Ανοίγω συχνά τετράδιο για να γράψω, καταφέρνω δύο γραμμές κι ύστερα η άβυσσος. Το κλείνω βίαια και γεμάτη εκνευρισμό. Και ξεκινώντας αυτό το κείμενο, κατακλύζομαι από έναν παράλογο φόβο ότι πάλι αυτό θα συμβεί. Φταίει η τελειομανία, το σύνδρομο του καλού μαθητή, είναι μικροβιάκι ξέρεις αυτό, χώνεται μέσα σου και διογκώνει κάθε μικρό λαθάκι σε τεράστια καταστροφή, κάθε αποτυχία (που μεταξύ μας είναι άνευ σημασίας ) σε απόλυτη ήττα. Και σε συνθλίβει. Είναι ψυχικά εξαντλητικό.
Προσπαθώντας να οπτικοποιήσω την τελειομανία, την φαντάζομαι σαν ξερακιανή σαραντάρα, στερημένη από ζωή, με πολύ λεπτά χείλη που δεν σχηματίζουν καμπύλες, μακριά νύχια με γαλλικό μανικιούρ, τόσο περιποιημένα που μοιάζουν ψεύτικα, σφιχτή αλογοουρά που δεν ξεφεύγει ούτε τρίχα, λεπτό σκελετό γυαλιών και παπούτσι με χοντρό τακούνι πέντε πόντων. Αν τη μελαγχολία την βαφτίζω Γεροντοκόρη, η Τελειομανία είναι η πρώτη της ξαδέρφη. Όταν σου κάνει παρατήρηση, δεν σε κοιτά απευθείας στα μάτια και χωρίς να το καταλάβεις της σκύβεις το κεφάλι, όπως ενώνει τον αντίχειρα και το δείκτη σχηματίζοντας ένα κυκλάκι, που πάλλεται πάνω κάτω, όσο μιλά με στεγνό τόνο και στριγκιά τσιριχτή φωνή.
Η εν λόγω κυρία μ’ επισκέπετεται χρόνια τώρα. Όταν πρωτοκατάλαβα περίπου στα τέλη λυκείου, πως η βίζιτά της κατέληξε αρμένικη, προσπάθησα όσο μπορούσα να τη διώξω. Και το έκανα, βοήθησε και το φοιτητιλίκι ως συνθήκη, την έσπρωξα έξω. Για πολύ καιρό πίστευα ότι έχω ξεμπερδέψει. Ωστόσο, με περίμενε στο κατώφλι. Και μόλις τα πράματα ξαναζόρισαν λίγο και η πόρτα της ψυχολογικής μου άμυνας έμεινε απασφαλισμένη, τρύπωσε πάλι στην κυρίως σάλα του μυαλού. Και συνέχισε να μιλάει υποτιμητικά, κουνώντας πέρα δώθε το πάντα προσεγμένα γαλλικό μανικιούρ της.
Οι επισκέψεις της μπορεί πλέον να μην είναι άωρες, όπως παλιότερα, αλλά είναι πάντα εξαντλητικές. Το πεντάποντο χοντρό της τακούνι σε πατάει κάτω. Η φωνή της σκάει πάνω σου σα βέργα στις παλάμες. Και τα δάχτυλα, γαμώτο τα δάχτυλα, που ανεβοκατεβαίνουν δεικτικά όση ώρα σου τα ψέλνει, πόσο σε κάνουν να ζαλίζεσαι αυτά τα δάχτυλα.
Η σωματική κούραση είναι σκατά, αλλά έχει και μια κάποια γλύκα, συνήθως τη νιώθεις επειδή εργάστηκες πάνω σε κάτι, κάτι έφερες εις πέρας, κάτι κατάφερες. Υπάρχει και μια άλλη κούραση, υποβόσκουσα, που όλοι την μοιραζόμαστε, αλλά κάπως αποφεύγουμε να την παραδεχτούμε και να την κουβεντιάσουμε, σα να ντρεπόμαστε. Η ψυχολογική κούραση. Που σε στραγγίζει εκ των έσω. Λόγω καραντίνας, η ώρα για σκέψεις και υπεραναλύσεις είναι μπόλικη. Οι ώρες που το μυαλό έχει ελεύθερο χρόνο, είναι πολύ περισσότερες και η κυρία Τελειομανία έχει πολλές ευκαιρίες για επίσκεψη. Μου χτυπά το κουδούνι λόγω της αδυναμίας μου να τελειώσω κάποια γραπτά, ή χθες ας πούμε επειδή έβαλα παραπάνω ποσότητα μουστάρδας στην πατατοσαλάτα που έφτιαξα. Σου χτυπάει το κουδούνι για χίλιους άλλους δικούς σου λόγους.
Δεν είμαι ειδικός, δεν έχω καν κάποιο αλγόριθμο διαχείρισης αυτών των επισκέψεων για να σου μοιράσω. Άσε που καθόλου δεν γουστάρω να με πιάσω να κουνώ τα δάχτυλά μου παλινδρομικά, όσο με απόλυτο τόνο φωνής, απαγγέλλω συμβουλές. Μόνο ένα μικρούλι πραματάκι, ίσως βοηθητικό. Όταν η Τελειομανία αρχίζει τον εξάψαλμο, όταν σου πιάνει την τούφα των μαλλιών τραβώντας τη με δύναμη και σ’ αναγκάζει να νευριάσεις με τον εαυτό σου να τον λυπηθείς, να εξαγριωθείς μαζί του, όταν σε λούζει με ηττοπάθεια και σε μπουγελώνει με πεσιμισμό, θυμήσου: δεν είναι ανεξέλεγκτη, δεν είναι αληθινή, δεν είναι καν αυθεντικό συναίσθημα -που αφού το νιώθεις, άρα υπάρχει-. Κι αυτή κι όλα τα παράγωγά της που ανέφερα παραπάνω είν΄ απλώς μια ιδέα. Μια σκέψη. Και τίποτα από αυτά δεν υφίσταται στην πραγματικότητα.
Πώς στο The Shining ο επιστάτης συμβούλευσε τον μικρό Ντάνι “όταν βλέπεις τα φαντάσματα να θυμάσαι ότι είναι σαν τις εικόνες από ένα βιβλίο. Κλείσε τα μάτια σου, μέτρα μέχρι το δέκα κι ύστερα θα εξαφανιστούν”. Ε, μια βαθιά ανάσα, σκέψου πως δεν είσαι αναγκασμένος να πιστέψεις όσα σου λέει. Αν δεν την αφήσεις, δεν πρόκειται να πειράξει την εσωτερική σου ηρεμία.
Δεν πειράζει που τα σκατώσαμε κάπου- κάπου. Που δεν τους ευχαριστήσαμε όλους. Που δε δώσαμε καν τον καλύτερό μας εαυτό επειδή νιώθαμε ότι δεν υπάρχει άλλο απόθεμα αντοχής. Να μην είμαστε σκατάνθρωποι. Ούτε με τους άλλους, μα ούτε με τον εαυτό μας. Μπορούμε να βάλουμε τα δυνατά μας και να είμαστε η καλύτερη έκδοση του εαυτού μας. Και αυτή η έκδοση θα είναι πάντοτε ατελής.
Η τρυφεράδα θα σώσει τον κόσμο.
Γράφω γιατί αλλιώς θα σκάσω.