(Ισως, αυτό το κείμενο θα ήταν καλύτερο να έμενε απλά στις σκέψεις μου, να μην το έγραφα ποτέ, να μην το διάβαζες ποτέ. Ντύθηκε με λέξεις ωστόσο μόνο ως μια τελευταΙά προσπάθεια αντικατοπτρισμού των ημερών και της εντός διάθεσης με μια νότα ελαφρώς ποιητική και σίγουρα μελαγχολική, μόνο για την περίπτωση που οι μέρες αυτές σημαίνουν κάτι ιστορικά ή όταν περάσουν ως απόδειξη, για να μην ξεχνάμε πού σπαταλούσαμε την ψυχική μας γαλήνη)
Πέρα μακριά από τις ιδέες του λάθους και του σωστού, υπάρχει ένα λιβάδι. Θα συναντηθούμε εκεί. Οταν η ψυχή ξαπλώνει σ’ αυτό το χορτάρι, ο κόσμος είναι πολύ γεμάτος για να χωρέσουν συζητήσεις.
Το σκέφτεται πολύ συχνά αυτό το λιβάδι τελευταία κι όλο προσθέτει χρωματιστές λεπτομ΄ρειες στην εικόνα που ζωγραφίζεται στο μυαλό. Το σκέφτεται όταν τα χείλια μουδιάζουν και δεν καμπυλώνουν σε χαμόγελο, όταν τα μάτια μαρμαρωμένα κοιτούν ευθεία μπροστά τον ελαφρώς ξεφλουδισμένο σοβά του τοίχου, όταν οι άνθρωποι φεύγουν.
Γαλλικός καφές στην κούπα πάλι και δεν το θέλει αυτό, δεν έχει ετοιμαστεί για τον χειμώνα που έρχεται. Μοιάζει σαν η πραγματικότητα να έκανε έναν ψηλό δρασκελισμό πάνω από την άνοιξη και το καλοκαίρι και πάλι να έφτασε μεμιάς το ημερολόγιο στους φθινοπωρινούς μήνες. Ετσι αυθαίρετα έκανε αυτή την προσπέραση η πραγματικότητα, μάλλον για να’ ναι ασορτί ο καιρός με την εσωτερική κατάσταση των ανθρώπων της.
Μαγειρεύει με χαρά αλλά χωρίς ροκ εν ρολ να πάλλει τα ηχεία, απολαμβάνει τη γωνιά στον καναπέ, αλλά πάντα εν τέλει κάτι την ενοχλεί και δεν βολεύεται καλά, μιλά με τους φίλους αλλά υπάρχει αρκετή βαρεμάρα και στα μυαλά όλων έχει πέσει σε καταστολή ο τομέας παραγωγής πλακίτσας. Οπότε απλά μιλάνε λέγοντας χιλιοειπωμένες ατάκες παντρεμένων, και πάντα ραντίζοντας με πολλά φιλιά για να μην σβήσει η σπίθα του νοιαξίματος και της αλληλεγγύης.
Και το πιο περίεργο από όλα, το βλέπει και σ όλους ανεξαιρέτως τους ανθρώπους το βλέπει είναι πως όλοι παλεύουν να μην αφεθούν , κανείς πια δε λειτουργεί αυθόρμητα κανείς δεν αφήνει τον εαυτό του ελεύθερο και τα συναισθήματά του πηγαία να τρέξουν. Ισως γιατί φοβόμαστε όλοι πως τα πρώτα συναισθήματα που από μέσα μας θ’ αναβλύσουν είναι άγχος και θλίψη κι απελπισία και στη φάση αυτη όλοι φαινόμαστε πολύ εξαντλημένοι για να αντέξουμε κι έναν σμπαραλιασμένο εαυτό.
Ούτε τώρα μας ανήκει η πόλη. Κι αυτό για κάποιο λόγο δε μας ενοχλεί. Απτόητοι συνεχίζουμε την προσπάθειά μας να μάθουμε τα μυστικά του σύμπαντος κι ύστερα να γίνουμε ένα από αυτά
Η τρυφεράδα θα σώσει τον κόσμο.
Γράφω γιατί αλλιώς θα σκάσω.