Τα μπούτια, αχ τα μπούτια σου, σε κάνουν τόσο θυμωμένη μερικές φορές. Μισείς όταν πρέπει να κοιτάξεις στον καθρέφτη κι αντικρύζεις τις ραγάδες πάνω τους , καθώς σου θυμίζουν τις διαρκείς αυξομειώσεις βάρους που έχεις υποστεί ως τώρα. Γιατί ρε άτιμα μπούτια δεν επιλέγετε επιτέλους ένα συγκεκριμένο μέγεθος να μείνετε σε αυτό; Στο ομαδικό πρόγραμμα του γυμναστηρίου, όπου πας για χάρη τους, -δηλαδή για όνομα, εσύ πας ώστε να κάνεις το καλύτερο που μπορείς για αυτά – τα μπούτια σου νιώθεις πως σε πολεμάνε, όπως κουνιούνται πέρα δώθε κατά τη διάρκεια των ασκήσεων, θυμίζοντάς σου το τρέμουλο ενός φρεσκοσερβιρισμένου ζελέ. Μισείς αυτά τα μικρά λακκάκια που εμφανίζουν ξαφνικά όταν κάθεσαι με ορισμένους τρόπους στην καρέκλα ή στο κρεβάτι. Μισείς που σε κάνουν να νιώθεις τόση συστολή κι ανασφάλεια όταν φοράς ένα σορτς.
Τα μπούτια σου. Αυτά που ποτέ δεν θα είναι άξια ινσταγκραμικά για ένα ποστ με φόντο θάλασσα. Αυτά που πάντα θα σε κάνουν να δυσκολεύεσαι να βρεις το τζιν με την τέλεια εφαρμογή σε περιφέρεια και κοιλιά. Αυτά που σε κάνουν να φυσάς και να ξεφυσάς, να μην έχεις επιλογές ρούχων, να θες να σπάσεις τους ολόσωμους καθρέφτες , να κλαις απαρηγόρητη κάτω από τα κίτρινα φώτα των δοκιμαστηρίων.
Τα μπούτια σου, ναι, τα δικά σου λέω. Αυτά που κάθε μέρα υπομένουν τις υποτιμητικές σου ματιές και τα νευρικά χτυπήματα της παλάμης σου, όποτε παρατηρείς τον εαυτό σου. Τα μπούτια σου, που ζουν την κάθε μέρα τους χωρίς να γίνονται αποδεκτά, που τους τρίβεις στη μούρη ξεκάθαρα πως δεν τα θες, δεν τα αγαπάς, ευχαρίστως θα τα άλλαζες με ένα ζευγάρι άλλα μπούτια ,βεβαίως , τώρα θα τα άλλαζες, αυτή τη στιγμή, λες και δεν έχετε περάσει μια ζωή μαζί, λες και δε σημαίνουν τίποτα για σένα. Αυτά που δέχονται ένα καθημερινό bullying, που ‘ναι αναγκασμένα να ανήκουν σε έναν κακοποιητή – εσένα – ο οποίος καθημερινά τα υποτιμά, τα βρίζει, τα ξεφτιλίζει.
Τα μπουτάκια σου, αχ τα μπουτάκια σου, τόσα έχουν κάνει για σένα, μπας και τα αγαπήσεις έστω και λίγο. Εμφανίζουν ραγάδες, θυμίζοντάς τις αυξομειώσεις βάρους που έχεις περάσει, ώστε ποτέ να μην ξεχάσεις πως είναι στο χέρι σου η εικόνα του σώματός σου, να μην ξεχάσεις πως το σώμα σου είναι δικό σου κι εσύ γράφεις την ιστορία του. Ραγάδες λοιπόν για να μην αμελείς την πορεία του κορμιού σου μέχρι τώρα και την αυτοκυριαρχία σου. Τα μπουτάκια, αυτά που ιδρώνουν στο γυμναστήριο και κάποιος αφελής θα τα αποκαλούσε ζελεδάκια, στέκονται βράχος στις επιθυμίες σου. Σε κουβαλάνε μέχρι την αίθουσα του γυμναστηρίου, κοπανιούνται μαζί σου, ακολουθούν πιστά τις οδηγίες σου, κάνοντάς σε να νιώθεις δυνατή. Και σε στηρίζουν καθημερινά, από το τρέξιμο στο σούπερ μάρκετ ως τις πίστες χορού, τις βουτιές σε καταγάλανα νερά, τις περιπλανήσεις, τα ταξίδια, τις βόλτες και τα ξενύχτια. Πάντα. Πάντα ήταν εκεί για σένα και σου κάνανε όλα τα χατίρια.
Τα μπούτια σου, τα ολόδικά σου μοναδικά μπουτάκια, που όταν κάθεσαι σχηματίζουν εκείνες τις μικρές καμπύλες, λες και σου χαμογελάνε, ελπίζοντας κάποια μέρα να καταλάβεις.
(Ετούτη ήταν μια μικρή ιστορία για την κάθε Μπουτούλα εκεί έξω, να τις θυμίσει οτι τα μπούτια είναι δύναμη)
Η τρυφεράδα θα σώσει τον κόσμο.
Γράφω γιατί αλλιώς θα σκάσω.