Οι κορώνες έπεσαν
Βρες μου έναν λόγο
να σε ακούσω,
να τον κάνω κάτι.
Χωρίς τυπικότητες και χαζές ανάγκες.
Γίνε θρασύτατη μαζί μου.
Άσε τις λεζάντες,
πάντα θα υπάρχουν.
Ε και;
Βρες μου,
γιατί χάθηκα στη περίληψη.
Στο πόσο ευχαριστημένη είσαι με την πρόοδο σου,
στο πόσο ξετρελαμένη είσαι
με το εφιαλτικό φωτεινό διαμέρισμα σου,
δίπλα στο σχολείο φυλακή.
Εκεί που κρατάς αιχμάλωτη την αγάπη των κατοικίδιων σου.
Οι κορώνες έπεσαν,
κι εσύ κάνεις πως δεν το ξέρεις.
Μάλιστα,
πολλές φορές τις κλωτσάς για να περάσεις.
Ορίστε πέρασες,
προόδευσες,
γέμισαν οι τσέπες σου
και μετά
τα ταμεία τρόμο.
Μη μιλάς πια.
Ξέχνα τις χειραγωγήσεις.
Μη διαμαρτύρεσαι,
τα ίδια κάνεις κι εσύ.
Ψυχή;
Μη ρωτάς εμένα.
Εγώ δεν είμαι βασίλισσα,
δεν κόβω κεφάλια,
ούτε με κορώνες παίζω.
Ρώτα εσένα μέσα στα τρένα που ταξιδεύεις.
Και επιτέλους,
πέτα τις κορώνες και τα δήθεν.
Βγες από το αδιέξοδο του γραφείου
και πες μου έναν σοβαρό λόγο,
να στον κάνω ευτυχία.
Αναστασία Πελεκάνου
Γεννήθηκα στην Αθήνα και από όταν θυμάμαι τον εαυτό μου γράφω, όπως οι περισσότεροι από εμάς. Αγαπώ την γραφή. Εκφράζω όλα μου τα συναισθήματα. Γράφω παντού εκτός από το σπίτι μου. Συνήθως στα Μ.Μ.Μ , σε καφετέριες, πάρκα ακόμα και καταμεσής του δρόμου. Περισσότερο γράφω στην θάλασσα με την ελευθερία που προσδίδει.