Κυρία γύρω στα 50- 55 στο λεωφορείο, σε άλλη κυρία παρόμοιας ηλικίας περιέγραφε τσακωμό με το γιο, προφανώς αυτός ήταν έξαλλος εξαιτίας ενός συνδυασμού οικονομικής δυσπραγίας και πολιτικής αηδίας. Η μάνα, ως μάνα που είναι, κατά τον τσακωμό άκουγε μόνο το “δεν έχω” , ενώ παρέμεινε κουφή στην πολιτική του ανάλυση. Η διήγηση της κυρίας έκλεισε: “εμείς δεν στερηθήκαμε ποτέ τα καλοκαίρια μας. Μακάρι να είχα να του δώσω κι άλλα χρήματα.“
Τι σημαίνουν οι λέξεις στερηθήκαμε, δώσω, χρήματα; Τι συμβαίνει μέσα στο κεφάλι αυτής της μάνας, πώς μπορεί να μετρήσει κανείς την ανησυχία της; Πώς μπορεί κανείς να μετρήσει τη ζωή του ανθρώπου που στερείται τα καλοκαίρια του;
Για να είμαι δίκαιη, ακόμα δεν τα έχω στερηθεί. Τα έχω κερδίσει εις βάρος κάποιων ακόμη ληξιπρόθεσμων υποχρεώσεων. Σκέφτομαι μόνο μια σειρά γονιών, γονιών που έχω υπόψη, που τους ξέρω και που τους έχουμε καταλογίσει σωρούς τα λάθη και τις αθλιότητες στα θερινά ξενύχτια μας σε μπαλκόνια. Σκέφτομαι αυτούς που βλέπουν τα παιδιά τους κι αντικρίζουν ένα κενό, μια μαύρη τρύπα, μια σκιά καταδικασμένη να ζήσει χωρίς μέλλον. Με τις πετσοκομμένες τους συντάξεις, μετά από μια ζωή από ελάχιστα έως λίγο ελεύθερη, μετράνε κέρματα στις τσέπες για να μην στερηθεί κανείς τα καλοκαίρια του.
Δύο και πέντε και δεκαπέντε χρόνια. Βαρέθηκα να προσδιορίζει την ταυτότητα της γενιάς μας ένας χίπστερ που ανακάλυψε τα αυτοκόλλητα των antifa, ποστάρει στο instagram λεζάντες “Οι μπάτσοι είναι παντού” και τα λοιπά και τα λοιπά, ενώ η ψυχούλα του την ίδια ώρα καίγεται για pancakes και smoothie Κυριακή πρωί.
Αλλά τι να σου κάνουμε κι εμείς οι άμοιροι. Και άραγε ποιος είναι ο λόγος να στερηθείς το smooothie σου; Με τι θα ζήσεις;
Είμαστε στ’ αλήθεια τόσο κωλόπαιδα; Ο Εριχ Φρομ έλεγε πως η ζωή έχει την τάση να βιώνεται. Κάθε ζωντανός οργανισμός δηλαδή έχει μέσα του μια ενέργεια που προορίζεται να συντηρεί τη ζωή. Κι όταν αυτή η ενέργεια παρεμποδίζεται από κουτάκια νοητικά και στεγανά, μετατρέπεται σε τάση για καταστροφή. Όσο λοιπόν εξωτερικοί παράγοντας σε αποτρέπουν να χτίσεις τη ζωή σου όπως τη θες, τόσο μουντεύει το μέσα σου, τόσο θεριεύει ο σκατάνθρωπος που δημιούργησαν οι κοινωνικοί ευνουχισμοί και στερήσεις.
Δεν μπορούμε να τα χωρέσουμε κάπως όλα; Όπως και να’χει πριν δεκαπέντε – είκοσι χρόνια τα παιδιά ετοιμάζονταν για ακαδημαϊκή καριέρα ή γραφείο με πινακίδα “executive κάτι”. Τώρα τα βρίσκουμε να αναζητούν τα ίχνη της τάξης τους και (πού και πού) της συνείδησής τους. Κι αν τύχει κι έχουν να πληρώσουν δεύτερο και τρίτο ποτό, αρχίζουν να αναρωτιούνται ποια εξέγερση επιθυμούν και ποια αντέχουν.
Ύστερα ανοίγεις ένα δελτίο ειδήσεων και βουλιάζεις στον καναπέ, απέναντι σε παρουσιαστές, επιχειρηματίες, βουλευτές, δημοσιογραφίσκους και τη μόνιμη συναίνεσή τους. Η φευγαλέα λάμψη των πουδραρισμένων προσώπων τους στην οθόνη, αποκαλύπτει με ασαφείς λεπτομέρειες τις απαρχές του αισθήματος που κάποτε δεν καταλάβαινα: να τι θα μπορούσε να σημαίνει μίσος ταξικό.
Η τρυφεράδα θα σώσει τον κόσμο.
Γράφω γιατί αλλιώς θα σκάσω.