Στην αρχή. Στην αρχή είμαστε όλοι καλοί. Ακόμα και στην έκθεση, όλοι μας πάντα φτάναμε τουλάχιστον ως τον πρόλογο. μετά. μετά την αρχή και πριν το τέλος. ποιητές και γραφιάδες, φίλοι γονείς εραστές. Αφηγούμαστε τις μεγάλες στιγμές. μεγάλης απουσίας, υψηλής παρουσίας, χαράς και πένθους. πράματα που αξίζουν να αφηγηθούν. Λες και το ενδιάμεσο χάνεται. Γι’ αυτό το μεγαλύτερο έργο του εικοστού αιώνα είναι ο οδυσσέας του Τζόυς. Εικοσιτέσσερις ραψωδίες, οκτακόσιες (;) σελίδες για να αφηγηθεί το τίποτα. Το χάρισμα του περάσματος του χρόνου. Πού θα πάμε την τέχνη; Στο ενδιάμεσο. Εκεί που πολλοί λένε πως χάνετε το νόημα, εκεί θα πρεπε να το βρίσκουμε. Οχι στην αυτοκτονία, η αυτοκτονία είναι το τέλος. Ούτε στα περιστατικά που προκάλεσαν το τέλος, ή την έκρηξη. Στα τι σας οδήγησε στον φόνο. όχι.
Θέλω να ξέρω πόσες φορές κοίταξες το ταβάνι σου το πρωί περιμένοντας το τηλέφωνο να χτυπήσει και να μην είναι η μάνα σου ή η τράπεζα. Θέλω να ξέρω πόσα πιάτα φασολάκια έφαγες και πόσες μέρες κράτησες τα λεφτά απ τις μπύρες για να μπορέσεις να αγοράσεις κοτόπουλο να φτιάξεις στο φούρνο και πώς δρομολογήθηκαν τα δάκτυλά σου μέχρι να πασπαλίσουν το ψαχνό. Θέλω να ξέρω πόσες φορές ίδρωσες επειδή δεν έχεις κλιματιστικό και άλλες πόσες δεν έκανες τελικά σεξ ενώ το ήθελες. Αυτό είναι η τέχνη. Αυτό έχει απομείνει να γίνει τέχνη. Εχουμε μάθει σε βήματα να μαγειρεύουμε ποιητικούς οργασμούς, καλοισιωμένους χωρισμούς, θανάτους οικείων προσώπων σε φα ελάσσονα, πρώτη φορά σε συναυλία, πρώτη φορά στη σχολή, μα κανείς δεν λέει πόση ώρα περίμενε στην ουρά της γραμματείας. Εχουμε χάσει τα μικρά, τα απλά, αυτά που όντως γεννάνε το πρόβλημα, και περιμένουμε ξαφνικά, άνθρωποι των λέξεων, των γκιφ και των σόσιαλ μίντια να έρθουν να μας ξεθάψουν μέσα απ το σεντούκι, να μας πούνε έλα να μας πεις πώς έφτασες ως εδώ, και θα πεις, εγραφα από μικρή έχω φάει πολλή δυστυχία, το πρώτο ποίημα το έγραψα για κείνη εκεί τη βραδιά του μάη του πέντε αλλά δε θα σκεφτείς πόσα πρόχειρα έφυγαν άκλαφτα, πόσες μπύρες καταναλώθηκαν μέχρι να πάθεις εκείνη τη μαλακία, πόσοι φίλοι σ αγάπησαν μέχρι να σε παρατήσει εκείνη.
το να μιλάμε ξανά και ξανά για τα ίδια πράματα με άλλες λέξεις, είναι μια λύση. Μα αν ο καθένας μας είναι μοναδικός, και αν η δύναμη μας κρύβεται στη συσπείρωση και αν οι ζωές μας όντως μετράνε, το να το κάνουμε αυτό είναι σαν να προσπαθούμε να ξεκινήσουμε επανάσταση ενάντια στα ανδροειδή με έναν στρατό σκύλων που στρατολογήσαμε ένα βράδυ στη Ναυαρίνου.
Γραφικό.
Λατρεύω τα άστρωτα κρεβάτια. Λατρεύω τις στιγμές που οι άνθρωποι είναι μεθυσμένοι και κλαίνε, και δεν μπορούν να κάνουν τίποτα άλλο παρά να είναι ειλικρινείς. Λατρεύω το βλέμμα εκείνων που συνειδητοποιούν ότι είναι ερωτευμένοι. Λατρεύω τον τρόπο που ξυπνάνε δίχως να ξέρουν ότι κάποιος τους παρατηρεί, τόσο ελεύθεροι, τόσο αυθόρμητοι. Λατρεύω εκείνην την πνιχτή κραυγή που αφήνουν όταν ο αγαπημένος τους χαρακτήρας πεθαίνει. Λατρεύω το αμυδρό χαμόγελο όποτε κλείνουν τα μάτια και ταξιδεύουν σε κόσμους αλλιώτικους. Ερωτεύομαι τις αληθινές τους ομολογίες, και τους σπαραγμούς τους. Ερωτεύομαι τα ξεσπάσματα και την ησυχία τους. Πραγματικά, είμαστε μια αστείρευτη πηγή τέχνης και η μεγαλύτερη αμαρτία είναι να μην το αναγνωρίζουμε.
Το καλοκαίρι σκέφτεσαι πως είμαστε φτιαγμένοι μόνο για να περπατάμε ξυπόλυτοι στην άμμο. Ολα τα άλλα είναι λάθος. Ολα τα υπόλοιπα «χρέη» είναι πράγματα που στράβωσαν στην πορεία. οι μάχες, οι ανταγωνισμοί, τα πένθη, ο κόπος, η ευθύνη, είναι κύτταρα που κακοφόρμισαν και αλλοίωσαν τον γενετικό μας κώδικα. (Οδυσσέας Ιωάννου)
Η τρυφεράδα θα σώσει τον κόσμο.
Γράφω γιατί αλλιώς θα σκάσω.