανάλυση των ποικίλων όψεων και μορφών του κυνηγιού μαγισσών, τόσο σε ιστορικές αλήθειες της κυριολεκτικής του πλευράς, όσο και σε προβληματισμούς της μεταφορικής του έννοιας. Πλέκει ένα υφαντό, που συνδυάζει την ιστορία και τα δεδομένα του παρελθόντος με τους σημερινούς “δυνάστες μαγισσών”, την παγκοσμιοποίηση, τη συσσώρευση κεφαλαίου, τα κοινωνικά στερεότυπα.
Το εξαιρετικά εντυπωσιακό που αναδεικνύει τούτο το ανάγνωσμα, θεωρώ, είναι η ισχυρή δύναμη που ασκεί ο φόβος της δύναμης των γυναικών πάνω σε μια ολόκληρη κοινωνία, δημιουργώντας ασφυκτική πίεση στο γυναικείο φύλο, πίεση που δεν παύει αλλά βρίσκεται σε ένα συνεχές, παίρνοντας απλά άλλες μορφές.
Βρισκόμαστε σήμερα μπροστά σ΄ένα νέο κυνήγι μαγισσών που ονομάζεται γυναικοκτονία; Λεσβίες, gay, φεμινίστριες, κακές μητέρες, μετανάστριες, γυναίκες που υφίστανται φυλετικό ρατσισμό, είναι οι μάγισσες του 21ου αιώνα;
Η Federici εξετάζει έναν βασικό λόγο του σύγχρονου κυνηγιού μαγισσών, που απηχεί και την εμπειρία χιλιάδων ανθρώπων,την εμπειρία των πολλαπλών κοινωνικών και πολιτικών εκστρατειών Κεφαλαίου και Κράτους, που χέρι-χέρι επιτίθενται σε πληθυσμούς και ομάδες επιλεγμένες ειδικά για να γίνουν θύματα σφοδρότατων μορφών εκμετάλλευσης. Εκατομμύρια άνθρωποι, από την Αφρική, τη Λατινική Αμερική, την Ασία, εγκαταλείπουν τις χώρες τους για να δραπετεύσουν από τις βόμβες, τα τάγματα θανάτου, τη μαζική φτώχεια. Ο καπιταλισμός ξεκινά με τη μαστίγωση των ζητιάνων, την υποδούλωση εκατομμυρίων Αφρικανών και το κάψιμο των μαγισσών. Σήμερα χτίζονται και τείχη για να κλείνονται απ’ έξω οι εξαθλιωμένοι, οι θάλασσες μετατρέπονται σε μαζικούς τάφους για όσους αναζητούν μια καλύτερη ζωή, εκατομμύρια άνθρωποι χτυπούν και ξαναχτυπούν την πόρτα εκείνων που είναι υπεύθυνοι για τον κατατρεγμό τους. Όλ’ αυτά θα έπρεπε να μας πείθουν ότι χρειάζεται μια ριζική αλλαγή. Θα έπρεπε να αποδεικνύουν ότι το κυνήγι των μαγισσών, στις ποικίλες μορφές του, αποτελεί προϋπόθεση της καπιταλιστικής παραγωγής, ως μηχανισμός διαίρεσης, αντιπερισπασμού, τρομοκράτησης και απαλλοτρίωσης.
Η τρυφεράδα θα σώσει τον κόσμο.
Γράφω γιατί αλλιώς θα σκάσω.