Η ωραιότερη γυναίκα του κόσμου, αυτή τη στιγμή που μιλάμε είναι ηImaan Hammam. Ή η Katheryn Winnick στο συγκεκριμένο επεισόδιο, μιας συγκεκριμένης σειράς, που λέει μια συγκεκριμένη κουβέντα. Ή η Rooney Mara στην επόμενη ταινία του Malick. Ή η Έλλη Τρίγγου, αν ο σκηνοθέτης του Suntan επιχειρούσε να την κοιτάξει όπως ο Luca Guadagnimo είδε την ΤiIda Swinton στο Io sono l’a more. Ή έστω αν επιχειρούσε να την κοιτάξει απλά λίγο και δεν την ξεπερνούσε λες και κάποιος του είπε ότι βιαζόμαστε.
Η ομορφότερη γυναίκα του κόσμου, είναι μια άγνωστη κοπέλα από την Ιταλία που είδα φευγαλέα το 2016 στην Πρέβεζα. Ή η γυναίκα που θα δεις να περνάει την άσφαλτο που βράζει, ξυπόλητη , ένα οποιοδήποτε μεσημέρι Ιουλίου / να πηγαίνει στην τουαλέτα του κάμπινγκ με το κωλόχαρτο στο χέρι / να στέκεται με τα μαλλιά όλο αλάτι, ήλιο και αέρα, απογευματάκι, μπροστά σε λίγο αλκοόλ.
Οι απόπειρες να εξηγηθεί η ομορφιά, να μιληθεί, να τακτοποιηθεί, θα αποτύχουν , επειδή τέτοια είναι η μοίρα τους. Το μόνο ζήτημα που έχει σημασία, Είναι το αίσθημα εκείνο, την ώρα ακριβώς -ούτε δευτερόλεπτο πριν , ούτε δευτερόλεπτο μετά – που τα γόνατα κόβονται, που ο λαιμός σου κολλάει, που έρχεται ενα Γενικό σφίξιμο και σου επιβάλλεται μια ολική ακινησία.
Ή ωραιότερη γυναίκα του κόσμου είναι όχι ένα, αλλά αυτό ακριβώς το κορίτσι που κοιμάται σαν πεταλούδα, σα γυναίκα με μικρά φτερά, χωμένη στο διπλανό μαξιλάρι.
Ή ομορφιά είναι ένα κλειστό σύμπαν, μπαίνεις μέσα του ήσυχα και πατάς στα ακροδάχτυλα, αναπνέεις με δέος – να μην ξυπνήσεις την υπόλοιπη πραγματικότητα.
Η τρυφεράδα θα σώσει τον κόσμο.
Γράφω γιατί αλλιώς θα σκάσω.