* είθε η όποια αρνητικότητα έκαστος κουβαλά να βγει σε αυτό το κείμενο κι ύστερα να πέσει μια και καλή σε ύπνο βαθύ. *
Αντιπαθώ, πέρα από τα σοβαρά όπως τον καπιταλισμό, τη ματσίλα, τις στερεοτυπικές αντιλήψεις και την αγένεια, τους χαρτογιακάδες, τη γραφειοκρατία και τη στρατευμένη έμπνευση που ζέχνει δηθενιά, τους κουλτουριάρηδες για τη μόστρα και τους υπερφίαλους εγωκεντρισμούς, αντιπαθώ λέω κι άλλα πολλά.
Αντιπαθ’ω το ούζο βύσσινο, γιατί σε στέλνει κάπου απ’ το τρίτο-τέταρτο ποτήρι κι έχει γεύση σιροπιού για το βήχα σαν αυτό που μας κυνηγούσε να πιούμε μικρά η μάνα μας. Αντιπαθώ την προστακτική στον σερβιτόρο και την τεχνητή λίμνη στο ίδρυμα Νιάρχος. Αντιπαθώ το να φοράς γυαλιά ηλίου όταν μου μιλάς. Το ύφος του φωτεινού παντογνώστη όταν δίνεις συμβουλές, δεν υπάρχει τίποτα πιο καταθλιπτικό από κάποιον που βαφτίζει εξαιρετικές τις συμβουλές του. Αντιπαθώ την δικτατορία των κόκκινων στυλό πάνω στα γραπτά των μαθητικών μας εκθέσεων. Αντιπαθώ τα μαθήματα ατομικισμού που δίνεις ώς φοιτητής μπας και μαζέψεις λεφτά για το erasmus. Και το κόμπλεξ του να γίνουμε “Ευρωπαίοι πολίτες” τυπικά κι ας στοιβάζουμε κάτω απ’ το χαλί αβέρτα.
Αντιπαθώ το πεντάευρο που έμεινε για πολλοστή φορά κολλημένο στην τσέπη σου ενώ όλοι οι υπόλοιποι παρέα ξεμείναμε άφραγκοι γιατί “α! Δε σκέφτηκα να κεράσω το επόμενο κρασί”. Και τις στοίβες λερωμένων πιάτων στο νεροχύτη απ’ το προηγούμενο βράδυ. Αντιπαθώ τις κρύες χειραψίες και τη συγκαταβατικότητα σου σε όσα λέω. Το “μαγκιά κι αντρίλα έξω, σκυλάκι στα κυριακάτικα οικογενειακά τραπέζια”. Και τα χαρτιά που πετάνε ορισμένοι στη λεκάνη της τουαλέτας.
Αντιπαθώ πολλά κι όλα να πάνε στο διάολο. Εγώ θα κρατήσω τους ανθρώπους τους ολόδικούς μου κι αυτούς που αν δεν είναι ακόμα, ελπίζω θα οδεύσουμε εκεί, τα κείμενά μου, την εσωτερική φλόγα, τα τραγούδια, τα μαγαζάκια π’ αγαπώ. Θα κρατήσω τον καλό κινηματογράφο και την ζέστη των θερινών σινεμά, μαξιλάρες και κεριά, τα μεγάλα παράθυρα, φλερταρίσματα και ταξίδια σε σώματα και βεβαίως τα κυριολεκτικά ταξίδια (και τα ξύδια), ενέργεια δειλινού και παραλίες όταν σουρουπώνει. Θα κρατήσω την ώρα του λυκόφωτος που μαγικά όλα μπορούν να συμβούν. Σπιτικές μαζώξεις και φιλοσοφίες πάνω από γεμάτα ποτήρια.
Μια νύχτα τις προάλλες, σε κάτι γρασίδια έχασα το πορτοφόλι μου, ευτυχώς μέσα είχε μόνο ένα δεκάευρο. Δεν μπορώ να πω, για τόσο ευτυχισμένη που ήτανε, φθηνά μου κόστισε η βραδιά.
Έθεσα για τον Ιούλιο ένα στόχο, ξέρω κάπως αφελής, κάπως παιδιάστικος θα ακουστεί μα τον ορίζω επισήμως, λέω λοιπόν το μόνο που δέχομαι σε κλάμα να είναι το βούρκωμα απο πληρότητα, από υπερβολική ευτυχία από σκάσιμο ευφορίας. Κατά τ’άλλα, δάκρυ λυπητερό ούτε ένα.
Η τρυφεράδα θα σώσει τον κόσμο.
Γράφω γιατί αλλιώς θα σκάσω.