Πέτυχα ένα βιντεάκι τις προάλλες στο youtube απ’ αυτά που ένας γελαστός τύπος με μια κάποια χαζοχαρουμενίλα στη φάτσα δίνει συμβουλές, πώς να βάλεις σε τάξη τη ζωή σου κι εν ολίγοις έλεγε κάντε λίστες παιδιά, λίστες νοητικές για στόχους, κατορθώματα, επιθυμίες, φόβους. Κάντε λίστες να τις ξετρυπώνετε από την εγκεφαλική αρχειοθήκη σας, να νιώσετε θεοί στη ζωή σας, να μπορείτε να πείτε είναι όλα καλά, είμαστε όλοι καλά και βαδίζουμε στο σωστό δρόμο, είμαι μια χαρά κι όλα είναι τακτοποιημένα.
Όπως κλείνουμε την πόρτα πίσω μας καταπίνουμε χαπάκια ρόλων, να είμαι καλός, να είμαι σωστός κι όλα καλά θα πάνε. Πλέκουμε τη μοίρα μόνοι μας, πάντοτε με απαιτήσεις έξωθεν αλλά τους κλείνουμε την πόρτα στη μούρη και κερδίζουμε.
Η λίστα με τους φόβους δε με δυσκόλεψε ιδιαίτερα, μικροκαμωμένες οι προτάσεις κι εύκολο να συγκρατηθούν. Φοβάμαι τα άδεια ψυγεία, τα κομμένα ρεύματα, φοβάμαι τις Κυριακές με τα μακαρόνια της Τρίτης, την τρύπια κάλτσα. Φοβάμαι το φυλαγμένο δεκάευρω για το ραντεβού του Σαββάτου. Φοβάμαι όταν καταρρίπτεται μέσα μου ο μύθος της άτρωτης. Και φοβάμαι την απάντηση όταν με ρωτάνε τι είναι αυτό που περισσότερο μου λείπει: να μου χαϊδεύει κάποιος τα μαλλιά και να ξέρει πως άτρωτη δεν είμαι.
Όλα βαίνουν καλώς.
Στις επιθυμίες, πάλι εύκολο, θέλω όλα μου τα φιλαράκια να ‘ναι σ’ ένα μεγάλο σπίτι, να γίνει μια τέτοια μάζωξη και να τρώμε ο ένας τις μπουκίτσες του άλλου, θέλω μ’ όλα μου τα φιλαράκια να ‘μαστε κάπου με άπλα,αλλά όχι πάρα πολλή άπλα, για να ‘μαστε κοντά ο ένας στον άλλον. Και θέλω κι επανάσταση.
-Τι κάνει η επανάσταση;
– Κι αυτή καλά είναι.
Στη λίστα με τις μικρές στιγμές ευτυχίας τα βρήκα μπαστούνια, όχι γιατί δεν είχα πώς να τη γεμίσω, αλλά πολύ δύσκολο να συμπτύξω το λόγο μου, ποτέ δεν τα πήγαινα καλά με την περίληψη. Ας πούμε δεν ήξερα πώς να συνοψίσω αυτό που παθαίνουμε κάποιοι με την μη αντοχή στην πολλή χαρά και τολμάμε να πούμε πως “θα ήταν εντάξει αν πέθαινα τώρα”, μια πληρότητα με κυρίαρχη ευφορία και κορύφωση. Αυτό τέλος πάντων είναι κάτι ανάλογο του οργασμού, κάτι πεθαίνει και στα δυο και τα λοιπά. Η οργασμική θανάτωση, θαρρώ, έτσι το ονόμασα ένα βράδυ. Ωραίο, ε?
Είναι όλα καλά, όλα βαίνουν καλώς, είμαι καλά. Μόνο που δεν γράφω καλά τελευταία, μονάχα παίζω με τις λέξεις, μήπως και πάρουν λίγο από το βάρος του “όλα καλά” και ξεπιαστούν οι ώμοι μου.
Η τρυφεράδα θα σώσει τον κόσμο.
Γράφω γιατί αλλιώς θα σκάσω.