Κάθε που είμαι λυπημένη, νιώθω τη λύπη μου να σκάβει ένα λαγούμι ανάμεσα από το στήθος και το στομάχι μου και να χώνεται όλο και πιο βαθιά, όλο και πιο βαθιά…
Δε μου δώσατε οδηγίες χρήσης.
Δε μου είπατε πως πρέπει να συνηθίσω τις στοίβες άπλυτων πιάτων, την αγένεια του περιπτερά, τις αναπάντητες κλήσεις. Δεν μου είπατε πως θα κρατήσω τα μαλλιά μιας γνωστής ενώ ξερνά τον τελευταίο έρωτα σε ένα τυχαίο πάρτι.
Δε μου είπατε για τη νέα εποχή, για το θεό της, που δεν τον νοιάζει καθόλου τι άλλο έχουμε να προσφέρουμε. Ο μόνος του στόχος είναι ο πόλεμος, η κατάκτηση και ο έλεγχος και το να έχει τον μεγαλύτερο στρατό. Οτιδήποτε για να μας κρατήσει εφησυχασμένους, κατηχημένους, αφηρημένους. Τα πράγματα που μας δίνει δεν είναι ποτέ δωρεάν, τα έχουμε ήδη πληρώσει. Ούτε ζητάει τίποτα σε αντάλλαγμα, παρά μόνο την άνευ όρων αφοσίωσή μας. Μπορείς να του πουλήσεις την ψυχή σου, αλλά μην περιμένεις δικαιώματα. Γιατί οι ναρκισσιστικές του τάσεις είναι τα πιο όμορφα χαρακτηριστικά του- μια χαρισματική μάσκα.
Κάτι μου λέει ότι είναι ρατσιστής και ξενοφοβικός δολοφόνος, αλλά εξακολουθεί να παριστάνει το θύμα. Σχεδιάζει, δολοπλοκεί, καταλαμβάνει, λεηλατεί, βιάζει και σκοτώνει- αλλά μην αντισταθείς, γιατί θα σε κάψει επειδή τον επικρίνεις.
Δε μου είπατε πως για να αντέξω πρέπει να συνηθίσω την όψη του αίματος, το αίσθημα του κινδύνου να γλιστρά στη σπονδυλική μου στήλη, την ξινή μυρωδιά του φόβου.
Δεν με προειδοποιήσατε πως σε κάθε ταξίδι πρέπει να γυρίζω πίσω.
Δεν είπατε ποτέ πως δε ζητάτε ανθρώπους στις αγγελίες σας, αλλά πλαστικές κούκλες, ούτε πως η ανθρώπινη ιδιότητά σου τελειώνει όταν το όνομα σου γίνεται τίτλος είδησης. Δεν μου είπατε πως για να πετύχω, χρειάζεται να γίνω ένα μηχάνημα με βυζιά και κώλο.
Και πως η ευαισθησία λογίζεται η μεγαλύτερα αδυναμία.
Δε μου μίλησε κανείς για το ότι πρέπει να μάθω να ζω με ένα λαγούμι κάτω απ’ το στήθος και πάνω απ’ το στομάχι μου.
Δεν μου τα είπατε αυτά και τι σας φταίω;
Εγώ να ζήσω γελώντας ήθελα.
Η τρυφεράδα θα σώσει τον κόσμο.
Γράφω γιατί αλλιώς θα σκάσω.