Mε πλημμυρίζουν φιλόδοξα σχέδια. Στάζουν απ’ τις άκρες των δακτύλων μου όπως τα δάκρυά μου όταν είμαι μεθυσμένη .Mα εσύ λες ν’ αφήσω τα φιλόδοξά μου σχέδια στην άκρη, πως έχουμε μέρες να εργαστούμε και νύχτες να παραλύσουμε απ’ τη μέθη, να γίνουμε σπουδαίοι, να γεράσουμε χώρια, και ίσως μέχρι ένα σημείο μαζί- αλλά ποτέ ταυτόχρονα.
—-Ειρμός, Κατρίν, ειρμός—-
Μου’χει λείψει το “Κατρίν” προφερόμενο από εκείνους τους ανθρώπους που μαζί φτιάχνουμε τον μικρότερο θίασο αυτού του κόσμου.
—-Γκουχ, γκουχ, προσοχή στον ειρμό και πάλι—-
Δίνει πάλι η καθημερινότητα άπειρες αφορμές για γράψιμο, για κοινωνικοπολιτικές αναλύσεις, για σοφιστείες μέσω διαδικτύου, παραγράφους ολόκληρες καλύπτεις αν θες, που διαβάζονται και τα μάτια του άλλου σμίγουν και στο μέτωπό του σχηματίζονται ρυτίδες οργής και του ξεφεύγουν αναστεναγμοί. Κι εσύ πίσω από το κείμενό σου καμαρώνεις που ενημέρωσες για το κοινωνικό γίγνεσαθαι κι άνοιξες ίσως τα μάτια σε κάποιον άνθρωπο που τυχαία σε διάβασε, αλλά ταυτόχρονα σε τρώει το σαράκι που πάλι έγραψες για τον ελληνικό βούρκο, δε θες να γράψεις άλλο για τον ελληνικό βούρκο, δε θα έπρεπε να υπάρχει καν.
Θες να ανοίξεις το λάπτοπ και το πληκτρολόγιο να δουλέψει για τα όμορφα, αυτά που φέρνουν μια άνοιξη εντός, για αυτά που πρέπει οι γονείς να διδάξουν τα παιδιά τους ότι είναι η ζωή. Για τα βράδια που από το πουθενά οργανώθηκαν μαζώξεις, τις βόλτες στην Αντίπαρο με κοκτέιλ πλάστικ πέντε ευρώ ανά χείρας, τους μεζέδες και τα ούζα στην αυλή, τα λάτιν στο σαλόνι, τα ροκ εν ρολ στα σώματα και στα στρώματα. Για τις συνομιλίες με τα δέντρα και τα μυστικά που ψιθυρίζει το νερό όπως αναβλύζει από την πηγή του. Θέλω να γράψω για την τύπου τρυφερότητα,την επιμέλεια με την οποία διπλώνω το σεντόνι του το επόμενο πρωί.
Την προηγούμενη βδομάδα πάλι μ’ έπιασα να σκέφτομαι πως δεν υπάρχει μεγαλύτερη φρίκη απ’ το να συνηθίζεις τη φρίκη και αυτό το ‘χει πει σίγουρα κάποιος, αλλά αυτό που έχω να προσθέσω είναι ότι δεν έχεις ιδέα πόσες φορές συνηθίζουμε να μισούμε τόσο κάτι που σχεδόν δεν κάνουμε τίποτα γι’ αυτό. Ούτε δάκρυ.
—-Ειρμός—-
Η αγάπη απαιτεί έκφραση. Δε θα μείνει ακίνητη, σιωπηλή, καλή, ήπια, να τη βλέπουν αλλά να μην κάνει θόρυβο, όχι. Θα ξεσπάσει σε γλώσσα εγκωμιαστική, σαν την ψηλή τονικότητα που θρυμματίζει το ποτήρι και χύνει το υγρό. Δεν είναι συντηρητική αγάπη. Είναι ένας μεγάλος κυνηγός παιχνιδιών και εσύ είσαι το παιχνίδι. Κατάρα στο παιχνίδι αυτό. Πώς μπορείς να κολλήσεις με ένα παιχνίδι που οι κανόνες του αλλάζουν διαρκώς; Θα με φωνάζω Αλίκη και θα παίζω κρόκετ με τα φλαμίνγκο. Στη Χώρα των Θαυμάτων όλοι απατάνε και η αγάπη είναι η Χώρα των Θαυμάτων έτσι δεν είναι; Η αγάπη κινεί τον κόσμο. Η αγάπη είναι τυφλή. Ό,τι χρειάζεσαι είναι η αγάπη. Κανείς ποτέ δεν πέθανε από ραγισμένη καρδιά.
Είναι τα κλισέ που γεννάνε το πρόβλημα. Ένα ακριβές συναίσθημα αναζητά μια ακριβή έκφραση. Αν αυτό που αισθάνομαι δεν είναι ακριβές τότε γιατί πρέπει να το πούμε αγάπη; Αναζητώ απελπισμένα τον άλλο δρόμο ώστε η αγάπη να μη με δει. Θέλω την μέτρια εκδοχή, την αδέξια γλώσσα, τις ασήμαντες χειρονομίες. Η ξεχαρβαλωμένη καρέκλα των κλισέ. Όλα καλά, εκατομμύρια κώλοι έχουν κάτσει εδώ πριν από τον δικό μου. Τα ελατήρια έχουν φθαρεί επαρκώς, το ύφασμα λεκιασμένο και οικείο. Δεν πρέπει να φοβάμαι, κοίτα, η γιαγιά και ο παππούς μου τα κατάφεραν, αυτός με κολλαρισμένο πέτο και αυστηρή γραβάτα, εκείνη τα κατάφερε, οι γονείς μου τα κατάφεραν, τώρα κι εγώ θα το κάνω ε; Χέρια απλωμένα, όχι για να σε κρατήσω, απλά για να διατηρώ την ισορροπία μου, υπνοβατώντας ως την πολυθρόνα. Πόσο ευτυχισμένοι θα είμαστε. Πόσο ευτυχισμένοι θα είναι όλοι. Και ζήσαν όλοι αυτοί καλά.
Η τρυφεράδα θα σώσει τον κόσμο.
Γράφω γιατί αλλιώς θα σκάσω.