«Ο κίνδυνος για την τέχνη σήμερα είναι η ταχύτητα με την οποία υλοποιείται μια έμπνευση. Λόγω της τεχνολογίας ζούμε σε έντονους ρυθμούς και αφιερώνουμε λιγότερο χρόνο στην ωρίμαση μιας καλλιτεχνικής ιδέας. Η τέχνη απευθύνεται στην ανθρώπινη ψυχή και για να εισδύσουμε σε αυτήν και να τη συλλάβουμε απαιτείται χρόνος, που σήμερα λείπει. Αυτό είναι το τίμημα που πληρώνει η τέχνη στην εποχή μας». -Μετίν Αρντιτί
Η πρόσφατη χρονική περίοδος μπορεί να χαρακτηριστεί ως εποχή της «γενικευμένης κρισιολογίας». Κείμενα, θεσμοί και αναλυτές αναφέρονται στην κρίση,προσπαθώντας να αντιληφθούν τη φύση της . Η χρηματοδοτική κρίση κρύβει την οικονομική· η οικονομική καλύπτει την κοινωνική· η κοινωνική υποθάλπει την πολιτιστική· η πολιτιστική υπονοεί την καλλιτεχνική· η καλλιτεχνική καθορίζει την αισθητική.
Επιμένοντας σε πείσμα όλων των καιρών σε πείσμα όλων των περιστάσεων να επανακτήσουμε τη χαμένη μας ζωή, κάθε κρίση κρύβει μέσα της μια ευκαιρία. Mια ευκαιρία επαναπροσδιορισμού του εαυτού μας απέναντι στο σημαντικό και στο ασήμαντο, στο χρειαζούμενο και στο άχρηστο, στο προσφιλές και στο εχθρικό. Μια απομυθοποίηση του «καταναλώνω άρα υπάρχω» μπορεί να είναι ένα από τα δώρα αυτής της κρίσης. Μέσα από το χαμό που ζούμε, θα βγει μια νέα ζωή.Η Γη γεννήθηκε απο το Χάος,όπως μάθαμε και στη μυθολογία.
Οι νεότερες γενιές κατηγορούν τις παλαιότερες για την κάθε κρίση, λόγω ευθυνοφοβίας, επιπολαιότητας ή άγνοιας. Μα όταν έρθουν οι επόμενες γενιές και συναντήσουν τις ίδιες και χειρότερες συνθήκες σε 15-20 χρόνια από τώρα, ποιούς θα κατηγορούν; Μήπως αυτούς που δεν έκαναν τίποτα για να τις αλλάξουν; Θέλουμε δεν θέλουμε, απάθειά μας αποτελεί ενεργή συμμετοχή κατα κάποιον οξύμωρο τρόπο, στη δημιουργία ενός παραλογισμού που κάποια στιγμή θα γίνει απλά δεδομένος, άλλη μια συνθήκη ζωής, μια ακόμη ακλόνητη πραγματικότητα. Και αν υπάρχει κάτι που ενδεχομένως μας ξυπνήσει από αυτόν τον λήθαργο, αυτό είναι η καλλιτεχνική δημιουργία. Σε καιρό κρίσης, λένε πως δημιουργούνται τα μεγαλύτερα έργα στην τέχνη.
Η Τέχνη μιμείται τη ζωή και ένας καλλιτέχνης υποτίθεται πως μετουσιώνει σε δημιουργία τον παλμό της εποχής του, πράγμα που συμβαίνει ευκολότερα όταν υπάρχει ένα ρεύμα και μια μαχητικότητα από το γενικότερο σύνολο, μια τάση για να αλλάξουν τα πράγματα.
Στην εποχή της απάθειας λοιπόν που ζούμε, ο καλλιτέχνης τι κάνει; Το κοινό είναι απροβλημάτιστο, οπότε κι εκείνος λειτουργεί ομοίως.Ενας καλλιτέχνης αποκαλύπτεται σε κάθε του έργο για να χαθεί εκ νέου στο επόμενο κι έτσι από έργο σε έργο να συλλάβει στο τέλος ένα πρόσωπο καταδικασμένο συνεχώς να του διαφεύγει.
