Μια αγαπημένη φίλη είναι στο εξωτερικό για την πρακτική της. Μου λείπει να αγγίζω τους καρπούς της όταν της μιλάω για κάτι και παθιάζομαι, μου λείπει να με αγκαλιάζει αυθόρμητα στη μέση του δρόμου όσο περπατάμε παράλληλα για ένα μαγαζί. Και οι συζητήσεις που δεν έχουνε ταβάνι και καταναλώνουν το ογδόντα τις εκατό της βραδιάς και του ποτού μας. Μιλάμε με βιντεοκλήσεις και στέλνουμε ζαλισμένα μηνύματα τα ξημερώματα “πού είσαι να πάμε για χορό;” και προσπαθούμε ακόμα και μέσω της κάμερας να αφήσουμε την κουβέντα να μας συνεπάρει. Μου λέει για τη ζωή εκεί που όλα της φαίνονται διαφορετικά, εγώ για τη ζωή εδώ που σε γενικό πλαίσιο δεν έχει αλλάξει κάτι, στρουθοκαμηλισμός, ληγμένες ευκαιρίες, μηδέν όραμα, λαιφσταιλίκι κι άγιος ο θεός, αλλά τίποτα δεν είναι κι όπως ήταν.
Οποτε συνέβη μια γυναικοκτονία εδώ, και τις 13 φορές, πάντα η κουβέντα περιστρεφόταν γύρω από αυτό, όσο κι αν παλεύαμε να νικήσει η αισιοδοξία μας πως όλα θα γυρίσουνε τούμπα, της έλεγα “σιχάθηκα”, μου έλεγε να μην έχω αυταπάτες, δεν είναι προνόμιο του Ελληνα η πατριαρχία, η αντικειμενοποίηση των γυναικών και η μαλακία που μας δέρνει.
Σκέφτομαι τώρα πως η πατριαρχία ντροπιάζει και γεννά ενοχές στις γυναίκες για την σεξουαλικότητά τους κι ο καπιταλισμός σεξουαλικοποιεί τις γυναίκες, τις μετρά στη συνείδησή του ως εργαλεία. Και το γεγονός ότι ο καπιταλισμός επίσης συνεργάζεται με την πατριαρχία μας δείχνει κάτι πολύ σημαντικό: η γυναικεία σεξουαλικότητα θεωρείται ως μια κερδοφόρα πηγή δύναμης. Ας βρούμε έναν τρόπο να ωφεληθούμε και να εκμεταλλευτούμε ό,τι θεωρούμε πιθανή απειλή, να το ποδοπατήσουμε. Ας αντιμετωπίσουμε την φυσική ύπαρξη των γυναικών σαν κάτι που πρέπει να τιθασεύσουμε, να φιμώσουμε, να ελέγξουμε κι όχι απλά να αφήσουμε να υπάρχει στην ησυχία του. Ας κάνουμε τις γυναίκες να κυνηγάνε πρότυπα και στάνταρς και να αυτο-σαμποτάρονται νιώθοντας κι άλλη ντροπή αν δεν τα καταφέρνουν.
Αναμένεται οι γυναίκες να δείχνουν όμορφες. Αλλά ποτέ να νιώθουν αρκετά όμορφες. Γατί μόνο τότε εξυπηρετείται το ζεύγος πατριαρχίας- καπιταλισμoύ. Οι ανασφάλειές μας κι αυτές εργαλειοποιούνται, γίνονται πεδίο παραγωγής κέρδους. Λέμε οι γυναίκες αγαπούν τα ψώνια και τον καταναλωτισμό, αλλά κανείς δε λέει πως συμβαίνει επειδή ο μισογυνισμός είναι μια σπουδαία καπιταλιστική εμπορική δραστηριότητα.
Οσο φίλες είμαστε εμείς,
τόσο φίλοι είναι κι ο μισογυνισμός με τον καπιταλισμό.
Τέτοια λέμε και γελάμε, με τα χάλια αυτά γελάμε. Μπας και κάπως καταφέρουμε να τα ξορκίσουμε και να κλωτσήσουμε τη βρωμιά μακριά. Να νιώσουμε στον πυρήνα της ψυχής μας αυτό το πλέον χιλιοειπωμένο “εμένα δε με προστατεύουν οι μπάτσοι, αλλά οι φίλες μου”
Η τρυφεράδα θα σώσει τον κόσμο.
Γράφω γιατί αλλιώς θα σκάσω.