( ‘Η τι μπορείτε να σκέφτεστε μπας και την παλέψετε στα ΜΜΜ)
Ασε με να σου πω για τα λεωφορεία. Ναι, αυτά τα μίζερα, τα αστικά, που παίρνεις κάθε μέρα και τα μισείς όσο και τη δουλειά σου, τη σχολή, σου , τις υποχρεώσεις σου ή μάλλον τα μισείς επειδή μισείς τις υποχρεώσεις σου. Με έναν τρόπο τα αστικά λεωφορεία τα αγαπάω. Με έχουν συνοδεύσει στις μισές εμπειρίες αυτή εδώ της ζωής, μου βάλανε το στυλό στα δάχτυλα για να γράψω ιστορίες και κείμενα. Τα λεωφορεία και η Κατερίνα, μια σχέση μίσους και πάθους. Και αυτές είναι οι ιστορίες τους.
Πράξη 1η:
Οδηγός ανοίγει πόρτα, μπαίνεις (πάλι ξεγλιστράς και δεν μπαίνεις από τη μπροστινή). Ποτέ δε νιώθεις απαραίτητα έτοιμος γι’ αυτό το μικρό ταξίδι στην πόλη σου, αυτή την περιπλάνηση κοινωνικής παρατήρησης, όπου μια θέση είναι το απόλυτο αγαθό και μια ανάσα στο παράθυρο αξίζει κάθε σπρώξιμο. Μα, αν είσαι αρκετά τυχερός και δεν βομβαρδιστείς από περιστατικά βίας ανθρώπου των σπηλαίων, ρατσιστικούς εμετούς και μικροαστικές αηδίες σε ρυθμό κηρύγματος, οι στιγμές λεωφορείου έχουν μια ακαταμάχητη γοητεία.
Πράξη 2η
Εκεί, μέσα στο απόλυτο στρίμωγμα όλου του φοιτητόκοσμου που επέλεξε αυτή την καθημερινή να παει σχολή, παλεύω να βολευτώ στο κάθισμα και πρέπει να νιώθω ευγνωμοσύνη για την πολυτέλεια της θέσης, γιατί, χειροκρότημα και συγχαρητήρια, είσαι στο πιο δημοφιλές λεωφορείο φοιτητών! Η μικρή χαρά του “Βρήκα να καθίσω”. Καταλαβαίνεις πως είμαστε πολύ εθισμένοι στο παόέν έτσι; Προσπαθούμε να κρατηθούμε από πράγματα για να θυμόμαστε ότι είμαστε ζωντανοί. Φοβόμαστε να αναλάβουμε τη ζωή μας και την αναβάλουμε για όταν θα’χουμε χρόνο. Θυμώνω, θέλω να φωνάξω ότι όλοι μου φταίνε, νιώθω όλο το παράλογο να με στραγγαλίζει. Παίρνουμε πολύ σοβαρά έννοιες που εμείς φτιάξαμε και δε δίνουμε βάση σ’αυτές που προυπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν. Τα αισθήματα του ανθρώπου δε σταματούν να είναι τα ίδια, αλλάζει ο τρόπος που εκφράζονται και ο λόγος που τα γεννά. Από την άλλη, εγώ σε τι διαφέρω; Ίσως στο ότι χαμογελάω. Ακόμα και η ευτυχία είναι στρατηγική. Ίσως ο άνθρωπος να μην αντέχει την παραδοχή ότι όλα είναι στιγμιαία και ταυτόχρονα αιώνια.
Πράξη 3
Γέρνω το κεφάλι μου στο νοητό μαξιλάρι που μου προσφέρει το τζάμι του 500 στις 4 το χάραμα. Κλείνω τα μάτια μου και δεν μπορώ να αποφύγω την ιδέα πως αυτή η λογική εξήγηση που προσπαθούμε να αποδώσουμε σε ό,τι μας συμβαίνει είτε υπερβαίνει κατά πολύ το πνευματικό μας επίπεδο είτε, είναι κάτι τόσο προφανές όσο η ένδειξη “έλξατε”, μόνο που όλοι την αγνοούν και σπρώχνουν. Το πρώτο δε θέλω να το σκέφτομαι, όχι γιατί είναι απίθανο, αλλά γιατί θα με πιάσει κατάθλιψη για τη ματαιότητα των πάντων. Η δεύτερη περίπτωση πάλι, απαιτεί το πάτημα του εγκεφαλικού μας on, ή έστω μια διαφορετική οπτική γωνία. Οπότε τι μας μένει? Η μεμψιμοιρία. Αγαπημένο και προσφιλές χόμπι, με το οποίο έχεις 100% επιτυχία να αποποιηθείς όλων των ευθυνών που σε βαραίνουν και να τα ρίξεις όλα σ’ όποιον ή ο,τι βρίσκεται εύκαιρο. Σ’ αυτό το σημείο να ευχαριστησουμε όλοι μαζί την υπέροχη ελλαδίτσα μας και τους ακόμα πιο υπέροχους ελληναράδες μας – ειδικά αυτούς που κατέχουν και αξίωμα- οι οποίοι κάθε μέρα, μας χαρίζουν απλόχερα και ανιδιοτελώς άτομα και καταστάσεις για να φτύνουμε τις ευθύνες που μασουλάμε καθώς βλέπουμε τηλεόραση.
Αν οι παραπάνω σκέψεις διαδρομής σου φάνηκαν εντελώς ακατανόητες και συγκεχυμένες, ίσως καταλάβεις την περίεργη αγάπη μου για αυτά τα ΜΜΜ, αν σου πω ότι με συγκινεί κάπως πως στα λεωφορεία δεν έχεις την ασφάλεια της απόστασης, η ανθρώπινη επαφή μοιάζει σαν να μην έχει χρεοκοπήσει, αναγκάζεσαι να κοιτάξεις τον απέναντι κατάματα και να ακουμπήσεις ώμους με τον διπλανό. Οι πιέσεις του ενός πάνω στον άλλο είναι νόμιμες ευκαιρίες συνύπαρξης. Ετοιμοι να μονομαχήσουμε με τις πλάτες μας και η ιδέα να αναπνεύσουμε στα κύματα της προσωπικότητας του άλλου, ίσως μια διασκέδαση ως το τέλος της διαδρομής. Νομίζω φαινόμαστε αστείοι από ψηλά.
Αν πάλι δεν κατάλαβες την οπτική μου με όλα τα παραπάνω, ίσως νιώσεις λίγο περισσότερα, αν σου πω πως μετά από ώρες παρατήρησης προσώπων και βλεμμάτων, μαλλιών πιασμένα σε κοτσίδα ή στριμωγμένων πίσω από τ’αυτιά, μετά από μύτες παπουτσιών και μπουφάν και χέρια που πιάνουν τις λαβές, κατάλαβα πως οι ωραίοι άντρες και γυναίκες που ξέρω, ζουν σ’ αυτή την πραγματικότητα, εδώ και τώρα, δίπλα μας. Κι αυτό είναι συμπέρασμα λεωφορείου.
Η τρυφεράδα θα σώσει τον κόσμο.
Γράφω γιατί αλλιώς θα σκάσω.