Στην Τέχνη πρώτα ζεις,μετά κατανοείς. Μην την φοβάσαι, γνώρισέ την, συζήτα γι’ αυτήν κι άσε την να σε κερδίσει.
Αγαπημένε καλλιτέχνη,
Πώς στ’αλήθεια περιμένεις να ακουστείς αν δε συγκινείς ή δεν εμπναίεις; Πώς τολμάς ν’απαιτείς σεβασμό αν δεν έχεις το θάρρος να ξεμπροστιαστείς,ν’αποκαλύψεις κάθε τρωτό σου σημείο,την εύθραυστή σου εκδοχή; Τι λογής αναγνώριση αποζητάς αν εκμεταλλεύεσαι φτηνά την Τέχνη σου σαν μια ακόμα προέκταση του ναρκισσισμού σου;
Ξεφτυλίσου.
Ξεγελιέσαι από το κοινό σου,παραβλέποντας ότι ταυτίζονται μαζί σου όσοι είναι εξίσου ονειροπόλοι και αιθεροβάμονες με σένα.Η επιφάνεια πάντοτε μαγνήτιζε τους φελλούς.Δε δημιουργείς για κανέναν, ούτε για να δώσεις νόημα στη ζωή κανενός που στρίβει εσκεμμένα το κεφάλι ή βλέπει με τα μάτια και όχι με το μυαλό και το μέσα του. Παράγεις γιατί η έμπνευση έχει ημερομηνία λήξεως σαν μένει σφραγισμένη στη συσκευασία του μυαλού,σαπίζει και σου ρουφάει το αίμα.
Μη κοπιάζεις για την προπληρωμένη δόξα, τα λάικς ή την προβολή. Μην μπεις καν στη διαδικασία να πεις ότι δημιουργείς τέχνη. Την υπεροψία μας,την τάχα μου ανοιχτόμυαλη νοοτροπία μας, τις κουλτουριάρικα ντυμένες συντηρητικές μας σκέψεις,την δήθεν αγάπη μας και την ανθρωπιά που την παζαρεύουμε ελιτίστικα,παρακαλώ μακριά από την Τέχνη.
Η Τέχνη,η μικροσκοπική αυτή λεξούλα ισοπεδώνει κάθε ψευτιά,κάθε εγωκεντρισμό κάθε αυθεντία,είναι τεράστια εμπρός στο υποτιθέμενο μεγαλείο που θεωρούμε πως χτίσαμε.
Ίσως κανείς δεν καταλάβει,κανείς δεν γελάσει ή δακρύσει,ίσως κανένας δε δαγκώσει τα χείλια και κανένας δε σκεφτεί.Εσύ θα εξακολουθήσεις να έχεις την ανάγκη να ματώσεις από τις φωνές μπας και ξυπνήσεις τον αποκοιμισμένο άνθρωπο που έχουν καταχωνιάσει μέσα τους.Εξ ου και ο λόγος που θα καείς, εξ ου και οι υπερβολές σου ώστε να μην ξεχαστούν όσα γέννησες
Αν δε νιώσεις ότι ο ήλιος μέσα σου,σού καίει τα σπλάχνα,μην το κάνεις. Άλλος τρόπος δεν υπάρχει.Το ξέρεις. Μας τα’πε κι ο Μπουκόφσκι εξ’άλλου *
Αγέλαστος ή γελασμένος; Γελασμένος απάντα.
Καθόλου φιλικά,
Εγώ που λέω οτι “κάποια Τέχνη” παράγω
* Τσαρλς Μπουκόφσκι (1920-1994) ,από το κείμενο : “Ώστε Θες να Γίνεις Συγγραφέας;”
Η τρυφεράδα θα σώσει τον κόσμο.
Γράφω γιατί αλλιώς θα σκάσω.