Εγινε σαν κι εσάς κι αυτός.
Σπρώχνει κόσμο για να χωθεί το πρωί στο βαγόνι του μετρό και καθημερινά κουμπώνει ένα παυσίπονο επιστρέφοντας από τη δουλειά. Σκέφτεται την ουρά στις δημόσιες υπηρεσίες πριν την ευτυχία του κι έμαθε να κοιτά τη δουλειά του, όταν ήταν πιτσιρικάς κάποιος του ‘πε: αν προχωρά με τη χούφτα ανοιχτή για τον διπλανό δε θα προκόψει.
Πού και πού αναρωτιέται, καλά δε θα ‘τα να τύχαινε κάτι να τον συγκλονίσει με τρόπο θετικό, ν’ ανοίξει το βλέμμα του, να μπορεί να απολαύσει τον γαλήνιο τρόπο που απλώνεται το πορτοκαλίζον μεσημεριανό φως στο σαλόνι; Και το φαγητό μόνο του να μαγειρευόταν, γιατί πλέον τα ντελίβερι μια ανία τού προκαλούν, και καμία ταινία να μην τον απογοήτευε σεναριακά, κάνοντας κοιλιά. Αυτά μονολογεί, αναδιπλώνεται στον εαυτό του και ρωτάει καλά δε θα ‘ταν;
Εγινε σαν κι εσάς κι αυτός. Πίνει σμούθι με μπανάνα μετά το γυμναστήριο – χωρίς το σμούθι του τι θ’ απογίνει; Λέει τα σωστά λόγια, κάνει τις σωστές κινήσεις, όλα σαν θεατρικό έργο και κάθε βδομάδα σκάει ένα πενηντάρικο στον Ψυ. Εγινε σαν κι εσάς κι αυτός. Life couching, μινιμαλισμός, βιβλία αυτοβελτίωσης κι άγιος ο θεός.
Κάπου κάπου η ονειροπόληση του “ καλά θα ήταν αν” αναδεύεται μέσα του, τον κινεί να σκέφτεται. Καλά δε θα ‘ταν αν τα ντουβάρια του άδειου σπιτιού σου και της μονοτονίας που χτίστηκε γύρω σου να μην είχαν δύναμη ν’ απλώσουν χέρι πάνω σου να σε πιάσουν από το λαιμό; Η γλάστρα στο μπαλκόνι να μένει μόνιμα ανθισμένη και να μη χρειάζεται οικονομία μιας βδομάδας για ένα θεατράκι το Σάββατο. Και το πράσινο φωτάκι του ενεργού χρήστη στο μέσεντζερ να μην του ‘κανε κωλοδάχτυλο όσο η καρδιά του βάραγε σαν ταμπούρλο στην αναμονή μιας απάντησης που δεν ήρθε ποτέ.
Εγινε σαν κι εσάς κι αυτός. Εμαθε να κάνει πράγματα για τον εαυτό του, όπως διάβασε σ’ έναν οδηγό προκατασκευασμένης ευτυχίας, “για σένα πρώτα, για σένα” λέει στον εαυτό του κάθε πρωί. Κι έτσι δυνατός κι ανεξάρτητος αισθάνεται, ακόμα κι αν αυτό το “για σένα” κρύβει από πίσω τις προσδοκίες όλων των άλλων. Εγινε σαν κι εσάς κι αυτός. Συνειδητοποίησε ότι το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό και πλύση στον εγκεφάλό του έκανε πως θα είναι πάντα το μεγάλο ψάρι. Ναι, έγινε σαν κι εσάς, σκρολάρισμα, dating apps και χαλαρό σεξάκι περιστασιακά. Κι εκεί, σε μια εύθραυστη, λεπτή ισορροπία, θαμμένος, κρυμμένος, ηρεμεί.
Εγινε σαν κι εσάς κι αυτός. Ξαπλωμένος με τα παπούτσια ακόμα στον καναπέ, κάνοντας μηχανικό ζάπινγκ στην τηλεόραση, ναι, έγινε σαν κι εσάς, κάποια βράδια συνειδητοποιεί πως κάτι μέσα του ψόφησε.
Η τρυφεράδα θα σώσει τον κόσμο.
Γράφω γιατί αλλιώς θα σκάσω.