Δε θέλω να γράφω τέτοιου είδους κείμενα – σας το έχω ξαναπεί ε; – ω, πόσο σιχαίνομαι να χρειάζεται να γράψω κάτι τέτοιο.
Ετούτο το κείμενο δεν είναι ένα αντίο. Τη Δήμητρα της Λέσβου, τη Δημήτρη Καλογιάννη, δεν τη γνώριζα προσωπικά, να πω την πικρή μου αλήθεια μού ήταν μια άγνωστη φιγούρα έως το περιστατικό του άγριου τραμπουκισμού κι εξευτελισμού της (δυστυχώς) . Και δεν της προσέφερα όσο ζούσε. Οπότε το αντίο μου θα της ήταν το λιγότερο αδιάφορο.
Ετούτο το κείμενο δεν είναι μια συγγνώμη. Γιατί (και συγχωρέστε με για την έκφραση) η συγγνώμη, αν καμιά αλλαγή πορείας δεν προαναγγέλλει, είναι μισό χέσιμο. Κι εμείς, ως ελληνική κοινωνία του 2021 συνολικά, θα ζητήσουμε τις συγγνώμες μας, όπως άλλωστε ωραιότατα κάναμε και στο παρελθόν από άλλα θύματα των “σκληρών” αυτού του κόσμου κι ύστερα θ’ ακολουθήσουμε πάλι την κλασική δοκιμασμένη συνταγή ματσίλας, βαρβαρότητας κι αδιαφορίας, ώσπου μια νέα φρίκη να σουλατσάρει στους τίτλους των ειδήσεών μας.
Η ιστορία της Δήμητρας με κάνει να ντρέπομαι. Με κάνει να θλίβομαι. Μου προκαλεί αναγούλα, έχει κάτσει σαν τούβλο στο στομάχι μου. Η Δήμητρα πέθανε μόνη και ενδεχομένως φοβισμένη. Κι είδηση αυτή είχε χέρια και μας έσφαξε, δεν μπορούμε εύκολα να την καταπιούμε. Και το πιο θλιβερό είναι πως για εκείνη το“ Στα αζήτητα” δεν ήταν μόνο όρος θανάτου, αλλά και όρος ζωής. Αυτό, αχ αυτό είναι πολύ, πολύ δύσπεπτο.
Είναι δύσπεπτο πως τα trans άτομα όσο ζουν, παλεύουν έως και καθημερινά για την ορατότητά τους, έχουν συνηθίσει να βρίσκουν τοίχους στο διάβα τους και ξαφνικά βλέπουμε την ρομαντικοποίησή τους, ή την αγιοποίησή τους, την αναγνώριση του βιώματός τους, έχουμε αυτιά να ακούσουμε τη φωνή τους και τρόπους ανάδειξης των εμπειριών τους. Όλα αυτά βέβαια υπό έναν όρο: να είναι νεκρά. Ώστε να μην απειλείται η μουχλιασμένη “κοινή γνώμη” από τον λουλουδιαστό τους κόσμο.
Είναι δύσπεπτο πως η αρχική των social media βρίθει πένθιμων αναρτήσεων μα ακόμα κι εκεί παρελαύνουν σχόλια αναιδέστατων αντιπαραθέσεων για το αν θεμιτό είναι το “ η Δήμητρα” ή το “η Δημήτρης” με σκοπό του σχολιαστή όχι να αποκαταστήσει κάτι αλλά να εξαίρει την εγωπαθέστατη αφεντιά του και να φανεί ο έξυπνος της υπόθεσης. Σχόλια βάρβαρα. Κάτω από αναρτήσεις που εκφράζουν συγγνώμες για τη βαρβαρότητα. Ειρωνεία ε;
Είναι δύσπεπτη η κοινωνία μας η φτιαγμένη φιλικά προς τον θύτη. Είναι δύσπεπτο πως κατακρεουργημένες ψυχές φτάνουν σ ‘ εμάς ως τίτλοι ειδήσεων, πριν προλάβουμε να τις καθαρίσουμε από το δηλητήριο της σκληράδας αυτού του κόσμου, είναι δύσπεπτο που η βιαιότητα, παρά τους αγώνες μας, πάλι προπορεύεται της αλληλεγγύης, που το τέρας της απανθρωπιάς γεννοβολά αβέρτα.
Αυτό το κείμενο δεν ήταν ένα αντίο, μήτε μια συγγνώμη. Ήταν ένα “τύπου μανιφέστο”, ώστε κάθε πλάσμα αυτού του κόσμου να νιώθει αρκετά ελεύθερο κι απόλυτα ασφαλές να τριγυρίζει σε ετούτη τη ζωή φορώντας περήφανα τις πέρλες του, όποιες κι αν είναι αυτές για το καθένα.
- Το σκίτσο που συνοδεύει το κείμενο είναι του Δημήτρη Γεωργοπάλη.
Η τρυφεράδα θα σώσει τον κόσμο.
Γράφω γιατί αλλιώς θα σκάσω.