Τις προάλλες οδηγούσαμε, όταν ρώτησε πώς φαντάζομαι τον εαυτό μου σε τριάντα χρόνια. “Δεν έχω πολλά πλάνα” είπα, “μα με κάνω εικόνα στην συγκεκριμένη πόλη Χ, στο συγκεκριμένο δρόμο Χ, σε ένα σπίτι με πελώρια παράθυρα, που το ένα να βλέπει τη θάλασσα. Κι εκεί, κάτω από αυτό το παράθυρο, θα έχω το γραφείο μου και κάθε που σουρουπώνει θα κάθομαι και θα γράφω ατενίζοντας τη θέα”. Μου απάντησε “ εντάξει, αυτό δεν είναι δύσκολο να συμβεί”. Και συμφώνησα, ειλικρινά συμφώνησα σας λέω. Μα κατένευσα μ’ ένα χαμόγελο κάπως πικρό, γιατί πάλι ένιωθα πως με κυνηγάει σαν έμμονη ιδέα η κατάκτηση και διατήρηση της πλήρους κι απεριόριστης ελευθερίας έτσι ώστε να είναι αποδεσμευμένη η φαντασία μου από κάθε είδος δουλείας. Κι αυτό δεν ήξερα πώς με λόγια να το πω.
Επισήμως μπήκε το καλοκαίρι αφού πλέον πίνω τον καφέ μου στο μπαλκόνι κι έφαγα ήδη το πρώτο μπολ κεράσια. Παρατηρώ τις πολυκατοικίες. Αν η γειτονιά μας ήταν βιβλίο, αυτοί οι γίγαντες από μπετό θα ήταν μια πετυχημένη μεταφορά για ολόκληρη την κοινωνία που υπονομεύεται εκ το ένδον.
Εδώ και τρία βράδια σερί σε κάποιο από τα μεταξύ άλλων όνειρά μου πρωταγωνιστεί εκείνη η φίλη. Στο ένα, εκείνη μου δανείζει το καφέ κλάμερ της κι εγώ τοποθετώ με ευλαβική προσοχή κόκκινο κραγιόν στα χείλη της. Στο άλλο είμαστε λέει σε μια δεξίωση που ούτε ξέρουμε πώς βρεθήκαμε εκεί ούτε έχουμε ιδέα γιατί είμαστε ανάμεσα στους παρευρισκόμενους κι απλά γελάμε που όλοι είναι ντυμένοι με τα πιο υπέρλαμπρα ταγεράκια, ενώ εμείς φοράμε κάτι ξεχειλωμένες φόρμες με τις κλωστές τους να κρέμονται. Να, και χθες βράδυ είδα πως καθόμασταν λέει σε ένα μπαρ κι επειδή ο μπάρμαν αδιαφορούσε για την παραγγελία μας, μπήκαμε μέσα από την μπάρα και κερνούσαμε αβέρτα μπύρες η μία την άλλη. Αλλά τώρα που τα σκέφτομαι με καθαρό μυαλό, τούτα όλα ίσως και να μην ήταν όνειρα αλλά μικρά δείγματα που αναδύθηκαν από τον σωρό των αναμνήσεών μου. Παράξενο αυτό. Που η ζωή λέω μοιάζει ώρες- ώρες τόσο μαγική, ώστε από μόνη της σε σπρώχνει να τη βιώσεις ως κατάσταση ονειρική. Ίσως και να με έχει πιάσει από τα μούτρα ένας άκρατος ρομαντισμός και να λέω αγνές παρθένες μπούρδες.
Εχει περάσει καιρός από την τελευταία φορά που με έτσουζε το “μου λείπει”, δεν ξέρω αυτά τα αληθινά όνειρα τελευταία γιατί με αυτή τη συχνότητα τα βλέπω. Ίσως επειδή σε αυτή τη ζωή, το σενάριο δεν μας ήθελε φίλες πια, οπότε οι πυρήνες μας, που κάπου πρέπει να συναντηθούν, δίνουν ραντεβού σε αυτή την παράλληλη ονειρική διάσταση, για να κάνουν όσα στην πραγματική ζωή δε μπορούν να κάνουν πια.
Είναι περίεργο. Όταν αγαπάς κάποιον πολύ, όταν λιώνεις από νοιάξιμο, σα να κάνετε μια αμοιβαία συμφωνία κι άτυπα δίνεται τη συγκατάθεση σε μια μεταμόσχευση: ένα κομμάτι σου ξεκολλά και ράβεται στον άλλον κι αντίστοιχα ένα δικό του κομμάτι πάνω σου εφάπτεται κι ενώνεται. Κι έπειτα ακόμα κι αν οι δρόμοι σας χωρίσουν, μήτε το δικό σου κομμάτι παίρνεις πίσω, μήτε το δικό του ξεφορτώνεσαι. Κι απλά, ακόμα κι αν οι ματιές σας ούτε καν ποτέ ξανασυνταντηθούν, ακόμα κι αν οι χροιές των φωνών σας ξεχαστούν, ακόμα κι αν μέχρι και τα ονόματα στην ατζέντα των μυαλών σας ξεθωριάσουν, συνεχίζετε κι οι δύο να πορεύεστε κουβαλώντας μόνιμα ο ένας κάποιο κομμάτι του άλλου.
Όχι, δεν είναι ότι αρνούμαι αυτόν τον κόσμο, πως δεν αποδέχομαι την πραγματικότητά του και την επίδραση που ασκεί πάνω μου. Αυτό που αρνούμαι ειν’ η διαδικασία αναπαραγωγής του κόσμου αυτού, όπως έχει σήμερα, θέλοντας να γίνουν οι δράσεις μου, τα γραπτά μου, τα “κατορθώματά μου” μέσα ναρκοθέτησης όλων αυτών των θεσμών που μας κρατούν δέσμιους και μας απονεκρώνουν. Οι δυνάμεις της αλλαγής μπορεί να έχουν καθηλωθεί αδρανείς μέσα στον άνθρωπο αλλά, πιστέψτε με, δεν είναι νεκρές.
Αν τα “μου λείπει”, τα τσιμπήματα στο στήθος, τα δάκρυα την ώρα που βασιλεύει ο ήλιος, οι εξομολογήσεις από θέσεις συνοδηγών, τα πικρά χαμόγελα μετά από ονειροπόληση, είναι δείκτες ύπαρξης των δυνάμεων αυτών μέσα μας, ας είναι. Θα το αντέξουμε το τίμημα.
Ξέρετε, αν κοιτάξεις πολλή ώρα την άβυσσο, μπορεί και να τη νικήσεις.
Η τρυφεράδα θα σώσει τον κόσμο.
Γράφω γιατί αλλιώς θα σκάσω.