Μέσα από άπειρες λουρίδες
σκιερής πόλης
ξεπροβάλουν εικόνες,
νούμερα, γράμματα
που χωρίς να επιζητούν τη προσοχή
καταφέρνουν να ακινητοποιούν
με τρόπο βάναυσο
τις αρτηρίες μου.
Το αίμα φουσκώνει και μπλαβίζει
έτοιμο να εκραγεί
καθώς ρουφάω την νικοτίνη
με πάθος
σα να είναι η απάντηση που ποτέ
δεν δόθηκε.
Κατρακυλάει στα σωθικά μου
τα σαπίζει…
μ΄ απάντηση δεν παίρνω
Εκείνο που ποτέ δεν κατάλαβες,
βίωσες τη δική μου
θλίψη
χωρίς να την ζήσεις ποτέ.
Οι ελπίδες εξασθενούν
κι ας ήρθε η Άνοιξη
Τσουλακίδη Κατερίνα
Περιπλανώμενη – Πάντα εμπρός σε παράθυρο με θέα