Το σούρουπο κάτσαμε στο μπαλκόνι , λίγο στριμωχτά – πρέπει να πάρουμε φιδάκι, έπιασαν οι ζέστες – ενώ στους δρόμους, ανάμεσα στην ταχύτητα και την αδιαφορία, παντού μπλεγμένοι κατάχαμα άνθρωποι και σκύλοι, όλοι τους ορφανοί τύχης.
Λίγο χαμένοι στις σκέψεις μας , σιωπή οικειότητας όχι αμηχανίας, θα μπορούσαμε να φορέσουμε ως τίτλο ” Αστική ραστώνη” αν κάποτε γινόμασταν σκίτσο. Μέχρι που Εκείνος άνοιξε μια παγωμένη μπύρα και μετά την πρώτη γουλιά μας κοίταξε ερευνητικά, ρωτώντας με αν εξακολουθώ να πιστεύω πως ο κόσμος θα ήταν όντως καλύτερος άμα οι άνθρωποι ήμασταν μόνιμα ερωτευμένοι, καθώς κατέληξε πως συμφωνεί με τη θεωρία μου. Του απάντησα απλά “Ναι”, δεν ήθελα να βιάσω τη σιωπή. Οι άλλοι ήθελαν εξηγήσεις, τον ρώτησαν τι θα γινόταν αν αποτύγχανε η πρότασή του.
-Τότε, θα μιλούσαμε για πολιτική διαχείριση της ερωτικής απελπισίας.
-Δηλαδή; τον ρώτησαν.
Και τον έπιασε λογοδιάρροια.
“Δηλαδή θα γοητευτείς από ένα κορίτσι που θα σε θέλει πολύ, θα την καλέσεις στο κρεβάτι σου, στην αρχή αμήχανος και ύστερα θα τη γδύνεις σαν να πρόκειται για άθλημα, η απόλαυση θα έρχεται μέσα από εκείνη, θα προέχει εκείνη, θα την αγγίζεις σαν κάθε της οργασμός να είναι υπεύθυνος για τα ορφανά του τρίτου κόσμου, θα δικαιώνεσαι, δεν θα σε καλύπτει τίποτα άλλο, θα είσαι ένας καλός εραστής, θα πρέπει να είσαι ο καλύτερος εραστής, θα είσαι ξεκάθαρος, θα ήσουν ξεκάθαρος από την αρχή, θα απαντήσεις στην οικειότητα της με αυτό, θα νιώσεις ότι σε παραβιάζει αν θελήσει κάτι άλλο. Και μετά το τελειώνετε, και πέφτει ο τίτλος του “χωρίσαμε”, η ζωή είναι ένα ξηλωμένο πουλόβερ, η κλωστή που το συγκρατεί κρίνεται από τις φωνές μιας άγνωστης στο κρεβάτι, όσο δυνατότερες τόσο πιο σίγουρος δείχνεις, όσο πιο σίγουρος τόσο πιο συχνά συναντάς τους φίλους σου, εκείνοι χαίρονται νιώθουν ότι επανέρχεσαι, στέκεσαι δίπλα τους, είσαι εκεί για εκείνους, εσύ δεν έχεις τίποτα, εσύ είσαι το κρεβάτι και τα χαμόγελα μετά από κάθε αστείο. Δεν αναρωτιέσαι αν πρέπει να της τηλεφωνήσεις, τις στιγμές ανησυχίας στρίβεις δύο τσιγάρα το ένα μετά το άλλο, οι άγνωστες γίνονται περισσότερες. Δεν κλαις, κοιτάς το ταβάνι με χωρίς να θυμάσαι γιατί έμεινες, το κοιτάς ενώ το δωμάτιο μυρίζει άγνωστες που σε βοηθούν να αντέξεις το άσθμα, έχεις απώλεια μνήμης της κοινής σας ζωής, θυμάσαι μόνο ότι στην αρχή γελούσες και ύστερα βρέθηκες εδώ να κοιτάς το ταβάνι, απορείς αν υπάρχει ταβάνι, λες στον εαυτό σου ξανά και ξανά γιατί άργησες τόσο να βρεις το ταβάνι. Είσαι πεισμένος πως είχατε μόνο μια καλή αρχή και μετά ήταν μόνο πόνος και ταβάνι, μετανιώνεις που έμεινες, τώρα είσαι ο άρχοντας της ικανοποίησης, θα είσαι ο καλύτερος φίλος, θα είναι όλα καλά, θα παίρνεις αποστάσεις, θα κάνεις ότι χρειάζεται, θα τους έχεις όλους ικανοποιημένους, θα είναι όλοι ευχαριστημένοι, τίποτα δεν θα είναι ευχάριστο, δεν θα υπάρχει ρωγμή για να σε πλησιάσει κανείς, είσαι άτρωτος, οποίος ζητάει παραπάνω επαφή τιμωρείται δεν του ξαναμιλάς. Κάνεις δεν ξανακούει τις σκέψεις σου ανεπεξέργαστες και όταν πεθάνεις οι άνθρωποι θα έχουν να μιλάνε για το πόσο τους συμπαραστάθηκες και πόσα από το τίποτα έφτιαξες.”
Λέω εγώ, φίλοι μου, τόση ερωτική ποίηση και γυναικεία λογοτεχνία διαβάσαμε και ούτε μια δεν μας έγραψε πώς είναι κάθε βράδυ να κοιμάσαι με τον ομορφότερο άντρα στη γη· πώς να είναι να σου πλένει τα ρούχα σου και να σκουπίζεις τα απομεινάρια της γόμας του στο γραφείο· να τρώτε μαζί και να χαϊδεύει κάθε πρωί το πρόσωπό σου · ο ομορφότερος άντρας της γης να ξέρει που κρύβεις τα προφυλακτικά σου και τι αγόρασες τελευταία από το σούπερ μάρκετ.
Τόση ερωτική ποίηση και γυναικεία λογοτεχνία διαβάσαμε και ούτε μια δεν μας προετοίμασε για την τραγική ειρωνεία να είναι ο ομορφότερος άντρας της γης, ο άντρας σου.
Αυτά βέβαια τα σκέφτηκα μετά, εκείνη τη στιγμή μόνο επαναλαμβανόταν μέσα μου πόσο μαγικά όμορφος είναι όταν μιλάει.
Η τρυφεράδα θα σώσει τον κόσμο.
Γράφω γιατί αλλιώς θα σκάσω.