Τελευταία ακούω σχεδόν καθημερινά, και πέντε κι έξι φορές ημερησίως, την Άρια του Ναντίρ από τους Αλιείς Μαργαριταριών του Μπιζέ. Νιώθω ότι αυτό το κομμάτι μου άρεσε από πάντα, από πάντα σου λέω, ακόμα και πριν το ακούσω πρώτη φορά. Κι όταν το πρωτοαγάπησα δεν το ‘βαζα συχνά ως μουσική υπόκρουση, δεν τολμούσα· δεν τολμούσα, με έκανε να αισθάνομαι ένα περίεργο “κάτι”.
Το ονομάζω έτσι αόριστα ως “κάτι” καθώς, ακόμα και τώρα που σε φθόγγους το μέσα μου τακτοποιώ, δεν έχω βρει έναν τίτλο πιο σαφή, πιο ορθό περιγραφικά πιο προσδιοριστικό. Είναι απλά ένα “κάτι” , μεγάλο κι έντονο, που προσγειώνεται στην κοιλιά μου και μένει εκεί μέχρι να ακουστούν οι τελευταίες νότες. Ύστερα απογειώνεται κι αν το κομμάτι ξαναπαίξει από την αρχή κάνει γκελ κι επιστρέφει πίσω στα σπλάχνα μου. Κι οι άνθρωποι ξέρεις τείνουν να αποφεύγουν αυτά τα “κάτι” που δεν μπορούν να περιγράψουν, γιατί ό, τι δεν ταξινομείται στα μέχρι τώρα γνωστά όρια της αντίληψής μας, μάς κάνει και νιώθουμε μπερδεμένοι βλάκες. Κι από το να είμαστε μπερδεμένοι βλάκες, προτιμάμε να είμαστε δειλοί βλάκες.
Ήρθε φίλη τις προάλλες με κάτι “ποτά” που λέει είναι αλκοόλ χωρίς αλκοόλ και τ’ αμόλησε στα ράφια του ψυγείου μου, “έτσι για να δροσίζουμε την κουβέντα” μου εξήγησε, “ναι βέβαια, να φέρω καμιά μπύρα τώρα;” τη ρώτησα εγώ κι έτσι ξεκίνησαν όλα. Έτσι ξεκίνησε δηλαδή αυτή η αλληλουχία σκέψεων στο κεφάλι μου, τη βραδιά εκείνη κι ολοκληρώνεται τώρα εδώ, χωρίς ακριβώς να ξέρω κατά πόσο ολοκληρωμένες σκέψεις περιέχει. Κατά το αλκοόλ χωρίς αλκοόλ, έχω σκέψεις χωρίς να είναι σκέψεις.
Και σκέφτομαι λοιπόν όλα αυτά που είναι, αλλά δεν είναι.
Τους έρωτες πρώτα απ’ όλα, το πιο εύκολο κι απλό παράδειγμα, αχ πόσοι γιαχνί έρωτες στοιβαγμένοι στα εισερχόμενά μας ή μέσα σε βαλίτσες, στριμωγμένοι στα αναφιλητά, στις μύξες που τρέχουν ποιητικά όσο πλαντάζεις, συμπυκνωμένοι σ’ εκείνο το “εγώ τι έφταιξα ρε μαλάκα” που ούρλιαξα πριν τέσσερα χρόνια κατεβαίνοντας την Κωλέττη – ακόμα κάτι μέρες με πιάνει φαγούρα στον λαιμό από εκείνο το ουρλιαχτό. Τους έρωτες που είναι έρωτες, αλλά δεν είναι μα και πάλι πνίγονται σε μια κουταλιά νερό και σε ένα ακόμα ποτήρι και σε ένα ακόμα χασμουρητό που βιάζεσαι να το κρύψεις με την παλάμη σου κι ύστερα να πειστείς πως δεν έγινε ποτέ γιατί όλα είναι καλά, τίποτα δεν είναι ανιαρό κι είμαι καλά αλλά δεν είμαι.
Προχθές ονειρεύτηκα: οι χούφτες μου ήταν σφιχταγκαλιασμένες με κάποιες άλλες χούφτες και συνομιλούσαν κι έλεγαν “είσαι τα πιο υπέροχα χέρια που έχω κρατήσει” και ξύπνησα με μια απροσδιόριστη αισιοδοξία. Μυστήριο πράγμα τα όνειρα. Είναι μια ευτυχία που δεν είναι.
Σκέφτομαι και τις μέρες που είναι μαύρες αλλά δεν είναι γιατί υπάρχει ένα τραγούδι αποθηκευμένο στο μυαλό σου για αυτόματο σιγομουρμούρισμα , υπάρχει ένα παιδί που θα σου γελάσει με το φαφούτικο στόμα του, υπάρχει ένα μαξιλάρι να αγκαλιάσεις. Κι ίσως να υπάρχει και στην τσέπη ένα ξεχασμένο δίευρο που θα ανακαλύψεις την τελευταία στιγμή.
Α! Μου αποκαλύφθηκε κι η εξήγηση γι’ αυτό το κάτι που έλεγα πριν σχετικά με την Αρια του Ναντιρ. Είναι αισιοδοξία αλλά δεν είναι. Είναι μελαγχολία αλλά δεν είναι. Είναι σαν παραδοχή μιας ήττας που δεν είναι ήττα.
Ίσως και να μετάνιωσα που βρήκα πώς να το περιγράψω ‘κείνο το “κάτι”.
Ωραία είναι όταν δεν βρίσκεις λόγια. Σαν να ξεπερνάει τη γλώσσα και τα λοιπά, σαν να ξεπερνάει το κεφάλι σου ή σα να το λιώνει. Κι αυτό είναι ένα κείμενο, αλλά δεν είναι. Αργότερα ίσως αλλάξει πάλι. μπορεί να βρω και λόγια. αλλά μ αρέσει πολύ έτσι όπως είναι τώρα. Μ’ αρέσει ακόμα κι αν κάποιες φωνές μου λένε ότι δεν είναι. Μ’ αρέσει. Χαμογελάω μέχρι ψηλά.
Η τρυφεράδα θα σώσει τον κόσμο.
Γράφω γιατί αλλιώς θα σκάσω.