Έπαψα να μετράω ποια εβδομάδα καραντίνας διανύουμε. “Ελεύθερη Πολιορκημένοι ,το σίκουελ” και ακόμα μερικές γιορτινές μέρες, μετά το περασμένο Πάσχα, που θα τις περάσουμε με όρους και προϋποθέσεις, με τη μελαγχολία να μας περιμένει στη γωνία, σφιγμένοι με νύχια και με δόντια να μην παραδοθούμε στον εκνευρισμό και την ξενέρα μας και καταστρέψουμε το χριστουγεννιάτικο κλίμα, που ειρωνικά, δεν ξέρω αν μας επισκέφθηκε και ιδιαίτερα.
Μια εβδομάδα πριν τα Χριστούγεννα λοιπόν, κι ενώ τα μέτρα δε σημειώνουν αξιόλογα αποτελέσματα, ενώ τίποτα δε φαίνεται να αλλάζει, ενώ όλα εξακολουθούν να μπάζουν από παντού και πάμε κατά διαόλου, παίρνεται η μεγάλη απόφαση της κυβέρνησης: Ανοίχτε τα κομμωτήρια. Και μετά το χάος. Χαμός στα Social media με εκατοντάδες σχόλια αγανάκτησης και διαμαρτυρίας. Και θα συμφωνούσα, ναι, αν δεν αντιλαμβανόμουν από πίσω τους κατιτίς το προβληματικό. Τι εννοώ; Ας το πάρουμε από την αρχή.
Τα σχόλια αυτά αναπτύσσονται κατά μέσο όρο ως εξής: Αναφορά στην ανικανότητα της κυβέρνησης και στο παράλογο των αποφάσεών της για τα μέτρα της κυκλοφορίας, λίγη ανάλυση του προσωπικού δράματος του γράφοντα και τέλος, επίθεση στην τύπισσα που θα επισκεφτεί το κομμωτήριο. Κι εδώ είναι που το επιχείρημα ξεκινά να στηρίζεται σε σαθρό έρεισμα. Ταυτίζομαι με το πρώτο σκέλος που αφορά στην ανικανότητα των ιθυνόντων και στη γελοιότητα των ημίμετρων με τα οποία τόσους μήνες μας μπουκώνουν. Τρελαίνομαι με τα δύο μέτρα και δύο σταθμά και τη λογική πεντάχρονου που φαίνεται να αποφασίζει τι μέλλει γενέσθαι. Ωστόσο δεν γίνεται να παραβλέψω πως τα επιχειρήματα κατακλειδώνουν θέτοντας στο στόχαστρο τον πολίτη κι ιδιαίτερα την γυναίκα που θα επισκεφτεί το κομμωτήριό της, ακολουθώντας μάλιστα τα προβλεπόμενα μέτρα ασφαλείας.
Με ενοχλεί γιατί η δυσαρέσκεια εκφράζεται με μια επιθετικότητα αγκαλιασμένη με σεξιστικές αντιλήψεις. Πίσω λοιπόν από τα σχόλια αυτά δεσπόζει μια συνεπαγωγή: γυναίκα που εν μέσω λοκντάουν πήγε κομμωτήριο είναι ένα ον με κύριο μέλημα τα φτιασίδια. Είναι μια κότα, γιατί κυρά μου, τι θες να φτιάξεις τα μάλλιά σου, εδώ ο κόσμος καίγεται, το μαλλί σε μάρανε. Αρα είσαι ένα πλάσμα μονοδιάστατο, μια επιφανειακή bimbo, η προσωποποίηση του κλασικού χιλιοπαιγμένου στερεοτύπου “ενδιαφέρον για εξωτερική εμφάνιση στερεί από την προσωπικότητα και την πνευματικότητα.” Κι έτσι με αυτή την κεκαλυμμένη αναπαραγωγή ενός αδιάσειστα σεξιστικού μοντέλου γυναίκας, χάνεται το δίκιο. Και χάνεται και η ουσία της κριτικής, καθώς στο στόχαστρο δεν βρίσκονται οι πραγματικοί υπεύθυνοι για το τριγύρω χάος, αλλά ο συνάνθρωπος. Και το διαίρει και βασίλευε κερδίζει χώρο, όσο οι ευθύνες ρίχνονται μεταξύ μας σαν μπαλάκι του πινγκ-πονγκ. Και είμαστε τόσο προσηλωμένοι στο να κατηγορήσουμε ο ένας τον άλλο, που δεν παίρνουμε χαμπάρι ότι οι αληθινοί υπαίτιοι σουλατσάρουν ανενόχλητοι παρακολουθώντας να φαγωνόμαστε.
Επιστρέφοντας στο σεξιστικό του πράγματος, καταλάβετε ότι προφανώς και ως γυναίκες δεν θα επιλέγαμε το άνοιγμα των κομμωτηρίων, αν ήταν στη δική μας ευχέρεια να διαλέξουμε ποιό κομμάτι της ζωής μα θέλουμε πίσω. Δεν ήταν η πρώτη μας σκασίλα, σας το υπογράφω. Μα αυτή ήταν η μόνη επιλογή που δόθηκε, ώστε να ανανεωθούμε λίγο, να νιώσουμε, έστω παροδικά, ένα κύμα ενθουσιασμού, χαλάρωσης, αυτοπεποίθησης. ‘Ενας τρόπος να φυσήξει πάνω μας ζωτικότητα, να βγούμε για λίγο από τη μέρα της μαρμότας που κρατά τους δύο τελευταίους μήνες. Προφανώς και δεν είναι αρκετό. Προφανώς και δεν θα λύσει κανένα πρόβλημα, δεν θα μας κάνει πανευτυχείς, ούτε είναι αυτό που μας λείπει. Αλλά μας δίνεται μια στιγμή απόλαυσης. Είμαστε πολύ διαλυμένοι μέσα μας για να μην την αρπάξουμε, εφόσον το επιθυμούμε. Δεν παίρνω θέση υπέρ του ανοίγματος των κομμωτηρίων, ειδικά κάτω από τις συνθήκες και με τους όρους που συνέβη. Απλά, στέκομαι εντελώς αντίθετη στο ότι με αφορμή τούτο το γεγονός, η κουλτούρα του σεξισμού ενδυναμώνεται μέσω άστοχων στον πυρήνα τους σχολίων.
Πριν τέσσερις μέρες πήγα κομμωτήριο, άλλαξα χρώμα στα μαλλιά μου. Κι ήταν μια καλή απόφαση. Αν αυτό με κάνει ανεγκέφαλη κότα, ναι παιδιά, είμαι μια ανεγκέφαλη κοτάρα. Τουλάχιστον όμως, έστω για εκείνες τις ώρες ήμουν μια ενθουσιώδης κοτάρα, που δεν κοίταγε ανέκφραστη και συναισθηματικά εξουθενωμένη το ταβάνι.
Ολοι έχουμε οργή, πάρα πολλή οργή. Θα μπορούσε να γίνει όπλο στα χέρια μας, αν τη διοχετεύαμε γόνιμα και προς σωστή κατεύθυνση. Και εντάξει, αυτοί οι σεξιστικοί κακέκτυποι γυναικών, ε, είναι το λιγότερο παρωχημένοι.
Θα μου πεις, εδώ ο κόσμος καίγεται και το μ***ί χτενίζεται. Θα σου πω, ναι. Και καλά κάνει.
Η τρυφεράδα θα σώσει τον κόσμο.
Γράφω γιατί αλλιώς θα σκάσω.