Βασιλεύει μέσα μου μια ευθυμία τελευταία (επιτέλους), ίσως να ευθύνεται ο ερχομός της άνοιξης, δεν ξέρω. Ωστόσο, κάτι βράδια, νιώθω πως μου λείπουν κάποιοι άνθρωποι, άνθρωποι που τ’ όνομά τους μοιάζει παράταιρο δίπλα από αυτό το ρήμα, κάπως αμήχανα αστείο, περίεργη πλακίτσα κάποιου με κακή αίσθηση του χιούμορ.
Είμαστε ένας κόσμος που οι έλεγχοι τους οποίους ελέγχουμε είναι λάθος.
Ελέγχουμε τις μήτρες των γυναικών αντί να ελέγχουμε τα όπλα.
Ελέγχουμε το πώς ντύνονται τα κορίτσια αντί να ελέγχουμε την επιμόρφωση των υιών μας.
Ελέγχουμε την επίδοση των μαθητών αντί να ελέγχουμε την ποιότητα της εκπαίδευσης.
Ελέγχουμε την προσωπική ελευθερία αντί να ελέγχουμε την ατιμωρησία.
Και δεν ελέγχουμε όσα μας κρατούν υπό τον έλεγχο της εξουσίας.
Αφού θέλουμε σώνει και ντε να έχουμε τον έλεγχο, ας τον έχουμε στα σωστά πράματα. Αν και τον έλεγχο του μέλλοντος δεν θα τον έχουμε ποτέ. Αν τον είχαμε, σήμερα δεν θα έλειπαν στην καρδούλα μου αυτά τα τρία άτομα και δεν θα δάκρυζα χορεύοντας συγκεκριμένα τραγούδια που με γεμίζουν αναμνήσεις μας.
Το “μου λείπει” είναι μια κοτρόνα στην άκρη ενός σκοινιού που καταλήγει σε θηλιά στο λαιμό.
Τρεις άνθρωποι μου λείπουν ξαφνικά. Μην ανησυχείτε, θα ξαπλώσω λίγο και θα μου περάσει. Εξάλλου από την αρχή μας είχαν προειδοποιήσει “οι επόμενες δύο εβδομάδες θα είναι κρίσιμες”.
Σκέφτομαι,
τις μισές μας μέρες κρατιόμαστε ζωντανοί εγωιστικά
-πολύ σκληροί για να πεθάνουμε-
και τις άλλες κρατιόμαστε ζωντανοί από αλτρουισμό,
να μην εξαναγκάσουμε τους αγαπημένους μας να καταπονούν καθημερινά τη μέση τους
όσο μας καθαρίζουν το μνήμα.
Η τρυφεράδα θα σώσει τον κόσμο.
Γράφω γιατί αλλιώς θα σκάσω.