Ο επιστημονικός λόγος
Ο επιστημονικός λόγος
Ο επιστημονικός λόγος
Τακτοποιημένοι μετρημένοι οπαδοί του ορθού λόγου υπολογίζουν, μιλάνε, ερμηνεύουν βασανίζουν. Ποσοτικά δεδομένα, ποιοτικά δεδομένα, υπεύθυνα συμπεράσματα. Τα βιβλία μπροστά μου είναι φυσική, μαθηματικά, βιολογία, εκλαϊκευμένη επιστήμη, πως λειτουργεί το ένα και το άλλο και δε φταίνε τα πεδία, φταίνε αυτοί. Θέλουν να ερμηνεύσουν τον κόσμο, αλλά ο κόσμος είναι υπεράνω ερμηνείας, ο κόσμος αντιστέκεται (για πόσο ακόμη), ο κόσμος είναι ερμητικά κλειστός. Και αυτοί βγάζουν τη μεζούρα και μετράνε τα συμπεράσματά τους και θέλουν να με πείσουν ότι ο κόσμος είναι έτσι κι όχι αλλιώς, ότι η ζωή εξηγείται έτσι κι όχι αλλιώς, ότι τα φαινόμενα δεν απατούν, μόνο κόβονται σε κομματάκια, μπαίνουν κάτω απ’ το μικροσκόπιο, καταμετρούνται και εντέλει γίνονται αντικείμενο κατανόησης.
Να δείτε ότι καθώς προοδεύει η ανθρωπότητα, όλα θα τα κατανοήσει. Θα μείνουν τότε ασφαλώς ανυπεράσπιστοι όσοι παλεύουν με τη σύγχυση και την αποτυχία.
Μα τι να κάνουμε; Δεν νοείται αποτυχία όταν έχετε όλα τα δεδομένα μπροστά σας. Θα πρέπει επιτέλους να ζήσετε κάπως πιο, πώς να το πω; συγκροτημένα. Ναι, συγκροτημένα.
Ο επιστημονικός λόγος όταν κρεμιέται πάνω απ’ το κεφάλι σου ισοδυναμεί με μια ισχυρότατη σφαλιάρα. Είναι μια εξίσωση που λύθηκε για να σου αποδείξει ότι είναι φυσικός, μηχανικός, χημικός, ποινικός και κοινωνιολογικός νόμος να βουτήξεις με τα μούτρα στη γραμμή παραγωγής δυστυχίας.
Αυτό που κρεμάνε πάνω απ’ το κεφάλι σου είναι η απόδειξη ότι μόλις σκεφτείς οποιαδήποτε ιδέα (και μόλις έχεις οποιαδήποτε επιθυμία), όχι μόνο αλλάζει, αλλά ξαπλώνει αμέσως στο παγωμένο κρεβάτι του ανατόμου. Μέχρι να την ξεστομίσεις είχε ήδη πεθάνει. Μέχρι να χαρείς, σε κοιτάζει ο καθηγητής και οι μανιακοί φοιτητές του κάτω απ’ το εκτυφλωτικό φως του εργαστηρίου. Ο νόμος νίκησε, είστε ήδη νεκρός.
Και η ποίηση; Η ποίηση κάποτε πρέπει να ακούγεται, να ζει μπροστά στα μάτια μας, να μην ανήκει σε παρουσιάσεις πεθαμένων βιβλιοκαφέ.
Και ζητάς απ’ τους ποιητές, σαν γνήσιο τέκνο του καιρού σου, κλασσικός κακομαθημένος μαλάκας, να σου προσφέρουν μια ανακούφιση, να σου μιλήσουν με ωραία λογάκια και να σου επιβεβαιώσουν ότι κατά βάθος οι άνθρωποι είναι καλοί, όλα θα πάνε καλά και ο κόσμος θα αλλάξει, μη φοβάσαι πουλάκι μου, κοιμήσου ήσυχος.
Μα ότι λογάκια κι αν χρησιμοποιούν, ξεχνάς πωςδεν είναι τυφλοί ούτε ζούνε σε κάποιον δικό τους αιθέριο κόσμοκαι πως άπαξ και ανοίξουν το στοματάκι τους, μπορεί καμιά φορά να μιλήσουνγια το πόσο ψεύτικος είναι ο τρόπος που κρατάς το τσιγάρο τα βράδιαή η φράση «θα σ’ αγαπώ για πάντα», ειπωμένη ξανά και ξανάή για τον σαδιστικό εκείνο τρόπο που μόνο οι ερωτευμένοι ξέρουν να πονάνε ο ένας τον άλλο και για όλο τον απέραντο, αψυχολόγητο ζόφο που φωλιάζει στα ρηχά νερά. Αλλά μη μου αγχώνεσαι – μπορεί και να μην ειπωθούν ποτέ όλα αυτά. Το να σωπαίνεις, άλλωστε, είναι μια μορφή ποίησης κι αυτό.
Η τρυφεράδα θα σώσει τον κόσμο.
Γράφω γιατί αλλιώς θα σκάσω.