Ακολουθούσαμε ένα χαρτί, ζωγραφισμένο με μολύβι και κάθε τόσο στήναμε κι από λίγο. Αφήναμε πίσω πόλεις ξυλογλυπτες , δαση με άκαρπες βελανιδιές, πεθαμένα λιβάδια.
Κι ύστερα τις μεγάλες ερήμους. Η αιώνια ιστορία της φθοράς. Όλα ήταν μεγαλύτερα εκεί κι εμείς δεν χωρίσαμε στα μεγαλύτερα.
Κάποτε • Κάποτε πίναμε θάλασσα κι αν πνιγομασταν δεν πείραζε. Θυμομασταν και ψάχναμε, ψάχναμε και ξεχνουσαμε• οι άνθρωποι δεν συγχωρούν απλώς ξεχνούν• οι άνθρωποι δεν ξεχνούν απλώς συγχωρούν.
Κι όταν κουραστήκαμε απασφαλισαμε τις πόρτες . Κι έτσι απλά θα άρχιζε ο κόσμος, το Ραδιόφωνο θα έπαιζε κι εμείς θα χορεύαμε.
Η τρυφεράδα θα σώσει τον κόσμο.
Γράφω γιατί αλλιώς θα σκάσω.