*αν έπρεπε να βγω για κάλαντα, επειδή πολύ έχω βαρεθεί τα ίδια και τα ίδια, θα έλεγα απλά καλημέρα, μπορώ να σας διαβάσω κάτι; Επειδή όμως δεν πρόκειται ούτε για κάλαντα να βγω, ούτε να έπαιρνα τις πόρτες μία-μία , αλλά και εν τέλει ακόμα και να μου απαντούσαν , να μπορούσα να το κάνω, θα αποχωρούσα λόγω συστολής, σκεφτείτε ότι αυτό το κείμενο είναι κάλαντα και μοιράζονται από’ δω. Και όχι δεν είναι γιορτινό, ούτε πρωτοχρονιάτικο, είναι όμως από αυτά τα κείμενα θέλω να πιστεύω που μοιράζονται τη ζωή*
Καθώς περνάω ακούω να λέει “δεν ξέρω πώς να στο πω υπάρχει μια αναστάτωση”. Μ’ αρέσει αυτή η φράση, την ακούω σαν άγνωστο ποίημα αγαπημένου ποιητή που ανακαλύπτεις στο άσχετο χαζεύοντας ασυνάρτητες αηδίες στο ίντερνετ.
Ασπρόμαυρα τατουάζ, μια πανέμορφη γυναίκα από Μαρόκο/Ολλανδία/Αίγυπτο, μια παραλία, ένα κοπάδι ουρανοξύστες, ένα άγνωστο ποίημα αγαπημένου ποιητή.
” Αναστάτωση”, το άκουσα και μου έφτιαξε κάπως περίεργα το κέφι, δεν ήξερα ακριβώς γιατί ή προς ποια κατεύθυνση. Μόνο ένιωσα το ίδιο, όπως όταν δαγκώνεις γλυκό βύσσινο και σκάνε τα υγρά στο στόμα σου και διψάς και ξεδιψάς ταυτόχρονα και επανέρχεται η γεύση στο σώμα σου, επανέρχεται ο αέρας στο σώμα σου, το οξυγόνο αυτό που απουσιάζει γενικώς γιατί δεν μπορεί να βρεθεί στη διαδρομή με το μετρό από το σπίτι για τη δουλειά.
“Αναστάτωση”, μ’ άρεσε το σύντομο αυτό ποίημα, έδωσε το σύνθημα να ακολουθήσει η εσωτερική εξέδρα, να το πουν ο ένας μετά τον άλλο οι κάτοικοι στα ενδότερα μπας και το ακούσω εγώ ο ίδιος, αιχμάλωτος του θηρίου της κανονικότητας (της ατελείωτης δηλαδή διαδικασίας υπολογισμών, μικροελέγχων, άγχους και διεκπεραίωσης όλων των πραγμάτων που συνιστούν υποτίθεται την καθημερινότητα).
Τώρα που τα πλαίσια καταρρέουν, που η οικογένεια δεν αποδείχτηκε απλά ένας μικροαστικός ασφυκτικός θεσμός, αλλά και το κουτί που δε μπορούμε να χωρέσουμε (εκτός ίσως αν κόψουμε κανά πόδι, κανά χέρι, δύο ώμους κλπ), ίσως είναι η ώρα να ακούσουμε το ποίημα της κοπέλας, αναστάτωση. Θα το βάλω στα ηχεία του Μετρό, να αντικαταστήσει το εφιαλτικό προσέχτε τα προσωπικά σας αντικείμενα.
“Αναστάτωση”, οι Portishead παίζουν ABBA, η Αντίπαρος είναι πάλι εδώ μπροστά μας σχεδόν την αγγίζουμε, οι καριέρες έχουν καταρρεύσει, τα πουκάμισα είναι ασιδέρωτα αλλά εντελώς καλοκαιρινά, οι φίλοι είναι ταπί ή ανόρεχτοι και εξουθενωμένοι απ’ την εργασία, γέμισε το σύμπαν «δε μπορεί να γίνει τίποτα», η ηλικία μας καταδιώκει όλο ρωτάει τι έκανες; είναι αρκετό; Αλλά υπάρχει ακόμη αναστάτωση, υπάρχει;, υπάρχει, η κοπέλα το είπε, αναστάτωση, γυμνές πλάτες του Ιουλίου, απόψε θέλω παρέα, τρομπέτες και σαξόφωνα, μια κακή πανάρχαια ηχογράφηση,η ανάσα ενός έρωτα που δεν έγινε ποτέ, το αγαπημένο πρόσωπο εδώ και τώρα ιδρωμένο πρωί πρωί αφόρητα μπαϊλντισμένο και ανυπόμονο για όλα αυτά που θα έρθουν, μια καλή κουβέντα με μια άγνωστη έναν άγνωστο τόσο οικεία λόγια, σχεδόν παρεξηγήσιμα, αλλά τι σημασία έχει – ποτέ δε θα ξαναβρεθούμε, ένα καινούριο αστείο βγαλμένο από σημερινή ιστορία, μια φοβερή μίμηση, τόσοι άνθρωποι καινούριοι και παλιοί, η πιο αληθινή ψευδαίσθηση της κατοχής ενός μυστικού για την απόλυτη ευτυχία.
“Αναστάτωση”, δεν ξέρω πώς να το πω, κάθε βράδυ κυοφορείται η νέα ζωή, επαναγαπιέται η παλιά, λίγες παραιτήσεις έμειναν, που θα πάνε θα τις κατακτήσεις κι αυτές.
Αναστάτωση, δεν ξέρω πώς να το πω.
Η τρυφεράδα θα σώσει τον κόσμο.
Γράφω γιατί αλλιώς θα σκάσω.